Από τα πρώτα χρόνια το Ζάππειο αγαπήθηκε από τους πιο ξεχωριστούς Αθηναίους. Ο ναύαρχος Κουντουριώτης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Αιγινήτης, ο Παπαναστασίου, ο Κυριακός και άλλοι ανήκαν στην κατηγορία των θαυμαστών τού Ζαππείου.
Το Ζάππειο όμως εκείνη την εποχή είχε και μια μελαγχολική και έρημη γωνιά. Ήταν το λεγόμενο «νεκροταφείο των διαμαρτυρομένων» ακριβώς απέναντι από το Στάδιο. Και η επιθυμία να απομακρυνθεί και να αποδοθεί ολόκληρος ο χώρος στο Ζάππειο κάποτε πραγματοποιήθηκε.
Εκεί κοντά στο Εγγλέζικο Νεκροταφείο, με τα πυκνά κυπαρίσσια και τους χορταριασμένους μαρμάρινους τάφους, προς τα κάγκελα του Βασιλικού Κήπου, ήταν και οι «Αγελάδες», ένα ελβετικού τύπου βουστάσιο όπου σέρβιραν αγνό γάλα κατευθείαν από την πηγή. Οι παλιοί Αθηναίοι θυμούνται τις όμορφες ελβετικές αγελάδες του Ζαππείου με τα ονόματά τους γραμμένα καλλιτεχνικά στις πορτούλες των στάβλων τους.
Το βουστάσιο εκείνο ήταν ένα παράρτημα του μεγάλου κτήματος που είχε οργανώσει ο Δημήτριος Σούτσος στη Λυκόβρυση, όταν ήρθε με την πλούσια γυναίκα του, κόρη του άρχοντα Μιχαήλ Βόδα από τη Ρουμανία, και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα.
Οι παλιοί Αθηναίοι θυμούνται ότι το βουστάσιο εκείνο έκανε χρυσές δουλειές. Κυρίως γιατί το προτιμούσαν τα ερωτευμένα ζευγάρια...
Κάποτε όμως στην Αθήνα έπεσε μια επιδημία, οι αγελάδες σιγά - σιγά λιγόστευαν και το βουστάσιο έμεινε χωρίς το... γάλα του. Ο επιστάτης του, ο πασίγνωστος Σκιαδάς, αναγκάστηκε να σερβίρει γάλα του κουτιού, κάτι που ήταν πρωτοφανές ακόμα στην Αθήνα.
Μέχρι που εξαφανίστηκε μια μέρα το βουστάσιο του Ζαππείου και τη θέση του πήρε ένα μοντέρνο κέντρο με διεθνείς «αηδόνες», που το διηύθυνε μέχρι τέλος ο Σκιαδάς, το παλικάρι της Ηπείρου.
