Αγγίζει τα όρια της γελοιότητας όταν ο αρχηγός ενός από τα κόμματα που ευθύνονται για τη χρεοκοπία της χώρας και την οδήγησαν στα Μνημόνια χρεώνει από το βήμα της Βουλής την ευθύνη γι' αυτά στο κόμμα που την έβγαλε από αυτά. Όταν μάλιστα επί τεσσεράμισι χρόνια του έσκαβαν τον λάκκο και το πετροβολούσαν ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο.
Θέλει περίσσεια επιτελικού θράσους να υψώνεις το δάχτυλο και να καταγγέλλεις όταν έχεις βρει την οικονομία στρωμένη και ο υπουργός Οικονομικών σου μπορεί καμαρωτός στα κανάλια να επαίρεται ότι όλα βαίνουν καλώς, χωρίς να έχει κάνει το παραμικρό γι' αυτό και να τρώει από τα έτοιμα.
Το επιτελικό παραλήρημα του Μητσοτάκη στη Βουλή απέδειξε άλλη μια φορά ότι είναι έρμαιο πολλαπλών συμφερόντων. Μέσα σε ούτε ένα μήνα παρουσιάστηκε απόλυτα εξαρτημένος από τον Τραμπ, τον Σαμαρά, φίλους του προέδρων ΠΑΕ και τα μιντιακά συγκροτήματά τους, που αρματώθηκαν με τα κατάλληλα άρθρα για να του υπενθυμίσουν ποιος, επιτέλους, κάνει κουμάντο σε αυτή τη χώρα...
Δίπλα σε ό,τι έχει διαχειριστεί έως τώρα αυτή η κυβέρνηση εγγράφεται ένα τεράστιο μηδενικό. Κάνουν πως δεν το βλέπουν και φορτώνουν τις ευθύνες στους προηγούμενους. Καθημερινά αποδεικνύεται η ανευθυνότητά τους, η ανικανότητα και η επικινδυνότητα όταν μιλάμε για κρίσιμα θέματα, όπως οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, το προσφυγικό, η Υγεία ή η Παιδεία.
Κουνάνε τις κλωστούλες και ο πρωθυπουργός χορεύει στον ρυθμό. Για να καλυφθεί άρχισε τις επιτελικές «μαγκιές» και τις φιγουρατζίδικες απειλές στη Βουλή κατά των κολλητών του αθλητικών παραγόντων και μιντιαρχών, στους οποίους οφείλει μεγάλο μέρος της πολιτικής του νίκης. Ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός μοιάζει με ανέκδοτο αν κάποιος παρατηρητής καταγράψει τις τελευταίες, μόνο, μέρες τι είπε και τι έκανε η κυβέρνησή του.
Δύο είναι κυρίως οι απαντήσεις που ακολουθούν κάθε κριτική στην κυβέρνηση. «Οι 17,5 μονάδες μπροστά στις δημοσκοπήσεις» και «ο τελευταίος που πρέπει να μιλάει είναι ο κ. Τσίπρας». Κανένα από τα δύο επικοινωνιακά ευρήματα δεν αντέχει στη λογική.
Ως προς το πρώτο, είναι τουλάχιστον αστείο να επικαλείσαι δημοσκοπήσεις σαν να είναι δημοψηφίσματα για να επιβεβαιώνεις την ορθότητα των πολιτικών σου αποφάσεων. Ενώ, ως προ το δεύτερο, όταν λες ότι ο Τσίπρας ή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο τελευταίος που μπορεί να ομιλεί για το οποιοδήποτε θέμα, δείχνει υπεκφυγή, άρα αδυναμία απαντήσεων στα ζητήματα της πολιτικής επικαιρότητας και ακραία υποτίμηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης της χώρας.
Περιφρόνηση στην αντίθετη άποψη των πολιτών που δεν ψήφισαν Ν.Δ. στις εκλογές, και αυτό είναι βαθιά αντιδημοκρατικό. Η ένδεια των επιχειρημάτων και η περιφρόνηση των θεσμών της δημοκρατίας χαρακτηρίζουν αυτή την κυβέρνηση ισάξια με τα επιτελικά λάθη και τις «μαγκιές» στις οποίες επιδίδεται για να τα αποκρύψει. Είναι η ακροδεξιά επιμόλυνση που φέρνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη στο πολιτικό σύστημα.
