ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΗΣΤΟΥ
Με καθυστέρηση έξι μηνών απάντησε η κ. Μέρκελ στις προτάσεις Μακρόν για την οικονομική ενοποίηση της Ευρωζώνης. Η σύγκλιση από την πλευρά του Βερολίνου ήταν δειλή. Αν αυτό απαιτούν διαπραγματευτικοί λόγοι, μικρό το κακό. Άλλωστε κοντός ψαλμός αλληλούια. Μέχρι τη σύνοδο κορυφής στο τέλος Ιουνίου πολλά μπορούν να προκύψουν ως τελική απόφαση.
ΜΠΟΡΕΙ η Γερμανία να έχει εξασφαλίσει την υποστήριξη κάποιων χωρών από τον Βορρά και την Αν. Ευρώπη, όμως, όταν απέναντι είναι πλέον η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, δηλαδή η δεύτερη, η τρίτη και η τέταρτη οικονομία της Ένωσης, ελάχιστη σημασία έχει η υποστήριξη της Λιθουανίας και της Σλοβακίας στη Μέρκελ.
ΕΙΔΙΚΑ οι έως χθες "δεδομένες" Ιταλία και Ισπανία, με τις νέες κυβερνήσεις, δεν είναι διατεθειμένες πλέον να εκτελούν αδιαπραγμάτευτα τις εντολές του Βερολίνου. Μάλιστα ο νέος πρωθυπουργός της Ισπανίας Πέδρο Σάντσεθ δήλωσε λίγες ώρες μετά τον διορισμό του ως νέου πρωθυπουργού ότι "η Ε.Ε. πρέπει να μετατραπεί σε έναν χώρο οικονομικής και κοινωνικής συνοχής" και ότι "οι ανισότητες πρέπει να μειωθούν στο εσωτερικό της".
ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ επέλεξε να επικεντρωθεί στην υποστήριξη της Μέρκελ επί της αρχής ενός προϋπολογισμού επενδύσεων για την Ευρωζώνη, αν και πιο περιορισμένο απ’ όσο θα επιθυμούσε, όπως και ένα σύστημα δανείων, από ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, για τα κράτη που αντιμετωπίζουν δυσκολίες. "Πρόκειται για μια θετική κίνηση που μαρτυρά την ευρωπαϊκή δέσμευση της καγκελαρίου και της κυβέρνησής της" τόνισε το Μέγαρο των Ηλυσίων.
Η ΜΕΡΚΕΛ όμως επιμένει ότι "η αλληλεγγύη δεν πρέπει ποτέ να οδηγήσει σε μια ένωση χρέους, αλλά πρέπει να έρθει με τη μορφή βοήθειας...". Και τι προτείνει; Ένα σχέδιο 30 δισ. ευρώ για χορήγηση δανείων σε χώρες που έχουν υποστεί οικονομικά σοκ, ανταποκρινόμενη στις γαλλικές εκκλήσεις να δημιουργηθεί ένας προϋπολογισμός της Ευρωζώνης που θα αποσκοπεί στην καταπολέμηση κρίσεων! Σταγόνα στον ωκεανό της κρίσης και των αναγκών.
ΑΥΤΗ η "προτεσταντική συνταγή" ουσιαστικά "τσιμεντάρει" το υπάρχον status quo, υποστηρίζει η καλά πληροφορημένη ιστοσελίδα Politico, σε μια εποχή που πολλοί πολιτικοί αναλυτές ζητούν μια τολμηρή δράση στην Ευρωζώνη ως απάντηση στη νέα κυβέρνηση της Ιταλίας και σε άλλες πιέσεις. Αυτό διότι, μετά την ανάκαμψη της Ευρωζώνης τον δέκατο χρόνο από την εμφάνιση της κρίσης του χρέους στην Ελλάδα το 2009, πολλοί οικονομολόγοι υποστήριξαν ότι το νόμισμα θα παραμείνει εκτεθειμένο σε τέτοιες διαταραχές εφόσον δεν υποστηριχθεί από μια δημοσιονομική ένωση.
ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ένωση σημαίνει κοινός προϋπολογισμός, ενοποίηση του τραπεζικού συστήματος, κοινή φορολογική πολιτική με ελάχιστες στοχευμένες εξαιρέσεις και κοινός δανεισμός, δηλαδή ευρωομόλογα.
ΚΑΙ ΑΥΤΗ τη δημοσιονομική ένωση δεν τη δέχεται το Βερολίνο. Όχι γιατί δεν είναι σωστή ή αναγκαία, αλλά διότι δεν συμφέρει τη Γερμανία. Τη Γερμανία που πολλαπλασίαζε τον εθνικό της πλούτο εις βάρος των χωρών του Νότου, τους οποίους δάνειζε αδιαφορώντας για τους περιορισμούς της Συνθήκης του Μάαστριχτ για να καταναλώνουν τα προϊόντα της. Τα υπερκέρδη της γερμανικής οικονομίας είναι σε μεγάλο βαθμό τα χρέη των χωρών.
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ψηφοφόροι είναι χειραγωγημένοι, για εκλογικούς λόγους, στο δόγμα "Πρώτα η Γερμανία" και δεν μπορούν εύκολα να αντιληφθούν τους κινδύνους που απειλούν την Ε.Ε. και κατά συνέπεια και την ίδια τους τη χώρα. Διότι τους έχουν πει, να μην δέχονται να πληρώνουν για τους τεμπέληδες του Νότου!
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ το μπαλάκι βρίσκεται στο Βερολίνο. Αν οι γερμανικές ελίτ, που πίεσαν τους Σοσιαλδημοκράτες να μπουν στην κυβέρνηση για να προσεγγίσουν ευκολότερα τις γαλλικές ιδέες, σαμποτάρουν την επανεκκίνηση της Ε.Ε., τότε θα χρεωθούν απόλυτα τις ευθύνες μιας παρατεταμένης κρίσης.
Η ΕΠΟΧΗ που γινόταν ό,τι πει το Βερολίνο τέλειωσε. Κανένας κανονισμός και καμιά δημοκρατική λογική δεν παραχωρεί το δικαίωμα στη Γερμανία να αποφασίζει λες και έχει το 51% των μετοχών της Ένωσης. Ήρθε η ώρα που ο ευρωπαϊκός Νότος θα ενεργοποιήσει τις μετοχές του και θα απαιτήσει τα δικαιώματά του στις αποφάσεις, και ας χρειάστηκε αυτό το μεγάλο πολιτικό σοκ στην Ιταλία, με τους πολίτες μπαϊλντισμένους, να επιλέγουν κόμματα απείθαρχα στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
Η εποχή που γινόταν ό,τι πει το Βερολίνο τέλειωσε. Κανένας κανονισμός και καμιά δημοκρατική λογική δεν παραχωρεί το δικαίωμα στη Γερμανία να αποφασίζει μόνη της
