Live τώρα    
22°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
22 °C
20.2°C23.5°C
2 BF 43%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
20 °C
16.6°C22.9°C
2 BF 45%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
17 °C
17.1°C21.5°C
2 BF 64%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
21 °C
20.2°C21.1°C
1 BF 62%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
18 °C
17.9°C17.9°C
0 BF 59%
Χρυσή Αυγή / Δεν είναι αθώοι, οι ναζί στη φυλακή
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Χρυσή Αυγή / Δεν είναι αθώοι, οι ναζί στη φυλακή

Ξεκινάει την ερχόμενη Τετάρτη το Εφετείο της δίκης της Χρύσης Αυγής κι ακόμη αντηχεί το σύνθημα χιλιάδων πολιτών που βρέθηκαν την 7η Οκτωβρίου του 2020 στη λεωφόρο Αλεξάνδρας: «Δεν είναι αθώοι. Οι ναζί στην φυλακή». Ακόμη αντηχεί στη μνήμη όσων «πνίγηκαν» εκείνη την ημέρα από τα δακρυγόνα η κραυγή της μάνας του δολοφονημένου Παύλου, της Μάγδας Φύσσα, η οποία με σηκωμένα τα χέρια και το βλέμμα στον ουρανό, ακούγοντας την καταδικαστική απόφαση, φώναξε: «Γιε μου, τους νίκησες».

Το αντιφασιστικό κίνημα ενωμένο πέτυχε μια πρώτη σημαντική νίκη.  Όμως ο πόλεμος με τον φασισμό και τη βία δεν τελείωσε. Παρούσα η φασιστική, ρατσιστική, ξενοφοβική, ομοφοβική, η έμφυλη βία, που θέλει να σπείρει φόβο για να θερίσει υποταγή και πειθαρχία. Η Χ.Α. διαλύθηκε, όχι όμως και οι ρίζες της στην ελληνική κοινωνία. Τα πρωτοπαλίκαρα της Χ.Α. διασπάστηκαν, αλλά κάποια από αυτά δουλεύουν πυρετωδώς και μέσα από τη φυλακή για τις ερχόμενες εκλογές. Ο Κασιδιάρης αγρυπνά για να προπαγανδίζει διαδικτυακά τις απόψεις του μέσω καναλιού στο YouTube. Ο Λαγός λαμβάνει τον παχυλότατο μισθό του ευρωβουλευτή, αν και έγκλειστος στη φυλακή για συμμετοχή στο διευθυντήριο της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης. Οι έγκλειστοι χρυσαυγίτες έχουν πολιτικά δικαιώματα εφόσον δεν τελεσιδίκησε η υπόθεσή τους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Το αντιφασιστικό κίνημα βρίσκεται σε εγρήγορση και δίνει ραντεβού στις 15 Ιουνίου έξω από το δικαστήριο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, την ημέρα που ξεκινά η εκδίκαση σε δεύτερο βαθμό της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής. Συλλογικότητες, συνδικάτα, κοινωνικοί φορείς καλούν κάθε δημοκράτη να δώσει το «παρών» στα δικαστήρια, επισημαίνοντας ότι στη φασιστική απειλή δεν χωράει κανείς εφησυχασμός. Συνδικαλιστικοί φορείς έχουν κηρύξει στάση εργασίας για να διευκολυνθεί η συμμετοχή στο αντιφασιστικό κάλεσμα. Συζητήσεις, δράσεις σε γειτονιές και εργασιακούς χώρους προετοιμάζουν το συλλαλητήριο της Τετάρτης.

Ποιο είναι το αίτημα του αντιφασιστικού καλέσματος; Κανένα ελαφρυντικό στα φυλακισμένα μέλη της Χ.Α., η οποία με την πρωτόδικη απόφαση χαρακτηρίστηκε εγκληματική οργάνωση με ναζιστική συγκρότηση. Η δίκη ξεκινά εκ του μηδενός.  Όλα τα ενδεχόμενα -θεωρητικά- είναι ανοιχτά: να αφήσει τις ποινές ως έχουν στην πρωτόδικη απόφαση, να επιβάλει αυστηρότερες ποινές στους κατηγορούμενους αλλά και το ενδεχόμενο να είναι ηπιότερες.  Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο πολύχρονος δικαστικός και όχι μόνο αγώνας τού αντιφασιστικού κινήματος πήγε στράφι. Καμία υποτίμηση στην πρωτόδικη απόφαση, η οποία χαρακτηρίστηκε και δικαίως ιστορική. Η υπεράσπισή της είναι αναγκαία. Αποδείχθηκε η ναζιστική ιδεολογία ως κίνητρο των εγκληματικών ενεργειών της Χ.Α., η εργαλειοποίηση της ιεραρχίας της οργάνωσης για τα δολοφονικά χτυπήματα και η χρησιμοποίηση του κοινοβουλευτικού μανδύα για να καλύπτει τα εγκλήματά της. Η μάχη εντός και εκτός δικαστηρίων συνεχίζεται, με τη Μάγδα Φύσσα να έχει, μέσα στην τραγικότητά της, πρωταγωνιστικό ρόλο. Η χαρά τής πρωτόδικης ιστορικής απόφασης αφορά το αντιφασιστικό κίνημα, όχι όμως τη μάνα που θα ζει εφ’ όρου ζωής με την απουσία.  Όμως η ανεπίστρεπτη αυτή απουσία την πείσμωσε και έδωσε όρκο στη μνήμη του παιδιού της και σε όλους όσοι την αποκαλούν «μάνα» να μην τα παρατήσει. Να γίνει ο εφιάλτης των δολοφόνων του παιδιού της, να τη φοβούνται οι φασίστες, αν και δεν είναι εκδικητική μα ούτε και συγχωρητική, να κατανοήσουν οι νέες γενιές τι σημαίνει φασισμός. Το αίμα του Παύλου διέλυσε τη Χ.Α., αλλά είναι και η συγκολλητική ουσία στο αντιφασιστικό κίνημα.

Στο αφιέρωμα της ΑΥΓΗΣ της Κυριακής μιλά η Μάγδα Φύσσα, γράφουν οι δικηγόροι Θανάσης Καμπαγιάννης και Ελευθερία Τομπατζόγλου, ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς, ο εκπαιδευτικός Κωστής Παπαϊωάννου, οι γονείς της Ελένης Τοπαλούδη, η μητέρα του Ζακ, ο πατέρας του Βασίλη Μάγγου, η μητέρα της Γαρυφαλιάς και ο δάσκαλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Θανάσης Καμπαγιάννης

Ένα χαράκωμα άξιο υπεράσπισης

Η 2425/2020 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών

Του Θανάση Καμπαγιάννη*

Η έναρξη του Εφετείου για τη δίκη της Χρυσής Αυγής θα σημάνει τη δικονομική εξαφάνιση της πρωτόδικης απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων της Αθήνας. Το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων θα αναγνώσει βέβαια την πρωτόδικη απόφαση, αλλά θα κρίνει την υπόθεση εκ νέου στην ουσία της. Αυτό σημαίνει ότι είναι δυνατόν να καταδικάσει τους κατηγορουμένους, όπως πρωτοδίκως, αλλά και να τους αθωώσει (μόνη εξαίρεση δυσμενέστερης καταδίκης αφορά τους επτά διευθύνοντες την εγκληματική οργάνωση και τους πέντε καταδικασμένους για την απόπειρα ανθρωποκτονίας του Αιγύπτιου αλιεργάτη Αμπουζίντ Εμπάρακ, καθώς γι’ αυτούς έγινε έφεση όχι μόνο από τους κατηγορουμένους, αλλά και από τον εισαγγελέα).

Η εκ νέου εκδίκαση της υπόθεσης στην ουσία της δεν μειώνει τη σημασία της πρωτόδικης απόφασης του Τριμελούς Εφετείου (πρόεδρος: Μαρία Λεπενιώτη, εφέτες: Γεσθημανή Τσουλφόγλου, Ανδρέας Ντόκος). Το σκεπτικό της απόφασης αποτελεί μια ιστορική ρήξη με το καθεστώς κρατικής ατιμωρησίας που απολάμβαναν επί δεκαετίες οι φασιστικές οργανώσεις γενικά και η ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή συγκεκριμένα. Αναμφίβολα, η πρόεδρος του δικαστηρίου Μαρία Λεπενιώτη, που έγραψε το σκεπτικό, αξιοποίησε το σημαντικό κεκτημένο της ανακριτικής διαδικασίας που διεκπεραιώθηκε εξονυχιστικά από τις ειδικές εφέτες ανακρίτριες Ιωάννα Κλάπα και Μαρία Δημητροπούλου, καταλήγοντας στο σχετικό παραπεμπτικό βούλευμα. Όμως η πρωτόδικη απόφαση, αποτυπώνοντας την πεντάχρονη, συντριπτική αποδεικτική διαδικασία στο ακροατήριο, προχώρησε στις δικές της πρωτότυπες συμβολές. Ποιες είναι αυτές; Τελείως ενδεικτικά και τηλεγραφικά:

α. Η θεμελίωση της ναζιστικής ιδεολογίας της οργάνωσης και η ποινική οριοθέτησή της ως κινήτρου τέλεσης των εγκληματικών πράξεων: η πρωτόδικη απόφαση επιμένει εξαντλητικά στη ναζιστική συγκρότηση της Χρυσής Αυγής τόσο πριν όσο και μετά το 1992 (απαντώντας στον σχετικό υπερασπιστικό ισχυρισμό) και τη συνδέει με την επιλογή των στόχων και την τέλεση των εκδικαζόμενων εγκληματικών πράξεων.

β. Η απόδειξη συστήματος ιεραρχίας και πειθαρχίας στρατιωτικού τύπου που εκκινούσε από την κεφαλή της οργάνωσης («αρχή του αρχηγού» και απαραβίαστου αυτού), φτάνοντας μέχρι το τελευταίο μέλος και υποστηρικτή της. Η απόδειξη αυτή βασίζεται σε υλικό που βρέθηκε στους σκληρούς δίσκους των ηγετικών στελεχών και μελών της και του οποίου η γνησιότητα δεν αμφισβητήθηκε (όπως, π.χ., συνέβη με το ιδρυτικό καταστατικό της).

γ. Η ύπαρξη επιχειρησιακού μηχανισμού τέλεσης των εγκληματικών πράξεων, που αποτελούσε οργανικό κομμάτι της Χρυσής Αυγής και όχι παρέκκλιση των μελών της: η πρωτόδικη απόφαση ονοματίζει ρητά τις ομάδες ασφάλειας των τοπικών οργανώσεων της Χρυσής Αυγής ως αυτόν τον μηχανισμό (ανεξαρτήτως ονομασίας, π.χ. «τάγματα εφόδου», «ομάδες κρούσης» κ.λπ.).

δ. Η θεμελίωση της ποινικής ευθύνης της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής όχι μόνο μέσα από τη μη αποδοκιμασία της βίας, αλλά μέσω της ύπαρξης ενός μηχανισμού συγκάλυψης των αξιόποινων πράξεων και της οργανικής σύνδεσης των δραστών τους με το ηγετικό κέντρο. Ο μηχανισμός αυτός της συγκάλυψης -με αποκορύφωμα την ανθρωποκτονία του Παύλου Φύσσα- κλειδώνει την ποινική τύχη των διευθυντών της οργάνωσης, σαρώνοντας τους ισχυρισμούς τους περί «μη γνώσης», «αποδοκιμασίας» κ.ο.κ.

ε. Η σύνδεση του ρατσιστικού λόγου κατά των μεταναστών και των προσφύγων, που εκπορευόταν από την ηγεσία της εγκληματικής οργάνωσης, με την τέλεση εγκλημάτων ρατσιστικής βίας μέσω της απανθρωποποίησης του πληθυσμού-στόχου και της άρσης των ηθικών αναστολών των εγκληματούντων μελών της οργάνωσης.

Πατώντας σε αυτά τα γερά θεμέλια, η πρωτόδικη απόφαση φτάνει στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ο ιεραρχικός μηχανισμός της Χρυσής Αυγής αποτέλεσε εγκληματική οργάνωση ως τέτοιος, αξιοποιώντας τη νόμιμη μορφή του πολιτικού κόμματος ως προκάλυμμα για την τέλεση εγκληματικών πράξεων.

Για τους λόγους αυτούς, και πέραν των επιμέρους κριτικών που μπορεί να της ασκηθούν, η 2425/2020 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών αποτελεί αναμφισβήτητα ένα χαράκωμα άξιο υπεράσπισης.

Και αυτό ετοιμαζόμαστε να κάνουμε στο επικείμενο εφετείο.

* Ο Θανάσης Καμπαγιάννης είναι δικηγόρος πολιτικής αγωγής (υπεράσπισης της κατηγορίας) των Αιγύπτιων αλιεργατών

Ελευθερία Τομπατζόγλου

Το διακύβευμα παραμένει

Το πολιτικό, και εκτός δικαστικής αίθουσας, διακύβευμα παραμένει το ίδιο: η επισφράγιση της καταδίκης της οργάνωσης, κίνητρο των πράξεων της οποίας είναι η ναζιστική ιδεολογία, ώστε να γίνει σαφές ότι όποια μορφή και να έχει ένας τέτοιος σχηματισμός, όποιος κι αν ηγείται αυτού, πρέπει να τίθεται στο πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο, καθώς η σχετική ρητορική μίσους με τις εγκληματικές πράξεις θα απέχουν πάντα λίγο

 

Της Ελευθερίας Τομπατζόγλου*

Την Τετάρτη 15 Ιουνίου στο Εφετείο Αθηνών ξεκινά η δίκη σε δεύτερο βαθμό της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή. Στο δικαστικό, εντός αιθούσης επίπεδο, η υποστήριξη της κατηγορίας διαθέτει, πέραν των στοιχείων που υπήρχαν, και μία πλήρως αιτιολογημένη και εμπεριστατωμένη καταδικαστική απόφαση, η οποία, κατά τη δική μας εκτίμηση, είναι δύσκολο να ανατραπεί. Αυτό βέβαια δεν καθιστά ούτε κατ’ ελάχιστο μικρότερη την προσπάθεια που θα καταβληθεί ώστε να διατηρηθεί το αποτέλεσμα του πρωτόδικου δικαστηρίου. Παράλληλα, οι δικαστές έχουν στα χέρια τους ένα σταχυολογημένο αποδεικτικό υλικό που θα διευκολύνει το δυσχερές έργο χειρισμού μιας ογκωδέστατης δικογραφίας αλλά και θα συμβάλει στην ταχύτερη κατανόηση της σημασίας της ιστορικής αυτής δίκης.

Τα θύματα της οργάνωσης καλούνται εκ νέου να αντιμετωπίσουν τους κατηγορουμένους, η οικογένεια του Παύλου Φύσσα καλείται και πάλι να περιγράψει την οδυνηρότερη εμπειρία της ζωής τους και οι μάρτυρες να καταθέσουν τη βιαιότητα που έζησαν από τις επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου του δήθεν νόμιμου πολιτικού κόμματος. Από την άλλη, η Χρυσή Αυγή, διαλυμένη πλέον, δεν έχει να περιμένει τίποτα, καθώς η πολυδιάσπαση που έχει επέλθει δεν αφήνει κανένα περιθώριο στη σημερινή της ηγεσία για ελπίδες εκλογικής ανάκαμψης υπό οιαδήποτε μορφή. 

ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ

Όμως υπάρχουν κατηγορούμενοι που προσβλέπουν, ακόμα και μέσα από τη φυλακή, στο να ασκήσουν επιρροή στην κοινωνία, γεγονός που καταδεικνύει και την επικινδυνότητα των σχηματισμών των οποίων αυτοί ηγούνται.  Έτσι, ενώ στον χρόνο που εξελισσόταν η διαδικασία πρωτοδίκως το κοινό συμφέρον των πρώην ηγετικών στελεχών-βουλευτών ήταν να εξέλθει η οργάνωση αλώβητη από τη δικαστική μάχη, πλέον είναι σαφές ότι κάποιοι εξ αυτών έχουν ξεκάθαρους προσωπικούς πολιτικούς στόχους, που φυσικά δεν περιλαμβάνουν τη σκιά της Χρυσής Αυγής και του Νίκου Μιχαλολιάκου. Το πώς θα υλοποιηθεί αυτή η στόχευση από πλευράς επιλογής υπερασπιστικής γραμμής είναι κάτι που μένει να το δούμε.  Ένα όμως είναι βέβαιο, ότι και πάλι οι κατηγορούμενοι θα κάνουν ό,τι μπορούν για να ευτελίσουν τη διαδικασία με σκοπό να προσβάλουν φυσικά τα θύματα αλλά και να δημιουργήσουν εντυπώσεις για δήθεν πολιτική τους δίωξη, όπως εξάλλου ισχυρίζονταν και πρωτοδίκως, όσο αναληθές και αστήρικτο κι αν είναι αυτό. Και τούτο, διότι είναι ο μόνος τρόπος για να πείσουν τους μελλοντικούς τους ψηφοφόρους ότι ακόμα κι αν διατηρηθεί η καταδίκη σε βάρος τους, αυτό θα γίνει όχι γιατί πράγματι η Χρυσή Αυγή αποτελεί εγκληματική οργάνωση, αλλά γιατί τους «καταδίωξε το κατεστημένο» και να φανούν έτσι «αντισυστημικοί ήρωες» και ότι, στην τελική ανάλυση, «για όλα έφταιγε ο Μιχαλολιάκος» και εκείνοι «εκπροσωπούν κάτι άλλο», κερδίζοντας την πολιτική και κοινωνική στήριξη των θιασωτών της ναζιστικής ιδεολογίας και λοιπών ακροδεξιών.

Υπό το πρίσμα αυτό, ένα εκλογικό σκηνικό με πάνω από δύο, τρεις ή ακόμα και τέσσερις συγκοινωνούντες πολιτικούς σχηματισμούς (φιλο)ναζιστικούς -έστω και κεκαλυμμένους- ή ακροδεξιούς φαντάζει εφιαλτικό. Επομένως, το πολιτικό, και εκτός δικαστικής αίθουσας, διακύβευμα παραμένει το ίδιο: η επισφράγιση της καταδίκης της οργάνωσης, κίνητρο των πράξεων της οποίας είναι η ναζιστική ιδεολογία, ώστε να γίνει σαφές ότι όποια μορφή και να έχει ένας τέτοιος σχηματισμός, όποιος κι αν ηγείται αυτού, πρέπει να τίθεται στο πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο, καθώς η σχετική ρητορική μίσους με τις εγκληματικές πράξεις θα απέχουν πάντα λίγο.

* Η Ελευθερία Τομπατζόγλου είναι δικηγόρος της οικογένεια Φύσσα

 Δημήτρης Ψαρράς

Ποιος φοβάται τη Μάγδα Φύσσα;

 

Του Δημήτρη Ψαρρά*

Το πρόσωπο που ξεχώρισε κατά την πολύχρονη διεξαγωγή της δίκης της Χρυσής Αυγής σε πρώτο βαθμό υπήρξε χωρίς αμφιβολία η Μάγδα Φύσσα. Από τη στιγμή της κατάθεσής της, τον Οκτώβριο του 2015, μέχρι τη σπαρακτική της κραυγή «Παύλο, τα κατάφερες, γιε μου!», που σημάδεψε την ανακοίνωση της καταδικαστικής απόφασης, πέντε χρόνια αργότερα.

Αυτό που δεν φανταζόταν κανένας μας όταν ξεκίνησε η δύσκολη δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης ήταν ο ξεχωριστός ρόλος που επρόκειτο να παίξει η Μάγδα σ’ αυτή την πολύχρονη και βασανιστική διαδικασία. 

Αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία το τι λέμε ή το τι σκεφτόμαστε εμείς. Η μεγαλύτερη απόδειξη για τον ιδιαίτερο ρόλο της Μάγδας σ’ αυτή την ξεχωριστή αντιφασιστική νίκη δεν προέρχεται από τη δική μας πλευρά. Είναι προσφορά των ποικίλων απολογητών της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι, ενώ από τη μια μεριά πασχίζουν να εμφανίσουν την καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης ως προϊόν σκευωρίας, από την άλλη δεν αντέχουν να μην επιτεθούν με τον πιο χυδαίο τρόπο στη Μάγδα, ομολογώντας έτσι άθελά τους τα συναισθήματά τους για τον Παύλο, αλλά και για όλα τα θύματα της ναζιστικής οργάνωσης.

Κατά παράδοξο δηλαδή τρόπο, ίσως η μεγαλύτερη συμβολή της Μάγδας έγκειται σ’ αυτό ακριβώς το γεγονός: ότι με την ήρεμη, αποφασιστική και ενωτική της παρουσία στα συνήθως άδεια έδρανα της δικαστικής αίθουσας προκάλεσε την εκδήλωση των βαθύτερων αισθημάτων και διαθέσεων των ηγετικών στελεχών της ναζιστικής οργάνωσης, υποχρεώνοντάς τους να ομολογήσουν έμπρακτα το μίσος που κατηύθυνε τις εγκληματικές τους πράξεις.

Ήδη από το 2017, ο ιστότοπος που εκπροσωπεί όλες τις τάσεις της χρυσαυγίτικης διασποράς μιλούσε για την «πολυδιαφημισμένη μάνα Φύσσα» και απέδιδε στη Μάγδα ότι σχεδιάζει «την πάση θυσία εξόντωση του Λαϊκού Συνδέσμου και των πατριωτών που τον στηρίζουν», ενώ «σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα του κόσμου δεν θα υπήρχε καμία “δίκη της Χρυσής Αυγής” αλλά απλώς η δίκη του Ρουπακιά, στην οποία θα διαυγάζονταν οι συνθήκες που οδήγησαν στη συμπλοκή και στο φονικό» (https://tinyurl.com/2r3pdlgl ).

Και μόλις κατέληξε το δικαστήριο στην καταδικαστική του απόφαση, στον ίδιο ιστότοπο φιλοξενούνταν τα λόγια ενός Ελληνοαμερικανού θαυμαστή της Χρυσής Αυγής, ο οποίος έπαιρνε συνεντεύξεις από τον Λαγό και τον Κασιδιάρη, καταγγέλλοντας από το Διαδίκτυο τη Μάγδα: «Η μάνα ήταν αυτή η οποία έσφαξε το παιδί της κι όχι αυτός που το μαχαίρωσε. Η μάνα ήταν αυτή η οποία μεγάλωσε το παιδί της νά 'ναι ανθέλληνας. Η μάνα ήταν αυτή η οποία άφησε τον γιό της να πάρει τον στραβό δρόμο και να βγάζει τραγούδια που δεν τολμώ να πω τις λέξεις τους και που δεν τα παρουσιάζουμε στον σταθμό μας αυτά τα τραγούδια εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Διότι όχι μονάχα θα μου κλείσουν τον σταθμό, αλλά θα με πάνε και φυλακή, αν τολμήσω και παίξω τα τραγούδια αυτού του ψευτοτραγουδιστή, του κομμμουνιστή που φάγανε ή μαχαιρώσανε...» (https://tinyurl.com/2my28zbx).

ΜΑΓΔΑ

Βέβαια, μόλις βγήκε η απόφαση, είχε φροντίσει ο Λαγός -πίσω από την ασυλία που νόμιζε ότι διέθετε ως ευρωβουλευτής της Χρυσής Αυγής- να εκφράσει τις απόψεις του για την ελληνική Δικαιοσύνη: «Αυτή είναι η ελληνική Δικαιοσύνη. Τσιράκι και δουλικό σκυλάκι του συστήματος. Χαίρομαι που σας πολεμώ. […] Όλοι οι αλήτες μαζί στήνουν στο απόσπασμα τις ζωές 67 αθώων οικογενειών ζητώντας αίμα. Γαμώ τη δημοκρατία σας, ζώα. Υπόσχομαι πάντα εχθρός σας». 

Όταν, μάλιστα, έγινε γνωστό ότι η Μάγδα Φύσσα δεν περιορίστηκε στο πένθος για το δικό της παιδί και στον αγώνα για τη δική του δικαίωση, αλλά συμπαραστάθηκε σε άλλους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους σε δολοφονικές εκδηλώσεις του κοινωνικού φασισμού και βίωσαν τη συγκάλυψη από μέρους των κρατικών μηχανισμών, τότε οι απολογητές της Χρυσής Αυγής ξεσηκώθηκαν. Αρχισαν να της αποδίδουν «εμπάθεια, φανατισμό, μισαλλοδοξία, εκδικητικότητα και οργή» και υποστηρίζουν ότι «τα υπαρξιακά αδιέξοδα και το μίσος της μάνας προς τον κόσμο περνάει στον γιο», υποστηρίζοντας δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ο Παύλος πήγαινε γυρεύοντας, εξαιτίας της Μάγδας (https://tinyurl.com/2m73yhxc).

Και μη φανταστεί κανείς ότι όλο αυτό το μίσος για τη Μάγδα περιορίζεται στον στενό κύκλο των μετανοημένων ή αμετανόητων χρυσαυγιτών. Πρώτος πρώτος ήταν ο Θάνος Τζήμερος εκείνος που από τον Ιούνιο του 2016 είχε ξεστομίσει τη μεγαλύτερη χυδαιότητα: «Βλέποντας τη μάνα του Φύσσα καταλαβαίνεις πώς έγινε έτσι ο φασισταράς, που επειδή τον μαχαίρωσε ένας άλλος φασισταράς πάνε να τον μεταμορφώσουν σε περιστέρι της ειρήνης» (https://tinyurl.com/2m8btx8g). Πριν από λίγες μέρες ο κ. Τζήμερος εξύμνησε τις επιδόσεις του κ. Μητσοτάκη στο Κογκρέσο των ΗΠΑ και αμέσως άρχισαν να τον προβάλλουν τα κανάλια της λίστας Πέτσα.

Η στοχοποίηση της μητέρας του εμβληματικού θύματος της Χρυσής Αυγής επιβεβαιώνει το γεγονός ότι το ρατσιστικό μίσος και ο ναζιστικός φανατισμός υπήρξε το κίνητρο της δολοφονικής δράσης της οργάνωσης και κονιορτοποιεί τους υπερασπιστικούς ισχυρισμούς περί τυχαίας προσωπικής διαμάχη. Και ως τέτοιες, όλες αυτές οι δηλώσεις θα μετρήσουν και στο Εφετείο.

* Ο Δημήτρης Ψαρράς είναι δημοσιογράφος, ιστορικός

Δεύτερη δίκη, δεύτερη νίκη

Δίκη Χρυσής Αυγής στο Εφετείο: κανένας εφησυχασμός

Του Κωστή Παπαϊωάννου*

Η δίκη της Χ.Α. σε δεύτερο βαθμό σηματοδοτεί την ανάγκη να μην εφησυχάσουμε μπροστά στο ενδεχόμενο να μειωθούν οι ποινές για τα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης. Είναι όμως και μια πρόκληση μπροστά στο ενδεχόμενο οι ηγέτες της να φάνε βαρύτερες ποινές. Δεν πάμε δηλαδή μόνο για να μη χάσουμε. Έχουμε να κερδίσουμε. 

Θυμίζουμε πως ο εισαγγελέας Εφετών κ. Κωσταρέλος άσκησε έφεση κατά της απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων (όπου ήταν αναπληρωτής εισαγγελέας). Έκρινε χαμηλές τις ποινές που επιβλήθηκαν στους διευθύνοντες την εγκληματική οργάνωση και εκείνες για την απόπειρα ανθρωποκτονίας σε βάρος του Αιγύπτιου αλιεργάτη Αμπουσίντ Εμπάρακ. Με άλλα λόγια, οι διευθύνοντες Μιχαλολιάκος, Κασιδιάρης, Παππάς, Λαγός, Γερμενής, Παναγιώταρος, Ματθαιόπουλος μπορεί να τιμωρηθούν ακόμα αυστηρότερα.

Κρατάμε το σκεπτικό του εισαγγελέα: «Οι καταδικασθέντες ασκούσαν πλήρη κυριαρχία πάνω σε όλα τα εγκληματικά γεγονότα, αφού είχαν συγκροτήσει έναν πλήρη, αυτοματοποιημένο μηχανισμό, με δομή και ιεραρχία, ώστε οι επιδιώξεις της ηγεσίας να διαβιβάζονται και να εκτελούνται αμέσως από κατώτερα όργανα. Οι καταδικασθέντες δεν χρειαζόταν να γνωρίζουν τον “εκτελεστή” ούτε να δώσουν ρητά την εντολή».

Και για να θυμηθούμε τις πράξεις των χρυσαυγίτικων ταγμάτων εφόδου, ο εισαγγελέας τόνισε ότι η πρωτόδικη απόφαση για την απόπειρα ανθρωποκτονίας του Αιγύπτιου αλιεργάτη δεν αποτύπωσε την εγκληματική διάθεση, τα αίτια που τους οδήγησαν στην επίθεση, τα οποία ήταν ταπεινά, «υποταγμένοι απόλυτα στη βούληση των διευθυντών της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής». Σημείωσε πως οι δράστες έδρασαν χωρίς την παραμικρή αφορμή αλλά γιατί ήθελαν να σκοτώσουν. Αυτή ακριβώς ήταν η Χρυσή Αυγή. 

Από την άλλη, μεγάλο μέρος των καταδικασθέντων χρυσαυγιτών μπορεί να επιτύχουν μείωση ποινών. Μπροστά μας ανοίγονται πολλά ενδεχόμενα. Θα έχουμε πάλι μια μοναδική στιγμή, με τη Δικαιοσύνη της έδρας να συναντά τη δικαιοσύνη ως πανανθρώπινο αίτημα των πολλών, όπως έγινε στις 7 Οκτωβρίου 2020; Ή, αντίθετα, θα έχουμε μια απόφαση που θα ξεχνά πόσος φόβος και πόσο αίμα χρειάστηκε μέχρι να αντιδράσουν οι Αρχές και να δράσει η Δικαιοσύνη;

Ας μη γελιόμαστε: τυχόν ευνοϊκή απόφαση θα έδινε τη δυνατότητα στη Χ.Α., νομιμοποιημένη και πάλι, να κλείσει το μάτι στα στρώματα εκείνα της κοινωνίας που γοητεύτηκαν από την ωμή βία, τον εθνικισμό και τον ρατσισμό. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, δεν έχει εκλείψει ο κίνδυνος να επανέλθουμε στο καθεστώς ατιμωρησίας της ακροδεξιάς και φασιστικής βίας στην Ελλάδα. 

Φυσικά, δεν έπαψε η διαρκής παρουσία της Ακροδεξιάς στους θεσμούς και στον δημόσιο χώρο, με υπουργούς αντισημίτες, βουλευτές εθνικιστές και σεξιστές, δημάρχους ρατσιστές. Η Χ.Α. εξουδετερώθηκε, όχι ο ακροδεξιός κίνδυνος: τέσσερις στους δέκα απ’ όσους αυτοπροσδιορίζονται ως δεξιοί θα ήθελαν μια νόμιμη Χ.Α. Τι λένε; Μπορεί να «το παράκανε» με τη βία αλλά χωρίς αυτήν θα ήταν χρήσιμη. Η δίκη ξεκινά ενώ μέρος υπολογίσιμο της ελληνικής κοινωνίας έχει πια ρίζες στον ακροδεξιό χώρο. Η δίκη ξεκινά με τους χρυσαυγίτες στη φυλακή αλλά με το ιδεολογικό τους οπλοστάσιο ενεργό: εθνικισμός, ρατσισμός και εθνοφυλετισμός, κρατικός αυταρχισμός, κοινωνική μνησικακία και τοξική αρρενωπότητα. 

Και για να μην ξεχνιόμαστε, δίπλα στους τρεις δικαστές, που έστειλαν τους εγκληματίες στη φυλακή, στην έδρα καθόταν και η εισαγγελέας Οικονόμου, η οποία φρόντιζε διαρκώς να θυμίζει τις διαχρονικές ευθύνες της Δικαιοσύνης για το ακαταδίωκτο του ελληνικού νεοφασισμού, από τις πρώτες ερωτήσεις της μέχρι την απαλλακτική πρόταση και την πρότασή της για τα ελαφρυντικά.

Γενικότερα, στιγμή να μην παραβλέπουμε πως στο βάθος πολλών θεσμών υπάρχει πυκνό ίζημα διαρκούς ευμένειας και προστασίας, συνεννοήσεων και αλληλοκατανόησης με πρόσωπα και ομάδες του νεοφασιστικού περιθωρίου. Μια ματιά στα ειδικά σώματα της ΕΛ.ΑΣ. αρκεί. Άρα, μπορεί η Χ.Α. να είναι διαλυμένη, εκτός Βουλής, περιθωριοποιημένη ως σχήμα. Όμως η νεοναζιστική βία είναι παρούσα και απειλητική. Οι επιθέσεις πληθαίνουν. Κάποιοι από τους έγκλειστους νεοναζί πρώην βουλευτές εξακολουθούν να κινούν τα νήματα βίαιων ομάδων. Συνεχίζουν να σχεδιάζουν έναν νέο κύκλο αίματος και τρόμου. 

Είναι σαφές ότι μέρος του πολιτικού σκηνικού λοξοκοιτάει προς το εκλογικό κοινό της εγκληματικής οργάνωσης. Στην προσπάθεια αυτή, η ρητορική τους θα γίνεται όλο και πιο ακροδεξιά. Σε αυτό το σκηνικό, η ανάγκη κινητοποίησης και δημόσιας προσοχής στη δίκη που αρχίζει σε λίγες μέρες είναι τεράστια.

*O Κωστής Παπαϊωάννου είναι εκπαιδευτικός, διευθυντής Σημείου για τη μελέτη και αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς

ΤΟΠΑΛΟΥΔΗ

Τα δολοφονημένα παιδιά μας, ψυχικοί πρωτοστάτες των κοινωνικών αγώνων για τις επόμενες γενιές

Των Γιάννη Τοπαλούδη και Κυριακής Αρμουτίδου, γονείς της Ελένης

Σ’ αυτό το ταξίδι της ζωής τίποτε δεν φανέρωνε ότι θα ζούσαμε τη δολοφονία των παιδιών μας.  Ήρθε μια αποφράδα βραδιά που δολοφόνησαν τα παιδιά μας με βίαιο και απάνθρωπο τρόπο.

Ο Παύλος Φύσσας από τα αδίστακτα χέρια των μελών της Χρυσής Αυγής. Η Ελένη Τοπαλούδη από τα βάρβαρα χέρια του Αλβανού Λουτσάι και του Ροδίτη Κούκουρα. Ανθρωπόμορφα τέρατα που αδιαφόρησαν όλοι τους για την ανθρώπινη υπόσταση, για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Τέρατα που γεννήθηκαν για να σπείρουν τον πόνο και το δάκρυ σε οικογένειες, σε μάνες που δεν τους έφταιξαν σε τίποτα.  Όπως και στην οικογένεια του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, του Βαγγέλη Γιακουμάκη, του Ζακ Κωστόπουλου, στην οικογένεια της Γαρυφαλιάς, της Ντόρας, της Ζωής, της Σόφης και της Πολυξένης, της Ζωής, της Καρολάιν, του Αδαμάντιου, των κοριτσιών της Αθηνάς Δελή, του  Άλκη και τόσων ακόμη οικογενειών…

Η Χρυσή Αυγή δρούσε ως εγκληματική οργάνωση. Κάποιοι τους ψήφισαν, τους έδωσαν λόγο στη Βουλή των Ελλήνων. Η ακτίνα δράσης τους ήταν αρχικά απέναντι σε μετανάστες και πρόσφυγες, δείχνοντας το απάνθρωπο προσωπείο τους. Στην απάνθρωπη αυτή δράση τους κανένας δεν ταραζόταν, παρά μόνο οι αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές οργανώσεις. Το μεγαλύτερο κακό πλησίαζε και ίσως να μην το φανταζόταν κανείς: η άγρια δολοφονία ενός νέου ανθρώπου.

Η Ιστορία μας μας έχει δείξει περίτρανα ότι χωρίς αιματοχυσία, χωρίς να υπάρξει μάρτυρας, τίποτε δεν κερδίζεται, τίποτα δεν κατακτιέται.  Έπρεπε, δυστυχώς, να δολοφονήσουν τον Παύλο για να ξεριζωθεί το μόρφωμα που λεγόταν Χρυσή Αυγή. Η δολοφονία του Παύλου άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Ο Παύλος, με τη δυναμική του στάση και δράση και τη μουσική του απέναντι στα κοινωνικά ζητήματα και στη φασιστική νοοτροπία, μπήκε στο στόχαστρο της Χρυσής Αυγής.

Εμείς, οι χαροκαμένοι γονείς, δεν θα νιώσουμε ποτέ ικανοποίηση. Κάθε δικαστήριο, ακόμη μία ψυχική δολοφονία. Τόσο πρωτόδικα όσο, δυστυχώς, και στο Εφετείο. Πόσο απάνθρωπη και σκληρή, για μια μάνα κι έναν πατέρα, είναι όλη αυτή η διαδικασία: να βιώνεις ξανά και ξανά τη δολοφονία του παιδιού σου και να προσπαθείς να αντέχεις, να ακούς «δικηγορίστικες» ασυναρτησίες και ψευτιές χωρίς ίχνος ντροπής, χωρίς ηθικούς φραγμούς.

Η φωνή της Μάγδας, που απογύμνωσε πρωτόδικα αυτή την εγκληματική οργάνωση, έτσι θα την αποστομώσει και στο Εφετείο. Επιδεικνύοντας το ίδιο (και ακόμη μεγαλύτερο) σθένος, δυναμισμό και αγωνιστικότητα!

Η θυσία του παιδιού σας, του Παύλου μας, αγαπημένοι μας Μάγδα και Παναγιώτη, θα σας δίνει τη δύναμη που χρειάζεστε!  Όλος ο κόσμος θα σας δίνει αυτή τη δύναμη!

Είναι οδυνηρός και αβάσταχτος ο πόνος να αντικρίζεις κάθε φορά τον δολοφόνο/τους δολοφόνους του παιδιού σου. Ρωτήστε όλους τους τραγικούς γονείς πώς και αν υπάρχουν! Πώς ενώνουν τα κομμάτια τους! Πώς επουλώνουν τις πληγωμένες τους καρδιές! Κι έτσι πήγαιναν και θα πηγαίνουν ατέλειωτες φορές στις δικαστικές αίθουσες. Ατέλειωτες δίκες.

Κι εσύ, η μάνα και ο πατέρας του αδικοχαμένου παιδιού, να είσαι στο δικαστήριο. Να καταθέτεις στην αρχή και μετά να είσαι υποχρεωμένη/ος να ακούς υπέρμετρες συκοφαντίες, να δολοφονούν ξανά το παιδί σου κάθε φορά αμέτρητες φορές, χωρίς μάλιστα να έχεις το δικαίωμα να μιλήσεις ξανά. Θα πρέπει να βγάζεις τον σκασμό σε κάθε συκοφαντική δολοφονία του παιδιού σου. Είναι ψυχοφθόρο, αιματηρό ψυχικά, απαίσιο. Πώς όλο αυτό μπορεί να το αντέξει η Μάνα και ο Πατέρας; Ε, όχι! Φτάνει πια!

Μας ματώνουν, μας αιμορραγούν κάθε φορά. Κι αφού τελειώσουν όλες οι δικάσιμοι, μας ρωτάνε: υπάρχει δικαίωση; Δικαίωση δυστυχώς δεν υπάρχει σε καμιά δολοφονία ενός νέου ανθρώπου! Μην αυταπατάσθε! Δεν υπάρχουν νόμοι που θα άξιζαν για τέτοιους εγκληματίες. Υπάρχουν μόνο ποινές της ντροπής και του εμπαιγμού.

Ποτέ καμιά μάνα και κανένας πατέρας δεν θα νιώσουν δικαιωμένοι. Προς στιγμή θα νιώσουν κάποια δικαίωση και μικρή ανακούφιση. Οι δολοφόνοι των παιδιών μας θα βγουν σε λίγα χρόνια. Θα τους δοθεί δεύτερη ευκαιρία για να ζήσουν. Για τα δικά μας τα παιδιά δεν θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία για να ζήσουν και να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Οπότε εμείς, όλες οι μάνες και οι πατεράδες που μείναμε πίσω, πρέπει να αγωνιστούμε για μια καλύτερη κοινωνία, πιο ανθρώπινη! Να μην φεύγουν τόσο άδικα και βάναυσα τα παιδιά μας.

Στην Ελένη Τοπαλούδη, όπως και στον Παύλο, οφείλουμε πολλά ως ελληνική κοινωνία! Και πρώτα απ’ όλα την ευαισθητοποίηση και την κοινωνική αλληλεγγύη. Η φρίκη που βίωσε το κοριτσάκι μας ας φέρει τις θετικές αλλαγές που όλοι περιμένουμε. Η Ελένη μας θυσιάστηκε. Πρέπει όλοι να παλέψουμε για μια καλύτερη και ασφαλέστερη κοινωνία, με ηθικές αξίες και αρχές, σεβασμό και αποδοχή τής προσωπικότητας του άλλου, σεβασμό στην ίδια τη ζωή.

Να μπουν, επιτέλους, στον Ποινικό μας Κώδικα οι όροι «γυναικοκτονία» και «οικογενενειοκτονία», καθώς και οι ποινές που πραγματικά αξίζουν σε τέτοιους εγκληματίες. Απαιτούμε, όλες/όλοι οι χαροκαμένες μάνες/γονείς άμεσα συνάντηση με τον πρωθυπουργό και τους αρχηγούς των κομμάτων της χώρας. Πρέπει να μας ακούσουν: αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, προβλήματα κοινωνικά-ψυχολογικά-οικονομικά που αντιμετωπίζουμε όλες οι οικογένειες, έμπρακτη στήριξη και ενημέρωση γονέων και μελλοντικών γονέων από την ελληνική Πολιτεία.

Είναι το μέγιστο κοινωνικό ζήτημα της εποχής μας. Σ’ αυτόν τον αγώνα είμαστε όλοι παρόντες. Οι μόνοι απόντες θα είναι τα δολοφονημένα μας παιδιά.  Όμως και τα παιδιά μας θα είναι ψυχικοί πρωτοστάτες αυτών των κοινωνικών αγώνων για τις επόμενες γενιές μέσα από τη συμμετοχή του καθενός και της καθεμιάς μας.

Καμία ανοχή!

Καμία μόνη!

Κανένας άνθρωπος λιγότερος!

Όλοι μαζί μπορούμε!

Μνημείο Θυμάτων Αστυνομικής Βίας

Του Γιώργου Θαλάσση*

Τον Μάρτιο του 2013 η καθηγήτρια Εγκληματολογίας Αναστασία Τσουκαλά έδωσε μια δίωρη διάλεξη στους τριτοετείς της Σχολής Αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ. με θέμα «Ρατσισμός και Ξενοφοβία». Στο τέλος της ένας δόκιμος αξιωματικός την προκάλεσε λέγοντας πως η ουσία της διάλεξής της ήταν αδιανόητη, γιατί εξομοίωνε Έλληνες και αλλοδαπούς. Η καθηγήτρια απάντησε με τη σειρά της πως της ήταν αδιανόητος ο διαχωρισμός σε ανθρώπους και υπανθρώπους και ότι τέτοιους διαχωρισμούς κάνουν φασιστικά καθεστώτα. Τότε ο δόκιμος απάντησε: «Μα είμαστε φασίστες και είμαστε περήφανοι που είμαστε φασίστες. Υπάρχει κανένα πρόβλημα;». Ακολούθησε το θυελλώδες χειροκρότημα των υπόλοιπων δοκίμων, ενώ οι εκπαιδευτές που ήταν παρόντες δεν αντέδρασαν.

Η καθηγήτρια απάντησε πως πρέπει οι αστυνομικοί να παρακάμπτουν τις πολιτικές πεποιθήσεις τους και ότι το μόνο που ενδιαφέρει είναι να εκτελούν τα καθήκοντά τους στον δρόμο με τρόπο απρόσωπο και ουδέτερο, σύμφωνα με τις αρχές της ισονομίας. Τότε ένας άλλος δόκιμος πήρε τον λόγο και της είπε πως θα πρέπει να ντρέπεται ως καθηγήτρια Εγκληματολογίας γιατί θα έπρεπε να γνωρίζει πως ο νόμος είναι κοινωνική κατασκευή και απλώς μια αντανάκλαση των εκάστοτε κοινωνικών, πολιτικών και άλλων συγκυριών και άρα, κατ’ επέκταση, είναι αδιανόητο ότι απαιτούσε από τους αστυνομικούς να υπηρετούν έναν νόμο με τον οποίο δεν συμφωνούν. Και αυτό το σχόλιο έτυχε πολλών χειροκροτημάτων και πάλι οι εκπαιδευτές δεν αντέδρασαν.

Έξι μήνες αργότερα, στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013, δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας υπό την πλήρη ανοχή της αστυνομίας. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 17 Νοεμβρίου του 2017, η Αναστασία Τσουκαλά τραυματίστηκε σοβαρά από φωτοβολίδα της αστυνομίας. Κινδύνεψε η ζωή της και της έμεινε μόνιμη αναπηρία. Η αστυνομία παραποίησε τα στοιχεία και αποφάνθηκε ότι τη φωτοβολίδα την έριξαν αντιεξουσιαστές.

ΦΥΣΣΑΣ

Τον επόμενο Σεπτέμβριο του 2018 ο δικηγόρος στη δίκη της Χρυσής Αυγής Κώστας Παπαδάκης δήλωσε πως πρέπει να παραπεμφθούν στο εδώλιο μαζί με τους κατηγορουμένους και οκτώ αστυνομικοί ως μέλη της Χ.Α. όχι μόνο γιατί δεν απέτρεψαν το έγκλημα, αλλά και γιατί συνέργησαν με την παρουσία τους στη δράση των χρυσαυγιτών που κυνήγησαν τον Παύλο Φύσσα.

Βεβαίως δεν εισακούστηκε ο Παπαδάκης, γιατί οι αστυνομικοί ποτέ δεν τιμωρούνται κι ας έχουν δολοφονήσει τόσους ανθρώπους, ακόμη και παιδιά. Οι αστυνομικοί παρακάμπτουν τους νόμους και εφαρμόζουν τους δικούς τους αυτοσχέδιους φασιστικούς υπό την πλήρη ανοχή και των δικαστηρίων. Κατ’ εξαίρεση οι Κορκονέας και Σαραλιώτης καταδικάστηκαν πρωτόδικα για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και τιμωρήθηκαν με ισόβια ο πρώτος και με δεκαετή φυλάκιση ο δεύτερος, γιατί η δικαιοσύνη του δρόμου μπήκε μέσα στα δικαστήρια και επιβλήθηκε. Όμως ο Σαραλιώτης μετά από λίγους μήνες, σε δικάσιμο που δεν ανακοινώθηκε και οι δρόμοι ήταν άδειοι, αποφυλακίστηκε με το πρόσχημα ότι ήταν άρρωστος ο πατέρας του. Στο Εφετείο της Λαμίας η αίθουσα του δικαστηρίου ήταν άδεια, όπως άδειοι ήταν και οι δρόμοι, και έτσι ο Σαραλιώτης αθωώθηκε πλήρως, ενώ ο Κορκονέας αποφυλακίστηκε με ταχυδακτυλουργικές διαδικασίες.

Μετά το 1974 εκατοντάδες δολοφόνοι και βασανιστές αστυνομικοί είτε δεν παραπέμφθηκαν είτε αθωώθηκαν ή τους επιβλήθηκε πρωτόδικα μια μικρή ποινή με αναστολή και στη συνέχεια αθωώθηκαν στο εφετείο. Πρόσφατο παράδειγμα η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, όπου οι αστυνομικοί, κάτω από τις μπότες των οποίων ξεψύχησε τελικά ο Ζακ, αθωώθηκαν.

Για τους δολοφόνους αστυνομικούς και το σύστημα που τους καλύπτει δεν είναι εύκολο να κάνουμε κάτι. Για τα θύματά τους, όμως, πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε: για τον Τάσο Μαγλαρίδη, τη Σταματίνα Κανελλοπούλου, τον Ιάκωβο Κουμή, τον Μιχάλη Καλτεζά, τον Μανώλη Κανδαλέοντα, τον Άγγελο Μαυροειδή, τον Δημήτρη Κίκερη, τον Περικλή Ρεπάκη, τον Μανόλη Κοντόπουλο, τον Ιωάννη Νεμετζίδη, τον Σουλεϊμάν Ακιάρ, τον Θοδωρή Γιάκα, τον Άλμπερτ Κούκα, τον Τάσο Μουράτη, τον Άγγελο Τζελάλ, τον Μάρκο Μπουλάτοβιτς, τον Νικόλαο Λεωνίδη, τον Μαρίνο Χριστόπουλο, τον Σεντγκάκ Σελνίκου, τον Ίλμι Λατές, τον Μοχάμετ Χαμούτ, τον Λούτφη Οσμάντζε, τον Βασίλιε Ιόν, τον Νίκο Σακκελίωνα, τον Ζακ Κωστόπουλο, τον Βασίλειο Μάγγο, τον Νίκο Σαμπάνη και αναρίθμητους άλλους.

Για να μην ξεχαστούν είναι απαραίτητο εμείς, οι πολίτες, να κατασκευάσουμε μνημείο θυμάτων της αστυνομικής βίας με τα ονόματα όλων των θυμάτων. Αρχιτέκτονας και μακέτα υπάρχουν, κρατικά χρήματα δεν περιμένουμε. Θέλουμε μόνο να βρεθεί ο χώρος. Δεν είμαστε αφελείς να περιμένουμε να μας παραχωρήσουν χώρο ο δήμαρχος της Αθήνας, ο πρόεδρος της Βουλής, ο αρχιεπίσκοπος ή οι πρόεδροι των ανωτατων δικαστηρίων. Μήπως, όμως, κάποιος δήμαρχος γειτονικών δήμων, κάποιο νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου;
Και στο μνημείο να αναγραφεί και το όνομα του Παύλου, αν συμφωνεί και η Μάγδα Φύσσα.

* Ο Γιώργος Θαλάσσης ήταν καθηγητής του Αλέξη Γρηγορόπουλου

Να βγάλουμε την κοινωνία από το λήθαργο

Της Ελένης Κωστοπούλου, μητέρα του Ζακ

Ο κύκλος του αίματος, της βίας, της οδύνης. Ο κύκλος των μαυροφορεμένων μανάδων. Ο κύκλος της ατιμωρησίας, της ανάλγητης Πολιτείας. Και πουθενά μια γραμμή, ένας φραγμός, ένα τέλος. 

Τα παιδιά μας έφυγαν κι άφησαν πίσω κρεμασμένα όνειρα, απαρηγόρητους φίλους, λυπημένες γιορτές και τις φωτογραφίες τους να γεμίζουν τους τοίχους των σπιτιών μας. Οι δολοφόνοι τους θα ζήσουν, θα γεράσουν, θα βγουν από τη φυλακή -όσοι μπήκαν- και θα κουβαλάνε το μίσος και το σκοτάδι τους παντού. Οι θύτες τους δεν μετανόησαν, δεν λύγισαν, δεν αναγνώρισαν τις πράξεις τους. Πράξεις τεράτων με όπλα τα χέρια και τα πόδια τους, βιαστές, βασανιστές, ψεύτες που η κοινωνία τούς μεγάλωσε, τους ανέθρεψε, τους ανέχεται, τους καλύπτει, τους συγχωρεί.

Και η Ελληνική Αστυνομία, οι προστάτες των πολιτών, οι διώκτες του εγκλήματος, οι άψογοι επαγγελματίες, τι έκανε; Απλώς κοίταζε όταν μαχαίρωναν τον Παύλο, αγνόησε τα λόγια της Ελένης για τους βιαστές της, κακοποίησε και συνέβαλε στον θάνατο του Ζακ, βασάνισε τον Βασίλειο κι έμεινε ατιμώρητη, και δήλωσε περηφάνια για τις πράξεις της.

Η Πολιτεία και οι εκπρόσωποί της, αμίλητοι, αμέτοχοι, ανάλγητοι, με ποινές χάδια, με απαξίωση για τα θύματα και τις οικογένειές τους, απλοί παρατηρητές του πόνου και των απωλειών μας, με ψεύτικα λόγια και υποσχέσεις, ζώντας στον δικό τους μικρόκοσμο.

«Μην κλείνετε τα μάτια» φώναζε ο Ζακ, «Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ» τραγουδούσε ο Παύλος, «Κι ας μη νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα» έγραψε ο Βασίλειος, «Έχουμε όνειρα κι αγάπη για ζωή» έλεγαν η Ελένη, η Γαρυφαλλιά, η Ερατώ, η Καρολάιν. «Μην με χτυπάτε άλλο, θέλω να ζήσω» ικέτευε ο Άλκης, «Είμαι ακόμα παιδί» φώναζε ο Αλέξανδρος, «Ψάχνουμε μια καλύτερη ζωή στην Ελλάδα» έλεγαν τα θύματα της Χρυσής Αυγής.

Οι φωνές τους ας γίνουν τρομπέτες που θα βγάλουν την κοινωνία από τον λήθαργο της αδιαφορίας και του εγωισμού, και θα κρατήσουν τα τέρατα πίσω από τα κάγκελα της φυλακής γιατί μόνο έτσι δεν θα δημιουργήσουμε νέα τέρατα και θα δικαιώσουμε τη μνήμη των νεκρών αφού δεν μπορέσαμε να προστατέψουμε τις ζωές τους.

«Ελλάδα, στα παιδιά σου ποτέ δεν στάθηκες Μάνα»*

Ορθοί θα παραμείνουμε για να τσακίσουμε τον φασισμό και κάθε μορφής βία. Με κοινές δράσεις, με διάλογο, με επιχειρήματα, αλλά κυρίως με αντίσταση και πάλη

Του Γιάννη Μάγγου*

Αρχές Ιανουαρίου 2013, ο 18χρονος τότε Βασίλειος Μάγγος πέρασε από δίκη γιατί έσπασε τη βιτρίνα της Χρυσής Αυγής στον Βόλο. Στο δικαστήριο δεν αρνήθηκε τις πράξεις του και ευθαρσώς παραδέχτηκε ότι το έκανε γιατί δεν άντεχε να βλέπει ένα κόμμα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο να είναι ταυτόχρονα και μια συμμορία δολοφόνων.

Καταδικάστηκε σε φυλάκιση επτά μηνών γιατί τους «χάλασε τη βιτρίνα»…

Κανένας τότε δεν άκουσε την κραυγή αγωνίας ενός έφηβου, κανένας δεν πήρε στα σοβαρά τις ανησυχίες του, δεν προβληματίστηκε, κανένας δεν μίλησε… Η σπουδή των θεσμών ήταν η «τήρηση» του νόμου. Εξάλλου, ήταν η εποχή των εναγκαλισμών με τη Χρυσή Αυγή, των συγκοινωνούντων δοχείων και της πλήρους συγκάλυψης των εγκλημάτων αυτής της συμμορίας.  Ήταν η εποχή του «εγέρθητω».

Πόσους χτύπησε το εγκληματικό μαχαίρι της Χρυσής Αυγής από τότε; Αλίμονο, πολλούς! Με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Και ήταν η Μάγδα Φύσσα δύο χρόνια μετά, που στις 2.10.2015, καταθέτοντας στο δικαστήριο, χρησιμοποίησε παρόμοια λόγια για τη Χρυσή Αυγή: «Υπάρχει εκεί έξω μια εγκληματική οργάνωση που λέγεται Χρυσή Αυγή και βρίσκεται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο..». Δηλαδή ενώπιον του νόμου άρθρωσαν λόγο, κατά τραγική ειρωνεία, μια μάνα που έχασε το παιδί της από το δολοφονικό μαχαίρι της Χρυσής Αυγής και ένα παιδί που έμελλε έπειτα από οκτώ χρόνια να πέσει θύμα εγκληματικής αστυνομικής βίας (μήπως δεν είναι φασιστική τάχατες;) και να χάσει τη ζωή του.

Ο Βασίλειος Μάγγος για το σπάσιμο ενός τζαμιού της Χρυσής Αυγής καταδικάστηκε σε 7 μήνες φυλακή. Οι αστυνομικοί που του έσπασαν 7 πλευρά και τον έστειλαν στον θάνατο θα καταδικαστούν άραγε; Για να δούμε, πώς προσμετρώνται οι αξίες στην ελληνική Δικαιοσύνη;

Ο Παύλος Φύσσας και ο Βασίλειος Μάγγος, θύματα φασιστικής και αστυνομικής βίας, πρόσωπα υπαρκτά κάποτε, δεν ζουν πια.  Έγιναν «Ματωμένα Πορτρέτα»¹.

Και όχι μόνο αυτοί. Από τις 6.12.2008 μέχρι σήμερα τα θύματα κάθε μορφής βίας είναι αμέτρητα.

Ποιον να πρωτοθυμηθούμε; Τον Γρηγορόπουλο, τον Λουκμάν, την Τοπαλούδη, την Τσιχλάκη, την Caroline Crouch, τον Γιακουμάκη, τον Ζακ/Zackie Κωστόπουλο, τον Σαμπάνη και πόσους ακόμη…

Αναντικατάστατες ανθρώπινες ζωές, που χάθηκαν.

Χώρια οι αναρίθμητοι βαριά τραυματισμένοι.

Μια μικρή πολιτεία νέων ανθρώπων που δολοφονήθηκαν εξαιτίας αυθαίρετης αστυνομικής, φασιστικής, ρατσιστικής, σεξουαλικής, έμφυλης ή άλλης μορφής βίας.

Νέων που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, να χαμογελάσουν, να δημιουργήσουν, να προσφέρουν…

Νέων με ιδέες και ιδανικά, που η απώλειά τους δεν αφορά μόνο τις οικογένειές τους, αλλά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας…

Νέων «που το όνομά τους είναι το δικό μας»2.

Που βασανίστηκαν, εξευτελίστηκαν και έχασαν τη ζωή τους γιατί είχαν το θάρρος να εκφράσουν ελεύθερα τις σκέψεις, τις ιδέες, τη διαφορετικότητά τους…

ΜΑΓΓΟΣ

Που οι ζωές τους δεν είχαν αξία για τους εντολοδόχους της ελληνικής Πολιτείας. Αδικαίωτοι οι περισσότεροι, που στις δίκες τους έρχονται στη δημοσιότητα οι επικίνδυνες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας.

Που η Πολιτεία θα έπρεπε, σεβόμενη το πένθος των οικογενειών, να προασπίσει τη μνήμη των θυμάτων και πάραυτα να καταδικάζει τους υπαίτιους αστυνομικούς υπαλλήλους ή τους κάθε μορφής δολοφόνους, αντί να τους καλύπτει θεσμικά ή να τους προσφέρει άσυλο, ταλαιπωρώντας έτσι και βασανίζοντας ψυχικά τις οικογένειες των θυμάτων, όπως παρατηρήσαμε ότι συνέβη μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και πρόσφατα στη δίκη του Ζακ/Zackie Κωστόπουλου.

Που ο πόνος, η πικρία, το αίσθημα του εμπαιγμού και της αδικίας αντιμετωπίζονται ως τεχνικά ζητήματα από μια νομική γραφειοκρατία.

Που ο ρόλος των καλοταϊσμένων ΜΜΕ είναι αισχρός.

Που η Δικαιοσύνη δεν βλέπει αυτό που βλέπουν οι πάντες.

Που η αθώωση των αστυνομικών είναι ρουτίνα, παρά τα συντριπτικά στοιχεία που παρουσιάζουν οι οικογένειες των θυμάτων.

Που ποτέ η Πολιτεία δεν παραδέχθηκε ευθαρσώς ότι υπάλληλοί της διαπράττουν εγκλήματα και μάλιστα τις περισσότερες φορές σε κοινή θέα.

Που κανένας ποτέ δεν έχει το θάρρος να ζητήσει συγγνώμη.

Που η θεσμική ανοχή προς τους εγκληματίες παραμένει ως πρόκληση και απειλή για την κοινωνία μας.

Που αν συνέβαινε το αντίθετο, πολλά εγκλήματα και δολοφονίες θα είχαν αποτραπεί. Και πολλοί νέοι άνθρωποι θα ζούσαν σήμερα…

Που η κραυγαλέα και απροκάλυπτη ατιμωρησία των υπαιτίων αποδεικνύεται ότι δημιουργεί νέους κύκλους βίας και δυστυχώς νέα θύματα.

Που αυτές τις μέρες με ανησυχία παρακολουθούμε την άκρατη και αλόγιστη αστυνομική καταστολή μέσα στο ΑΠΘ.

Και που δεν χάνουμε την πίστη προς τον δίκαιο αγώνα μας, κλονίζεται όμως η εμπιστοσύνη μας προς τους θεσμούς.

Που συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας είναι η διάκριση των εξουσιών, με έμφαση στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης.

Αυτές τις μέρες διεξάγεται η δίκη σε δεύτερο επίπεδο για την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής. Ας μην εφησυχάζουμε.

«Ο φασισμός ηττήθηκε μεν, αλλά είναι πολλά που πρέπει να γίνουν ακόμα» όπως κραυγάζει η Μάγδα Φύσσα. Και έχει δίκιο, αφού διαπιστώνουμε τελευταία να καλοπιάνεται, να χαϊδεύεται, να ενθαρρύνεται, να αναθαρρεύει, να καιροφυλακτεί…

Εμείς όμως αναχώματα θεσμικά και κινηματικά θα υψώσουμε, και θα τον πολεμήσουμε. Ορθοί εκεί θα σταθούμε, όπως όρθιος, για πάντα όρθιος στάθηκε ο Παύλος Φύσσας πριν πεθάνει και με τη μεγαλειώδη του αυτή πράξη διέλυσε τη Χρυσή Αυγή.

«Ένας πολεμιστής μας έφυγε. Κανείς δεν θα ξεχάσει. Κανείς δεν θα ησυχάσει.  Όσοι δηλώνουν μαχητές γνωρίζουν πού είναι η μάχη»*.

Ορθοί θα παραμείνουμε για να τσακίσουμε τον φασισμό και κάθε μορφής βία.

Με κοινές δράσεις, με διάλογο, με επιχειρήματα, αλλά κυρίως με αντίσταση και πάλη.

Αντίσταση παντού, μα κυρίως αντίσταση στον δρόμο. Γιατί μόνο στον δρόμο δυναμώνει το κίνημα. Στον δρόμο δυναμώσει το αντιφασιστικό κίνημα. Στον δρόμο δυναμώνει το κίνημα κατά της αστυνομικής βίας. Στον δρόμο δυναμώνει το κίνημα κατά των πρακτικών αυτής της κυβέρνησης, που καθημερινά καταπατά και παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματά μας.

* Από αναρτήσεις του Βασίλειου Μάγγου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

¹ Έκθεση ζωγραφικής του καλλιτέχνη Δημήτρη Αστερίου.

2 Σπύρος Γραμμένος: «Το όνομά μου είν’ το δικό σου».

* Ο Γιάννης Μάγγος είναι πατέρας του Βασίλη Μάγγου

Η ζωή των παιδιών μας είναι ανεκτίμητη

Ας καταλάβει η πολιτεία ότι εδώ συμβαίνει μια γενοκτονία και ας λάβει δραστικά μέτρα!

 

Της Αλεξάνδρας Μάκου*

Ιούλιος 2021! Καλοκαίρι, ανεμελιά! Η Γαρυφαλλιά μου είναι διακοπές! Τη σκέφτομαι! Πόσο όμορφα θα περνά! Ώσπου χτυπά το κινητό μου και ένας λιμενικός από τη Φολέγανδρο μου ανακοινώνει πως η κόρη μου δεν είναι εν ζωή… Και μετά κενό… Ως και σήμερα… Κενό… Δεν θα το δεχτώ ποτέ ότι κάποιος κτηνάνθρωπος αφαίρεσε τη ζωή της! Δεν θα σας πω πόσο πονάω… Θα ήταν εγωιστικό όταν εκείνη δεν ζει… Δεν ζει... Όταν δεν ζουν τόσα νέα παιδιά που άδικα και βίαια τους αφαιρέθηκε η ζωή από ανθρώπινο χέρι! Ο Ζακ, ο Παύλος, ο Γιακουμάκης, ο Άλεξ, ο Άλκης… Η Ελένη, η Ερατώ, η Καρολάιν, η Ντόρα, η…, η…, η… Τα παιδιά μας… Πόνος που βαθαίνει και σου τρώει τα σωθικά… Ξερίζωμα ψυχής… Και εύχεσαι να είναι το παιδί σου το τελευταίο θύμα… Και εύχεσαι να είσαι η τελευταία μάνα που το ζει! Και αναζητάς τις άλλες μάνες. Την Κούλα. Τη Μάγδα. Την Ελένη. Την Κατερίνα. Την... Να γίνεις μια γροθιά μαζί τους! Και γίνεσαι… Μια οικογένεια… Και μια φωνή, μια κραυγή… Φτάνει πια!

Και πάμε στα δικαστήρια η μία δίπλα στην άλλη… Και ζητάμε ισόβια για τους φονιάδες… Αυτούς που έχουν το θράσος να μας κοιτάνε κατάματα... Ισόβια… μέχρι να πεθάνουν στη φυλακή! Αυτό είναι ισόβια για μας ως δικαίωση... Ή πιο σωστά ως αίσθημα δικαίωσης… Γιατί δεν το νιώθουμε! Μέσα στις δικαστικές αίθουσες ακούμε να δικάζονται τα παιδιά μας από δικηγόρους που προσπαθούν να βρουν ελαφρυντικά για τους πελάτες τους! Αν ήταν το παιδί τους στη θέση της Γαρυφαλλιάς το ίδιο θα έλεγαν άραγε; Ντροπή μόνο... «Μα έχουν δικαιώματα» λέει η Πολιτεία! Και το δικαίωμα στη ζωή των παιδιών μας που είναι; Και πόσο αξίζει σε καταδίκη η ζωή τους; Πόσο; Τραγικό και προκλητικό! Και τα δικά μας δικαιώματα; Εμείς δεν έχουμε; Που σε καθεστώς αναβολών, διακοπών των δικών ξαναζούμε τη δολοφονία τους, που καλούμαστε να πληρώνουμε τα δικαστικά έξοδα των εφετείων, τα έξοδα μετακίνησής μας…

Το ψυχικό μας κόστος; Ούτε ένας ψυχολόγος δεν μας έχει προσεγγίσει να ρωτήσει πώς συνεχίζουμε! Πώς ζουν τα παιδιά κάποιων γυναικών που έμειναν ορφανά; Αναρωτιέται κανείς; Χρειάζεται βούληση από την Πολιτεία... Χρειάζεται να μπει στα σπίτια των φονιάδων με εγκληματολόγους να δει γιατί αυτός ο άνθρωπος έγινε φονιάς... Γιατί η λύση είναι να μην γίνονται φονιάδες, να προλάβουμε ώστε να μην υπάρξουν θύματα και μετά είναι ο νόμος ο οποίος πρέπει να είναι κατασταλτικός πρώτα και μετά τιμωρητικός! Πρόληψη και καταστολή… Γιατί η ζωή των παιδιών μας είναι ανεκτίμητη και δεν την παζαρεύουμε στα δικαστήρια… Ας καταλάβει η Πολιτεία ότι εδώ συμβαίνει μια γενοκτονία και ας λάβει δραστικά μέτρα!

* H Αλεξάνδρα Μάκου είναι η μητέρα της Γαρυφαλλιάς

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL