Ο Σόιμπλε έχει πιαστεί για τα καλά στην παγίδα που είχε στήσει στην Ελλάδα. Και η παγίδα ήταν η συμμετοχή του ΔΝΤ και τα μέτρα που αυτό απαιτούσε δεχόμενο τη διαταγή του Γερμανού υπουργού πως το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο. Που σημαίνει ότι τα πλεονάσματα και οι κοινωνικές περικοπές, για να θεωρηθεί και από το ΔΝΤ το χρέος ως βιώσιμο, θα ήταν μέτρα τόσο σκληρά, που θα τυραννούσαν και ουσιαστικά θα ακύρωναν κάθε πιθανότητα επιτυχούς υλοποίησης ενός πειράματος πρωτοφανούς στην Ιστορία. Ενός πειράματος που ούτε θεωρητικά, ούτε πρακτικά μπορούσε να πετύχει τον σκοπό του, αν ο σκοπός ήταν η ανάταξη της ελληνικής οικονομίας ώστε να είναι σε θέση να παράγει εθνικό πλούτο για να αποπληρώνει τα χρέη. Όμως είναι πλέον φανερό σε όλους, ακόμα και στην Ντόρα Μπακογιάννη, ότι ένα χρέος στο ύψος του 185% του ΑΕΠ δεν είναι βιώσιμο, καθώς τα Μνημόνια που ευχαρίστως δεχόταν ο κ. Σόιμπλε είχαν καταστροφικά αποτελέσματα.
Τα μεσοπρόθεσμα μέτρα
ΣΤΟ Eurogroup της Δευτέρας ουσιαστικά δεν υπήρχαν διαφορές μεταξύ των υπουργών της Ευρωζώνης. Η συμφωνία για την αξιολόγηση είχε κλείσει κατά γενική παραδοχή και έμενε η ρύθμιση του χρέους. Το ΔΝΤ, που μετά την αλλαγή στην αμερικανική διοίκηση και έχοντας στην πλάτη του δύο αποτυχημένα Μνημόνια με δικά του λάθη σε όλους τους υπολογισμούς, απαίτησε από τη γερμανική πλευρά να προσδιορίσει τα μέτρα που θα καθιστούσαν το ελληνικό χρέος βιώσιμο, έστω κι αν αυτά θα ίσχυαν μετά το τέλος του προγράμματος, που ολοκληρώνεται το 2018. Ο Σόιμπλε αρνήθηκε να το δεχτεί, παρά τις υποσχέσεις που είχε δώσει η Μέρκελ στον Έλληνα πρωθυπουργό και τις εκκλήσεις του κυβερνητικού εταίρου, του SPD. Επιπλέον, την εκπλήρωση των υποχρεώσεων της Ευρωζώνης απέναντι στην Ελλάδα ζήτησε με ανακοίνωσή της και η ομάδα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (εξαιρουμένης της κ. Καϊλή υποθέτω), καλώντας τον Σόιμπλε να μην εμποδίζει άλλο μια εποικοδομητική λύση για το χρέος.
Τρεις εβδομάδες
ΑΠΟΜΕΝΟΥΝ τρεις βδομάδες μέχρι το επόμενο Eurogroup στις 15 Ιουνίου. Μέχρι τότε θα πρέπει να έχουν ικανοποιηθεί οι απαιτήσεις του ΔΝΤ για να δεχτεί να παραμείνει στο πρόγραμμα. Διότι αν ο Σόιμπλε επιμείνει, είναι πλέον φανερό πως το Ταμείο θα αποχωρήσει και το τρίτο Μνημόνιο δεν θα υπάρχει, καθώς η συμμετοχή του ΔΝΤ είναι όρος απαράβατος που έχει θέσει ο ίδιος ο Σόιμπλε, μόνο που στην περίπτωσή μας η αποχώρηση θα έχει γίνει με αποκλειστικά ευθύνη του Βερολίνου. Που σημαίνει ότι ο Σόιμπλε θα έχει απομονωθεί και θα χρεωθεί μια ενέργεια που διασπά την ευρωπαϊκή συνοχή και δημιουργεί πολλαπλές εστίες κρίσεων. Πάνε περίπατο και οι υποσχέσεις της Μέρκελ στον νέο Γάλλο Πρόεδρο ότι η Γερμανία κατανοεί πλήρως τις ευθύνες της για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για την ολοκλήρωση της οικονομικής ενοποίησης της Ε.Ε.
Ντάισελμπλουμ και Μοσκοβισί
ΓΙΑΤΙ όμως, ενώ υπήρχε κλίμα συμφωνίας για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, κάτι που το είχε προαναγγείλει ο επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, αυτό δεν κατέστη δυνατό; «Αν χθες αποφασιζόταν η εκταμίευση της δόσης, θα ήταν πολύ κακό, διότι οι συζητήσεις για το χρέος θα πήγαιναν στις καλένδες...» εκτίμησε η ελληνική πλευρά και προτίμησε τη μετάθεση για ολοκληρωμένη συμφωνία στη συνεδρίαση της 15ης Ιουνίου. Το θετικό κλίμα από το Eurogroup υπάρχει και μάλιστα ο επίτροπος Μοσκοβισί προβλέπει την οριστική επάνοδο της Ελλάδας στην κανονικότητα του συμφώνου σταθερότητας. Λογικά, όλοι έχουν υποχρέωση και συμφέρον η αξιολόγηση να ολοκληρωθεί με ταυτόχρονη ρεαλιστική ρύθμιση του χρέους. Διότι έτσι όλοι έχουν όλα τα χαρτιά ανοιχτά μπροστά τους και μπορούν να προγραμματίσουν την οικονομική τους πολιτική. Αυτό το έχει ανάγκη πρωτίστως η ελληνική οικονομία, που γι’ αυτήν η σταθερότητα είναι πολύτιμο οξυγόνο τόσο σε ό,τι αφορά τις δυνατότητες δανεισμού όσο και τη δυναμική επανεμφάνιση του επενδυτικού ενδιαφέροντος.
Κοντά σε βιώσιμη λύση
ΛΟΓΙΚΑ λοιπόν είμαστε κοντά σε βιώσιμη λύση. Και δεν νομίζω ότι μια οικονομία του μεγέθους της Γερμανίας θα θελήσει να χρεωθεί ένα ναυάγιο, μήνυμα προς τις άλλες χώρες ότι στην Ευρώπη θα γίνεται ό,τι θέλει το Βερολίνο. Διότι μπορεί να μην ισχύουν ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και η αρχή της πλειοψηφίας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μόνο μια χώρα έχει δικαίωμα βέτο αν έτσι νομίζει και έτσι γουστάρει.
