Μένει να αποδειχτεί αν ο νόμος που εγκρίθηκε από το Ευρωκοινοβούλιο για την αποκατάσταση του 20% των οικοσυστημάτων της Ευρώπης έως το 2030 θα εφαρμοστεί αποτελεσματικά και θα έχει θετικές επιπτώσεις για το περιβάλλον και το κλίμα.
Ωστόσο, αυτό δεν μας απαλλάσσει από την υποχρέωση να υπογραμμίσουμε τη λυσσαλέα αντίδραση μέχρι την τελευταία στιγμή των συντηρητικών δυνάμεων της Ευρώπης. Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και ακραίοι εθνολαϊκιστές έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποτρέψουν τον νόμο και είναι ένα ερώτημα αν και κατά πόσο οι κυβερνήσεις τις οποίες εκπροσωπούν θα έχουν διάθεση να τον υλοποιήσουν.
Αναμενόμενο είναι. Ο νεοφιλελευθερισμός που, με διαφορετικό έστω περιτύλιγμα, φρονούν τόσο οι Κεντροδεξιοί όσο και οι Εθνολαϊκιστές ποτέ δεν είδε τη φύση, τα βουνά, τα δάση, τις ακτές, τα ποτάμια και τις λίμνες ως κάτι παραπάνω από προϊόντα προς εμπορική εκμετάλλευση. Η προστασία τους θεωρείται απλώς αναγκαίο κακό για να μην χάσουν την αγοραία αξία τους. Οι πρωτοβουλίες της εδώ κυβέρνησης για δόμηση δίπλα στο κύμα ή για ιδιωτικοποίηση των δασών είναι αποκαλυπτικές.
Οι νεοφιλελεύθεροι βλέπουν το πρόβλημα ποσοτικά. Τώρα οι αγροτικές κινητοποιήσεις αξιοποιούνται ως δικαιολογία για να μπλοκάρουν μια νομοθεσία, που έτσι κι αλλιώς «νερώθηκε» σημαντικά στην πορεία της.
Η πράσινη συμφωνία βαφτίστηκε ξαφνικά «αντίθετη» με την ανάγκη «να παράγουν περισσότερα οι αγρότες για να πέσουν οι τιμές». Αυτό το λες και υποκατάσταση της ουσίας του προβλήματος. Αντί να επικεντρωθούν στα σημαντικά, όπως ο πλήρης έλεγχος της διατροφικής αλυσίδας από πολυεθνικές που δρουν ανεξέλεγκτα και αυθαιρετούν σε βάρος της κοινωνίας, εμφανίζουν την απάντηση στην κλιματική αλλαγή ως συγκρουόμενη με τα συμφέροντα αγροτών και καταναλωτών. Επειδή και όταν μιλούσαν υπέρ της πράσινης συμφωνίας και τώρα που την αλλοιώνουν, σκοπός ήταν να εξυπηρετήσουν τα μεγάλα. Όλα τα άλλα είναι φτηνές δικαιολογίες.
