Έχουν αρχίσει και κουράζουν οι κυβερνητικές διακηρύξεις για άπλετο φως στην υπόθεση των υποκλοπών.
Πρώτον, γιατί η κυβέρνηση -ή έστω το Μαξίμου- γνωρίζει πολύ καλά και γιατί παρακολουθούνταν ο Ανδρουλάκης και γιατί παρακολουθούνταν ο Κουκάκης και ποιοι άλλοι έχουν τεθεί υπό παρακολούθηση κατά καιρούς και ποια είναι η σχέση των νόμιμων επισυνδέσεων με το παράνομο λογισμικό Predator. Αν λοιπόν ήθελε άπλετο φως, δεν είχε παρά να πει τι έχει συμβεί ακριβώς. Δεν το λέει όμως. Κρύβεται πίσω από την εκτός λογικής γραμμή «νόμιμες οι παρακολουθήσεις, αλλά πολιτικά απαράδεκτες». Και συνεπώς δεν θέλει άπλετο φως. Απεναντίας, θέλει να παραμείνει όλη αυτή η ιστορία στη θολούρα και την ομίχλη.
Και δεύτερον, γιατί η στρατηγική της συγκάλυψης είναι τόσο προφανής, που κάθε δημόσια δήλωση περί του αντιθέτου καταντάει γελοία. Η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει την πλειοψηφία που διαθέτει στην Εξεταστική Επιτροπή για να αποπροσανατολίσει τις εργασίες της, να χειραγωγήσει τις καταθέσεις, να αποκλείσει πρόσωπα και να θολώσει τα πράγματα μεταφέροντας τη συζήτηση στα μέσα τής προηγούμενης δεκαετίας. Και στο τέλος να ψηφίσει το δικό της πόρισμα και να πει ότι τίποτα το επιλήψιμο δεν προέκυψε. Καμία πρωτοτυπία. Ακριβώς τα ίδια έκανε και με την Εξεταστική Επιτροπή για τη λίστα Πέτσα.
Δεν είναι οι υποκλοπές μόνο. Είναι ο συνολικός θεσμικός εκτραχηλισμός που έχει να αντιμετωπίσει η αντιπολίτευση. Και οφείλει να το κάνει με σχέδιο, μέθοδο και αποφασιστικότητα.
