Η κυβέρνηση συνασπισμού των Σοσιαλιστών και της Αριστεράς στην Ισπανία πήρε μια πρωτοφανή για τον ευρωπαϊκό Νότο απόφαση για την καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, και μάλιστα μεσούσης της πανδημίας, υιοθετώντας το ελάχιστο κοινωνικό εισόδημα εφ' όρου ζωής σε 2,3 εκατομμύρια άτομα, μεταξύ των οποίων το 50% από τα 2,5 εκατομμύρια ανήλικους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχεια. Το ελάχιστο κοινωνικό εισόδημα θα καταβληθεί αμέσως τον Ιούνιο στα πρώτα 100 χιλιάδες νοικοκυριά.
Το ελάχιστο κοινωνικό εισόδημα θα ξεκινά από τα 461 ευρώ τον μήνα για ένα άτομο που ζει μόνο του, ενώ θα υπάρχουν 14 διαφορετικοί τρόποι υπολογισμού του, για να φτάσει έως τα 1.100 ευρώ για τα νοικοκυριά με περισσότερα μέλη, μεταξύ των οποίων και ανήλικα άτομα.
Δεν θα υπάρχει χρονικός περιορισμός στη χορήγησή του, ενώ στην πράξη δεν θα υπολογίζεται η πρώτη κατοικία και θα υπολογίζονται τα χρέη των νοικοκυριών, τα οποία θα μπορούν να συνεχίσουν να έχουν τη στήριξη ενοικίου και καταβολής του κόστους των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας από το κράτος και να προστατεύονται από εξώσεις και κατασχέσεις πρώτης κατοικίας. Το συνολικό κόστος του μέτρου φθάνει στα 3 δισ. και θα καλύψει άμεσα 4 στα 5 άτομα που αντιμετωπίζουν τη φτώχεια στην Ισπανία.
Αφορά 850 χιλιάδες νοικοκυριά
Με βάση την απόφαση της κυβέρνησης, περίπου 850 χιλιάδες νοικοκυριά θα λάβουν το ελάχιστο κοινωνικό εισόδημα, από τα 300 χιλιάδες που λαμβάνουν σήμερα κοινωνική στήριξη, συμπεριλαμβανομένων των μεταναστών που εργάζονται νόμιμα. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να αποδείξει ότι αναζητά εργασία για να μπορεί να λαμβάνει το ελάχιστο κοινωνικό εισόδημα, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες.
Η κυβέρνηση του Πέδρο Σάντσεθ, του Πάμπλο Ιγκλέσιας και του Αλμπέρτο Γκαρθόν έχει ανακοινώσει μέτρα στήριξης που ξεπερνούν το 20% του ΑΕΠ της χώρας ή τα 200 δισ., ενώ το γεγονός ότι μπορεί να δεχτεί 140 δισ. από την Ευρώπη, το 11% του ΑΕΠ της, 77,32 δισ. σε επιχορηγήσεις και 63,12 δισ. σε δάνεια, δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο στο Μαδρίτη.
Η Ισπανία έκανε το μεγάλο βήμα για να φτάσει τις χώρες με ισχυρό κοινωνικό κράτος στοχεύοντας να στηρίξει 850 χιλιάδες οικογένειες με ένα ελάχιστο κοινωνικό εισόδημα, τον τριπλάσιο αριθμό από τα νοικοκυριά που λαμβάνουν σήμερα κάποιο είδος βοήθειας. Το Unidas Podemos υποστήριζε ότι το ελάχιστο κοινωνικό εισόδημα θα πρέπει να έφτανε στο ύψος του κατώτατου μισθού των 900 ευρώ, αλλά η αντίθεση των Σοσιαλιστών οδήγησε στον σημερινό συμβιβασμό.
Έναν στα πέντε άτομα στην Ισπανία, το 21,5%, ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή με εισοδήματα κάτω από το 60% των εισοδημάτων του μέσου όρου, και σχεδόν ένας στους δέκα ανθρώπους, το 9,2%, ζει κάτω από το όριο της απόλυτης ένδειας, με εισοδήματα κάτω από το 40% των εισοδημάτων του μέσου όρου, με αποτέλεσμα η τέταρτη πλουσιότερη χώρα της Ευρωζώνης να αποτελεί την έκτη χειρότερη χώρα στη φτώχεια στην Ευρώπη των 28.
Για τα παιδιά τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, αφού η Ισπανία καταγράφει το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό μετά τη Ρουμανία στην παιδική φτώχεια, 26,8%, με αποτέλεσμα πάνω από ένας στους τέσσερις ανήλικους να ζουν κάτω από όριο της φτώχειας, ξεπερνώντας ακόμη και την Ελλάδα, γιατί, την περίοδο που στην Αθήνα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ καταπολεμούσε τη φτώχεια, την παιδική φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό με νύχια και με δόντια, στην Ισπανία η δεξιά κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι φτωχοποιούσε και κατακερμάτιζε την κοινωνία.
Δεξιά: Από τον χλευασμό στην... κωλοτούμπα
Το δεξιό Λαϊκό Κόμμα, οι λαϊκιστές Πολίτες και το φασιστικό Vox χλεύαζαν και χλευάζουν όποιον καταγγέλλει τις άσχημες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες στις οποίες ζει ένα τεράστιο τμήμα της ισπανικής κοινωνίας. Όταν ο Σάντσεθ και ο Ιγκλέσιας αναφέρθηκαν στην ψήφιση του ελάχιστου κοινωνικού εισοδήματος, έγιναν αντικείμενο διακωμώδησης και χαρακτηρίστηκαν δημαγωγοί, «τσαβιστές», κομμουνιστές, οπαδοί του σοβιετικού και σταλινικού μοντέλου, παραβλέποντας ότι το ελάχιστο κοινωνικό εισόδημα υπάρχει σε πολλές χώρες του άγριου καπιταλισμού και δεν αποτελούσε «προνόμιο» στις σοσιαλιστικές χώρες, όπου η φτώχεια και η περιθωριοποίηση είχαν «απαγορευτεί για ροπάλου» με τις αποφάσεις κάποιων Κεντρικών Επιτροπών. Όταν οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι ακόμη και οι δεξιοί και ακροδεξιού ψηφοφόροι υποστηρίζουν, στην τεράστια πλειοψηφία τους, το μέτρο, οι υποκριτές και πολιτικάντηδες καιροσκόποι του Λαϊκού Κόμματος και του Vox άλλαξαν γραμμή και αποφάσισαν να στηρίξουν το μέτρο ή να το... ανεχτούν.
«Χαρτζιλίκι για τον καφέ» χαρακτήρισαν αρχικά οι δεξιοί και οι ακροδεξιοί το ελάχιστο κοινωνικό εισόδημα, που έχει ως στόχο να στηρίξει τα νοικοκυριά με δύο ενήλικες και δύο παιδιά που ζουν με λιγότερα από 1.552 ευρώ τον μήνα, ενώ την περίοδο της πανδημίας έχουν αυξηθεί σε ανησυχητικό βαθμό οι ουρές στις ΜΚΟ και τις κοινωνικές υπηρεσίες που προσφέρουν τρόφιμα, καθιστώντας σαφές ότι ο κορωνοϊός δημιούργησε ένα νέο στρατό φτωχών και νεόπτωχων.
Η κυβέρνηση των Σοσιαλιστών και της Αριστεράς πήρε μια απόφαση που όχι μόνο αποτελεί ένα τεράστιο μέτρο κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και ένα μέτρο που μειώνει τις τεράστιες ανισότητες ανάμεσα στους πολίτες της ίδιας χώρας, γιατί ο περιφερειακός, ψευτο-ομοσπονδιακός χαρακτήρας του ισπανικού κράτους έχει δημιουργήσει κατηγορίες πολιτών με διαφορετικές κοινωνικές υπηρεσίες και κοινωνική προστασία, αναλόγως της Περιφέρειας που ζουν.
Σήμερα ο Σάντσεθ και ο Ιγκλέσιας εξισώσουν τους πολίτες και δεν αφήνουν μόνον του κανέναν. Σε Περιφέρειες που κυβερνά επί χρόνια η Δεξιά, όπως της Καστίλης Λα Μάντζα, η κοινωνική προστασία φτάνει μόλις στο 3,6% των φτωχών νοικοκυριών, ενώ σε Περιφέρειες που δεν κυβέρνησε ποτέ η ισπανική Δεξιά, όπως στη Χώρα των Βάσκων, η στήριξη φτάνει ήδη στο 100% των φτωχών νοικοκυριών.
