Οι δυνάμεις ασφαλείας της Μιανμάρ έχουν εμπειρία στο να ανοίγουν πυρ εναντίον άοπλων διαδηλωτών. Συνέτριψαν κινητοποιήσεις κατά του στρατιωτικού καθεστώτος το 1988 και το 2007. Τώρα, έναν μήνα μετά την πλήρη ανακατάληψη της εξουσίας από τον στρατό, οι διαδηλώσεις καταστέλλονται και πάλι με πραγματικά πυρά, βομβίδες κρότου - λάμψης και δακρυγόνα. Η Κυριακή ήταν η χειρότερη μέρα μετά το πραξικόπημα, καθώς 18 άνθρωποι σκοτώθηκαν. Με την οικονομία να καταρρέει, καθώς χιλιάδες τραπεζικοί, δημόσιοι υπάλληλοι και εργαζόμενοι στην Υγεία αρνούνται να επιστρέψουν στη δουλειά, η κατάσταση της χώρας επιδεινώνεται με γρήγορους ρυθμούς.
Ο στρατός, την ίδια ώρα, εντείνει την εκστρατεία του εναντίον της πολιτικής ηγεσίας που βρέθηκε στην εξουσία μετά τις εκλογές του 2015. Η Αούνγκ Σαν Σου Κι αντιμετωπίζει πλέον και την κατηγορία της «υποκίνησης φόβου» μετά τις αρχικές κατηγορίες για την παράνομη εισαγωγή γουόκι τόκι και την παραβίαση των κανόνων για τον κορωνοϊό. Οι αρχικές κατηγορίες επισύρουν ποινές τριετούς κάθειρξης και την απομάκρυνση από το αξίωμά της. Δεν είναι ακόμη βέβαιο τι ακριβώς συνεπάγονται οι νέες κατηγορίες.
Ωστόσο, πολλά έχουν αλλάξει στη δεκαετία που η χώρα ξεκίνησε τη διαδικασία εκδημοκρατισμού της. Ο λαός της Μιανμάρ αρνείται να στερηθεί την πολιτική επιλογή που έκανε όταν η Εθνική Ένωση για τη Δημοκρατία της Αούνγκ Σαν Σου Κι πέτυχε συντριπτική νίκη στις κοινοβουλευτικές εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου. Πολίτες σε όλη τη χώρα χτυπούν τηγάνια και κατσαρόλες κάθε νύχτα μετά το πραξικόπημα της 1ης Φεβρουαρίου. Χιλιάδες συμμετέχουν στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας απέναντι στους ισχυρισμούς του στρατού ότι οι εκλογές εκείνες σημαδεύτηκαν από νοθεία.
Οι απεργίες έχουν σχεδόν παραλύσει τον τραπεζικό τομέα, κάτι που θα μπορούσε να περιπλέξει τα πράγματα για τη χούντα, δυσχεραίνοντας τις πληρωμές σε επιχειρήσεις και εργαζομένους. Εάν ήλπιζε ότι θα ήταν εύκολο να επαναφέρει τη χώρα στο αυταρχικό της καθεστώς, ο αρχηγός του στρατού, στρατηγός Μιν Αούνγκ Χλάινγκ θα πρέπει να έχει απογοητευτεί βαθιά.
Η μελλοντική πορεία της χώρας μπορεί να καθοριστεί μόνο από τον ίδιο τον λαό της. Ωστόσο, οι ξένες κυβερνήσεις πρέπει να διαμορφώσουν μια περισσότερο συντονισμένη και αποτελεσματική απάντηση. Πρώτον, κάθε επαφή με το στρατιωτικό καθεστώς θα πρέπει να περιορίζεται στην ανάγκη επιστροφής τής Μιανμάρ στην πολιτική διακυβέρνηση και τους μηχανισμούς που θα το πετύχουν αυτό. Δεν πρέπει να υπάρξει «διάλογος» με στρατηγούς που κατέλαβαν την εξουσία με τη βία.
Οι ξένες χώρες θα πρέπει επίσης να υποστηρίξουν το παγκόσμιο εμπάργκο όπλων που προτείνουν οι οργανώσεις για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εμποδίζοντας τον άμεσο ή έμμεσο εφοδιασμό με όπλα ή στρατιωτική βοήθεια άλλου είδους.
Η Κίνα, ο μεγαλύτερος εφοδιαστής όπλων της Μιανμάρ, άσκησε βέτο σε ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που καταδίκαζε το πραξικόπημα (αν και αργότερα υποστήριξε ένα που ζητούσε την απελευθέρωση της Αούνγκ Σαν Σου Κι), ενώ θα μπορούσε επίσης να ασκήσει βέτο και σε ψήφισμα που θα ζητούσε το εμπάργκο όπλων. Άλλες χώρες, ωστόσο, δεν θα έπρεπε να εφοδιάζουν με όπλα έναν στρατό που στρέφει τα όπλα εναντίον του ίδιου του λαού της χώρας.
Οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Ε.Ε. και άλλοι έχουν αρχίσει να εξετάζουν κυρώσεις σε βάρος στρατιωτικών αξιωματούχων και επιχειρηματίες και συμμάχους του στρατού. Θα πρέπει να κάνουν πράξη τις προειδοποιήσεις τους και να επεκτείνουν τις κυρώσεις αυτές αν η βία συνεχιστεί.
Άλλες κυβερνήσεις θα έπρεπε στο μεταξύ να εμπλακούν με την CRPH, την επιτροπή που συγκρότησαν βουλευτές της Εθνικής Ένωσης για τη Δημοκρατία που απέφυγαν τη σύλληψη από τους πραξικοπηματίες. Τις ελπίδες της επιτροπής να σχηματίσει μια μεταβατική κυβέρνηση που θα μπορούσε να κερδίσει τη διεθνή αναγνώριση θα περιπλέξει το γεγονός ότι οι περισσότεροι βουλευτές της έχουν συλληφθεί ή κρύβονται. Πρόκειται όμως για τους εκπροσώπους του κόμματος που κέρδισε με μεγάλη πλειοψηφία τις εκλογές. Και είναι μαζί τους, και όχι με τους στρατηγούς, που οι ξένες πρωτεύουσες θα πρέπει να συνεχίσουν να συνδιαλέγονται.
