Της Ρίας Καλφακάκου*
Πριν από πέντε χρόνια, ένας 15χρονος έφηβος, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από αστυνομικό στα Εξάρχεια. Η άνανδρη και αναίτια δολοφονία ενός παιδιού πυροδότησε μια πρωτοφανή σε μέγεθος και διάρκεια εξέγερση, με τους εφήβους στην πρώτη γραμμή. Είχαν προηγηθεί το 2007 οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις σε όλα τα πανεπιστήμια της χώρας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ανώτατης Παιδείας. Η γενιά του άρθρου 16 έδινε τώρα τη σκυτάλη στη γενιά του Δεκέμβρη. Οι 20άρηδες έδιναν τη θέση τους στους 16άρηδες. Οι έφηβοι του 2008 είχαν διαισθανθεί πως θα είναι η καταραμένη γενιά, η γενιά χωρίς μέλλον, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ελπίδα και όραμα. Μας καταστρέφετε τη ζωή, τώρα μας σκοτώνετε κιόλας, ήταν η ασυνείδητη κραυγή των 13χρονων και 15χρονων τότε.
Τις πρώτες ημέρες, το σύνολο της κοινωνίας αγκάλιασε την εξέγερση και αποδέχτηκε τις υπερβολές της. Η συντηρητική μεσαία τάξη και οι μικροαστοί έβλεπαν στον δολοφονημένο Αλέξη, και στους πιτσιρικάδες με τις πέτρες, τα δικά τους παιδιά. Με δεδομένο το αποτρόπαιο της δολοφονίας ενός παιδιού, με την κοινωνία να βλέπει με συμπάθεια τους εξεγερμένους και έχοντας μια εκπληκτικής μαζικότητας κινητοποίηση και 24ωρες διαδηλώσεις, η άρχουσα τάξη, οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, και τα γνωστά διαπλεκόμενα ΜΜΕ κράτησαν αρχικά αμήχανη στάση στα γεγονότα. Προσπάθησαν να εμφανίσουν την τεράστια σε πλήθος και παλμό κινητοποίηση ως έκφραση αγανάκτησης των εφήβων απέναντι σε ένα πράγματι απεχθές, αλλά τυχαίο έγκλημα, από ένα ψυχικά διαταραγμένο άτομο που "έτυχε" να είναι αστυνομικός.
Αφού η κοινωνία ξεπέρασε το πρώτο σοκ, ετοιμάστηκε η αντεπίθεση της εξουσίας. Η δολοφονία έπαψε να αναφέρεται και τις ειδήσεις μονοπωλούσαν οι καταστροφές, οι φωτιές και οι σπασμένες βιτρίνες. Οι παράπλευρες πράξεις από λούμπεν στοιχεία και προβοκάτορες, και ολιγάριθμες περιθωριακές πολιτικά ομάδες.
Τα κυρίαρχα ΜΜΕ διέστρεψαν το νόημα της πιο μαζικής εξέγερσης των τελευταίων δεκαετιών, μιλώντας μόνο για πλιάτσικο και κουκουλοφόρους. Όλα τα πολιτικά κόμματα, του συντηρητικού ΚΚΕ περιλαμβανομένου, καταδίκασαν με διάφορους τρόπους αυτή τη γνήσια λαϊκή εξέγερση. Μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ υπεράσπισε τη νέα γενιά που ήταν στους δρόμους. Κι αυτός, δυστυχώς, αμήχανα, καταπτοημένος από τις επιθέσεις από δεξιά κι από αριστερά, και όντας τότε μικρό κόμμα.
Με όλη τη συστημική προπαγάνδα, αυτός ο γεμάτος οργή μήνας, που παρέλυσε την Αθήνα, άργησε να περάσει. Πέντε χρόνια τώρα, το φάντασμα του Δεκέμβρη πλανιέται πάνω από την Ελλάδα. Τον φοβήθηκαν τόσο, που αποφεύγουν να τον αναφέρουν έστω και ως κακό παράδειγμα. Η Αριστερά, όμως, οφείλει να μην τον απαρνηθεί.
Αυτός ο Δεκέμβρης ήταν δικός μας, ήταν του λαού και της νεολαίας που εξεγέρθηκε ενάντια στην αδικία, την καταπίεση και την υποταγή. Αυτόν τον Δεκέμβρη δεν θα τον ξορκίσουμε. Θα αναδείξουμε το μεγαλείο, την ουσία και το νόημά του, που δεν αμαυρώνονται από περιθωριακές ενέργειες κάποιων λίγων ρακοσυλλεκτών κάθε εξέγερσης. Όπως η Γαλλική Επανάσταση δεν υποβαθμίζεται επειδή κάποιοι έβρισκαν ευκαιρία να κλέβουν τα διαμαντικά των αριστοκρατών.
* Η Ρία Καλφακάκου είναι πανεπιστημιακός, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
