Ήτοι, περί καπνισμένων και ακάπνων αισθημάτων
Τι γυρεύω σ’ αυτήν την πλατεία;
Εδώ δεν καπνίζει κανείς. [...]
Για να γίνεις αυτό που έγινες.
Για να γίνεις τσιγάρο.
Πόσα χέρια εχρειάστηκαν
πόσο νερό και πόσο χώμα...
Ω τσιγάρο, είμαστε φτιαγμένοι
από τα ίδια υλικά!
Και πόσο μοιάζουμε
πόσο αδίστακτα κι οι δυο μας ξοδευόμαστε... [...]
Μαθαίνω τα βάσανά σου.
Μέχρι να ’ρθείς στα χέρια μου
μέχρι να μου χαρίσεις το κορμί σου
σε βασανίζαν οι εμπόροι.
οι μηχανές τους, οι ετικέτες, η τιμή.
Ω όμοιό μου,
και μένα το ίδιο με βασανίζουν
οι αχρείοι.[...]
Ξέρεις, τσιγάρο,
οι εχθροί σου κάνουν συλλόγους.
Το κράτος προπαγανδίζει εναντίον σου.
Όμως για μένα πέρα βρέχει.
Σε φουμάρω κι ας είσαι επικίνδυνο.
Ίσως γι’ αυτό.
Τάσος Καπερνάρος [1988]
