«Δεν ήμουν προετοιμασμένος για την πραγματικότητα, αλλά ήρθε η ζωή και με συνάντησε» έγραψε κάποτε ο Πορτογάλος Φερνάντο Πεσόα. Η φράση του υπάρχει φυσικά μεταφρασμένη και στα γερμανικά, αλλά μοιάζει να είναι ακατανόητη για τη γερμανική πολιτική ηγεσία. Πριν από λίγες μέρες μάθαμε με αρκετές τυμπανοκρουσίες κάποιων αγιάτρευτων «μενουμευρωπαίων» ότι ουσιαστικά το Σύμφωνο Σταθερότητας επιστρέφει κατόπιν γερμανικής υπομονής και γαλλικής υποχωρητικότητας ή αδυναμίας.
Αυθόρμητα, το ερώτημα που προκύπτει είναι αν η γερμανική πολιτική ηγεσία συναντιέται με τη ζωή ή μάλλον τι τελικά καταλαβαίνει από αυτές τις συναντήσεις. Η λογική του περιορισμού των ελλειμμάτων ως ύψιστη αρετή της δημοσιονομικής πολιτικής για όλη την Ευρώπη δείχνει ακριβώς πόσο απροετοίμαστη για την πραγματικότητα μοιάζει να είναι η ελίτ του Βερολίνου και της Φρανκφούρτης. Έτσι προσπαθεί εμμονικά να προσαρμόσει την πραγματικότητα στις παραδοσιακές της ιδεοληψίες.
Δεν είναι μόνο ότι οι στόχοι που τίθενται σε αυτό το Σύμφωνο είναι εντελώς ουτοπικοί, ακόμα και αν περιοριστεί κανείς σε απλή αριθμολαγνεία και βάλει κάτω τα νούμερα και τους «στόχους». Η εμπειρία περασμένων δεκαετιών έχει δείξει ότι η προσπάθεια να εφαρμοστεί στην Ε.Ε. μια πολιτική όπου «ένα μέγεθος ταιριάζει σε όλους» το μόνο που κατάφερε είναι να ενισχύσει τις ανισότητες και μεταξύ των κρατών και εντός των κοινωνιών, οδήγησε σε παράλογες αποφάσεις, ενίσχυσε τη λαϊκή δυσαρέσκεια και τελικά φούσκωσε τα πανιά των απανταχού λαϊκιστών της Ακροδεξιάς.
Ο φανατισμός με τον οποίο κάποιοι θεωρούν ότι η Ε.Ε. μπορεί να μετατραπεί σε ένα πειθαρχημένο γκρουπ μιας μεγάλης και 26 «μικρών Γερμανιών» είναι τελικά εξοργιστικός. Και απολύτως επικίνδυνος, όπως θα δείξει το ραντεβού με την πραγματικότητα στις τοπικές εκλογές σε τρία ανατολικογερμανικά κρατίδια το ερχόμενο φθινόπωρο.
