Δεν αντιλαμβάνομαι για ποιο λόγο οι νοικοκυραίοι, που, με τη βάρβαρη βοήθεια των χωροφυλάκων, σκότωσαν στο ξύλο τον/την Ζακ/Zackie πρέπει να ονομάζονται δολοφόνοι και η πράξη τους δολοφονία. Κανέναν δόλο δεν έχει η πράξη τους. Στεγνή φρίκη και στυγνός φόνος ήταν. Κι αυτοί δεν είναι δολοφόνοι, αλλά σκέτοι νέτοι φονιάδες. Αυτό θέλουν να κρύψουν μέσα στη δικαστική αίθουσα εκείνοι που τους υπερασπίζονται, και δεν εννοώ μόνο την υπεράσπιση, η οποία για ακόμη μια φορά επιβεβαιώνει τον κανόνα που λέει το εξής απλό: Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, αλλά είναι τα μέσα εκείνα που φανερώνουν τον σκοπό.
Η αθλιότητα λοιπόν των μέσων που χρησιμοποιεί η υπεράσπιση προσπαθώντας να καταστήσει το θύμα θύτη και τον στυγνό φόνο αποτέλεσμα ιατροδικαστικών ευρημάτων («Δεν έχω ξανακούσει, 20 χρόνια, τέτοια προσβολή» είπε, στην υποδειγματική του κατάθεση, ο ιατροδικαστής Υπηρεσίας Αθηνών Νίκος Καλογριάς), αυτή η αθλιότητα είναι που αποκαλύπτει την... αψεγάδιαστη φρίκη του φόνου. Μικρή λεπτομέρεια: ο υπερασπιστής δικηγόρος που υποστήριξε τον αποθηριωμένο αυτό ισχυρισμό είναι ο Ορφέας Φίλιος, που έχει διατελέσει γραμματέας Διεθνών Σχέσεων στη Ν.Δ. Κλείνει η παρένθεση, πάμε παρακάτω.
Δεν είναι λοιπόν μόνο η βαρβαρότητα της υπερασπιστικής γραμμής που κάνει τη δίκη του/της Ζακ/Zackie καίριας σημασίας για την ελληνική κοινωνία. Είναι επειδή στο δικαστήριο τους φονιάδες υπερασπίζεται ένα ολόκληρο παραλυμένο και φασιστικό σύστημα κοινωνικού αυτισμού και αυτοματισμού, που δεν δικάζει απλώς, αλλά τιμωρεί (πολλές φορές με την ποινή του θανάτου, την οποία και εκτελεί) κάθε «εκτροπή», κάθε «εξαίρεση», κάθε «δυσλειτουργία», κάθε «ανωμαλία» που εμποδίζει τα ανθρωποβόρα γρανάζια του συστήματος από το να συνθλίβουν τη ζωή. Όχι τις ζωές μόνο, αλλά την ίδια την έννοια της ζωής.
Η δίκη αυτή, όπως και η δίκη για το φόνο του Παύλου Φύσσα, έχει αναχθεί σε ποιητική κατηγορία, επειδή η εξέλιξη και το αποτέλεσμά της στο μεν επίπεδο του πραγματικού θα αναδείξει τη δικαιική ποιότητα των θεσμών, στο δε φαντασιακό κεφάλαιο ή θα καταυγάσει το ποιητικό αίτημα του ανθρώπου ή θα του καταφέρει (ακόμη) ένα πλήγμα με ολέθριες συνέπειες.
Στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο συναντώνται και συγκρούονται δύο κόσμοι. Από τη μια είναι ο κόσμος της συγκλονιστικά αξιοπρεπούς μητέρας του Ζακ Ελένης Κωστοπούλου και της Μάγδας Φύσσα. Ο κόσμος των αλληλέγγυων. Ο κόσμος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και όλων εκείνων που αγωνίζονται εναντίον κάθε κατασκευασμένης κατωτερότητας και κάθε χτυπημένης ευαλωτότητας. Ο κόσμος που έκλαψε για τον σκοτωμένο Ιάσονα έξω από τη Βουλή, για τον σκοτωμένο ταχυμεταφορέα στην Κηφισίας και χειροκρότησε τη νίκη των συναδέλφων του και των εργατών της COSCO στις απεργίες τους. Είναι ο πελώριος κόσμος που έχει μέσα του ο κάθε άνθρωπος που τιμάει τη ζωή. Είναι ο κόσμος της Μάρως Δούκα, της Τάνιας Τσανακλίδου, της Μαρίας Παπαγεωργίου, που δεν απέστρεψαν το βλέμμα, αλλά βρέθηκαν στα σκαλιά της Δέγλερη γα να τα ανεβούνε όλοι, μαζί με τους οικείους του Ζακ, μέχρι τη δικαίωση.
Και, από την άλλη, μέσα στην αίθουσα είναι ο άλλος κόσμος. «Γραβατωμένοι τύποι» έγραψε η Μαρία Λούκα, «με μάτια ερήμου άδεια από συναίσθημα, προσπαθούν να δικάσουν πάλι το θύμα, μετρώντας τις μπίρες που έπινε, επιδιώκοντας να τον αναπαραστήσουν άρρωστο». Μέσα στην απέραντη δικαστική αίθουσα -πολύ μεγαλύτερη από τις διαστάσεις της- βρίσκεται το πελώριο τερατώδες «θέατρο του Σάμπαθ» του Φίλιπ Ροθ. Ένα πλήθος από αυτόκλητους δικαστές (και δεν εννοώ τη συγκεκριμένη έδρα) που είναι έτοιμο να καταδικάσει σε δεύτερο θάνατο την Zackie και σε θάνατο κάθε αγώνα και αγωνία, κάθε φυλετική ή έμφυλη ταυτότητα που δεν τους αρέσει. Το ίδιο φριχτό κουκλοθέατρο που σκεπάζει απαλά με τη χαλύβδινη σιωπή του κάθε έγκλημα του συστήματος.
Όμως ο/η Ζακ/Zackie ήταν παιδί από τα παιδιά μας, στιγμή από την απεργία μας, σ’ αγαπώ από τα σ’ αγαπώ μας, φιλί από τα φιλιά μας, βήμα από τη διαδήλωσή μας, χαρά από τη χαρά μας και λύπη από τη λύπη μας.
Να μην αφήσουμε να τον/τη σκεπάσει ο χάλυβας της φρίκης τους.
