Δεν ξέρω εάν τα δέκα "ξεκούρδιστα στρατιωτάκια" της Νέας Φιλαδέλφειας είχαν σκεφτεί ότι επρόκειτο να πραγματοποιήσουν μια από τις σπουδαιότερες αντιμιλιταριστικές-αντιεθνικιστικές διαμαρτυρίες.
Το κείμενό τους φανερώνει πως επρόκειτο για μια απολύτως συνειδητή πράξη. "Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια", γράφουν.
Μια κίνηση που επέλεξαν να αποδώσουν, με μεγάλη επιτυχία, μέσα από το silly walks των Monty Python. Ο John Cleese και η παρέα του που ενέπνευσαν τα δέκα κορίτσια έβγαλαν τη γλώσσα σε κάθε ιερό και όσιο μιας βαθιά συντηρητικής Αγγλίας. Σατίρισαν τη Βασίλισσα, την Εκκλησία, το πολιτικό σύστημα, τα κωμικά βικτωριανά κατάλοιπα σε νόμους και θεσμούς.
"Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια, ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά", εξηγούν. Και ταυτόχρονα κατάφεραν να βραχυκυκλώσουν το σύστημα.
"Βγήκε λοιπόν σεργιάνι το χαφιεδότσουρμο, αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό", έγραφε το μακρινό 1984 ο πιτσιρικάς, τότε, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, περιγράφοντας αυτό που ζήσαμε τις τελευταίες δυο ημέρες.
Στην πυρά, εις θάνατον, να ταυτοποιηθούν, να εντοπιστούν, να συλληφθούν. Από τον δήμαρχο Βούρο -καλλιτέχνης γαρ- που μίλησε για "γελοία υποκείμενα", τους τηλεμαϊντανούς στα πρωινάδικα και τους διαδικτυακούς χωροφύλακες της ηθικής που διψούν για αίμα στην αρένα. Το αίμα όποιου προσβάλλει τις εθνικές μας φαντασιώσεις.
Ήταν θαρραλέα η κίνηση των κοριτσιών. Στάθηκαν με παρρησία και ειρηνικά απέναντι στον όχλο που θυμίζει ξανά Monty Python, τη σκηνή του λιθοβολισμού στο "Life of Brian". Ενάντια στον βαθιά αναχρονιστικό Μεταξικό θεσμό. Που άκμασε βέβαια και την περίοδο της αριστερής διακυβέρνησης. Απέναντι στην υποκριτική τιμή στους κάθε λογής "επισήμους" -καμιά φορά και καταδικασθέντες φακελάκηδες- και τον πολιτικό σουσουδισμό.
Άλλωστε ο συντηρητικός μικροαστισμός που απαντάται σε όλες τις πολιτικές παρατάξεις είχε ανέκαθεν τα ίδια χαρακτηριστικά. Και αν κάτι κατάφεραν τα "στρατιωτάκια", ήταν να ξεμπροστιάσουν αυτή τη διαχωριστική. Δεν χρειάζεται να συμφωνήσεις απόλυτα ή να διαφωνήσεις μέχρις εσχάτων. Μπορείς απλώς να σκεφτείς τι ήθελαν να σου πουν αυτά τα δέκα κορίτσια, αυτή η γενιά.
Όταν δεν σε προσβάλλουν τα ρατσιστικά συνθήματα και τα χουντικά εμβατήρια, ο βιασμός της Ιστορίας από τους κυβερνώντες, όταν το εθνόσημο συνοδεύει ακροδεξιές περικεφαλαίες, όταν εκδιώκονται γονείς από την παρέλαση επειδή είναι Ρομά, αλλά βγαίνεις από τα ρούχα σου με μια πολιτική συμβολική παρέμβαση, τότε πρέπει να ξανασκεφτείς ποιος προσβάλλει την Ιστορία του αγώνα και της αντίστασης στον φασισμό.
