Σε μια κατάμεστη αίθουσα, στην ταράτσα της Ταινιοθήκης, άνθρωποι από όλο το φάσμα του ελληνικού ποδοσφαίρου συγκεντρώθηκαν την προηγούμενη Δευτέρα για να παρακολουθήσουν ένα ντοκιμαντέρ που χτυπάει κατευθείαν στην «πληγή» του λαοφιλέστερου αθλήματος. Το πρωτάθλημα της Super league 2 είναι το δεύτερο ποδοσφαιρικό, επαγγελματικό πρωτάθλημα στην Ελλάδα, στο οποίο αγωνίζονται περισσότεροι από 700 ποδοσφαιριστές και απασχολούνται ακόμη χιλιάδες εργαζόμενοι. Ωστόσο, αν και πρόκειται για μια εξαιρετικά ιδιαίτερη κατηγορία εργαζομένων, ουδείς έχει θεσμικά ασχοληθεί με την απόλυτη παρακμή που επικρατεί τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα την περίφημη αναδιάρθρωση του Λευτέρη Αυγενάκη.
Τι ακριβώς σημαίνει, όμως, η λέξη «Χάος» με την οποία τιτλοφορείται το ντοκιμαντέρ των τριών επεισοδίων που δημιούργησε ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αμοιβομένων Ποδοσφαιριστών/Ποδοσφαιριστριών σε συνεργασία με την A Stars iNC Production; Η αποτύπωση της απόλυτης αλήθειας, μιας αλήθειας που θέλει τους ποδοσφαιριστές να εργάζονται με μισθό κάτι περισσότερο από 600 ευρώ, να βρίσκονται αντιμέτωποι με πολύμηνη καθυστέρηση πληρωμών και να αναγκάζονται να ζουν με δανεικά και να σιτίζονται στα συσσίτια του σωματείου τους. Όχι, δεν πρόκειται για κάποιο σενάριο ταινίας με πρωταγωνιστές Βραζιλιάνους σε φαβέλες.
Οι Έλληνες ποδοσφαιριστές είναι πολύ πιθανό ξαφνικά να βρεθούν χωρίς ομάδα στο μέσο της σεζόν, όταν ο σύλλογός τους ξαφνικά θα πτωχεύσει. Η «πτώχευση» των Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιρειών στην Ελλάδα σημαίνει ότι μπορούν την ίδια ώρα να αλλάξουν έστω και μια λέξη στην ονομασία τους, έστω και ένα νούμερο στο ΑΦΜ τους και να κάνουν ένα νέο… ξεκίνημα δίχως τα «βαρίδια» των χρεών και δεδουλευμένων.
Στην ποδοσφαιρική Ελλάδα του «Ελλάδα 2.0», κανείς από τους εκατοντάδες ποδοσφαιριστές των ομάδων που συμμετέχουν στο δεύτερο τη τάξει επαγγελματικό πρωτάθλημα και τους χιλιάδες εργαζόμενους σ’ αυτό δεν μπορεί να σχεδιάσει στο ελάχιστο τη ζωή του, φοβάται να κάνει οικογένεια, διότι από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να βρεθεί χωρίς ομάδα-δουλειά, χωρίς εισόδημα, χωρίς ασφάλιση.
«Μεγάλη πληγή. Εγώ έζησα την Ξάνθη από το 2015, που πήγαμε στον τελικό με τον Ολυμπιακό. Εκεί που ήταν όλα ρόδινα, 31 χρόνια Α΄ Εθνική, να φτάνει στα τοπικά, βασικά να εξαφανίζεται κι εμείς να χάνουμε τα χρήματά μας. Φαντάσου μια καθημερινότητα 35 χρόνων, όπως των εργαζομένων που ήταν χρόνια εκεί, που όλη τους η ζωή είναι η Ξάνθη, να τους λένε ότι “δεν θα ξαναπάς στη δουλειά σου”» θα περιγράψει με περίσσεια ειλικρίνεια ο Τάσος Παπάζογλου, ποδοσφαιριστής του Πανσερραϊκού, ο οποίος έζησε το παρανοϊκό παράδειγμα της Ξάνθης, που μέσα σε ένα βράδυ βρέθηκε από τη Super League 1 στα τοπικά.
«Αν είχα ένα παιδί, τώρα τι θα έκανα; Αν είχα τον σπιτονοικοκύρη του σπιτιού μου κάθε μήνα να μου χτυπάει την πόρτα για το ενοίκιο, τι θα έκανα; Πώς θα ζούσα; Πώς θα πήγαινα στο γήπεδο; Με τι ψυχολογία θα κατέβαινα στο γήπεδο κάθε Κυριακή; Μετά από κάποια ηλικία και το όνειρο σταματάει» θα πει κάποιος άλλος συνάδελφός του.
Αλήθεια, πόσο… κόντρα εικόνα είναι με τα λεγόμενα του προπονητή Παύλου Δερμιτζάκη: «Εμείς στην SL2 έχουμε μια άλλη κουλτούρα, δεν έχουμε ως μόνο στόχο να πάρουμε το πρωτάθλημα, αλλά να εκπαιδεύουμε τα παιδιά όχι μόνο με την μπάλα στα πόδια μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά γενικά και τι πρέπει να κάνουν στη ζωή τους ώστε να βγουν σωστά άτομα στην κοινωνία» θα πει ο έμπειρος προπονητής.
Μόνο που η ποδοσφαιρική κοινωνία στην οποία βγαίνουν οι ποδοσφαιριστές είναι εντελώς εχθρική και για τις ζωές τους, και για τα όνειρά τους. Εκτός κι αν κάποιοι εξ αυτών καταφέρουν να κάνουν την υπέρβαση και να σπουδάσουν ώστε να χτίσουν κάτι όταν το όνειρο του ποδοσφαίρου θα έχει τελειώσει. Και να έχουν, στο μεταξύ, αντέξει τη μεγάλη ψυχολογική πίεση.
«Η ψυχολογία είναι πολύ σημαντικό κομμάτι. Οι ομάδες θα έπρεπε να συνεργάζονται με ψυχολόγους» θα πει ο Θοδωρής Βερνάρδος από την Αναγέννηση Καρδίτσας, με τον Αντώνη Παπασάββα από την Κηφισιά να συμπληρώνει: «Το ταμπού της ψυχοθεραπείας σιγά-σιγά ξεπερνιέται. Όλο και περισσότερα παιδιά πηγαίνουν σε ειδικούς».
Ο ΠΣΑΠΠ έχει καθιερώσει τη δυνατότητα παροχής ψυχολογικής υποστήριξης στα μέλη του και είναι κάτι που υποδέχονται θετικά οι ποδοσφαιριστές, όπως και κάθε είδους στήριξη. Αρκεί, όμως, η στήριξη του σωματείου; Προφανώς και όχι. Στόχος αυτού του ντοκιμαντέρ είναι η πίεση προς κάθε κατεύθυνση ώστε να πάψουν να υφίστανται επαγγελματίες ενός… κατώτερου Θεού.
