Ολόκληρο το ενημερωτικό δελτίο του iSYRIZA:
Η κυβέρνηση ανοίγει στην Παιδεία τον ασκό του Αιόλου. Βάζει κάμερες και νομιμοποιεί την απουσία των μαθητών από το σχολείο. Η νέα διαδικασία ξεφεύγει από την αναγκαστική διαχείριση μιας κρίσης και γίνεται μόνιμη κατάσταση η εξαίρεση.
Τα τηλεμαθήματα είναι σαν τα καταφύγια σε έναν πόλεμο. Όταν τελειώνει ο πόλεμος, κανείς δεν συνεχίζει να μένει εκεί.
Επί πόσες ώρες, άραγε, την ημέρα μπορεί να κάτσει παθητικά ένας ανήλικος μπροστά από μια οθόνη, με στόχο την εκπαίδευσή του και όχι την ψυχαγωγία του; Επί πόσες ώρες τον θέλουμε μπροστά σε μια οθόνη, ανεξαρτήτως γιατί; Σίγουρα πολύ λιγότερες, από αυτές των προβλεπόμενων σχολικών ωρών.
Για τους δασκάλους, ο έλεγχος μιας τάξης μέσω διαδικτύου, είναι σχεδόν αδύνατος. Η απουσία των μαθητών, από το χώρο του σχολείου, δεν πρέπει να συνδέεται με τη φυσική παρουσία τους στα μαθήματα και μόνο. Η εκπαίδευση είναι μια τέχνη σύζευξης πολλαπλών ταλέντων για τους δασκάλους. Στα τηλεμαθήματα, το στοίχημα της συγκέντρωσης του μαθητή στην τάξη είναι χαμένο από χέρι – και από τον δάσκαλο, και από το παιδί. Όσο και αν ο δάσκαλος είναι “μεταδοτικός”.
Ο δάσκαλος δεν είναι παρουσιαστής δελτίου ειδήσεων. Δεν ανακοινώνει. Δεν παίρνει συνεντεύξεις από τους μαθητές. Ούτε – πολύ περισσότερο – καταγγέλλει. Δεν είναι μια απρόσωπη φωνή που παπαγαλίζει ένα γραπτό κείμενο. Η σχέση μαθητή – δασκάλου, όπως ξεκινά και σμιλεύεται στην παιδική και εφηβική ζωή, ακολουθεί σε όλη την υπόλοιπη ζωή του τον καθένα, σε διάφορες παραλλαγές.
Το σχολείο είναι κοινωνικοποίηση, είναι ανταλλαγή και σύνθεση απόψεων, είναι η πρώτη βουτιά του μαθητή στον κόσμο. Ένα μείγμα όμορφων και άχαρων στιγμών.
Ο μαθητής στην τάξη, μαθαίνει να βρίσκεται ώρες μακριά από το σπίτι του. Έχει την ευκαιρία να μαθαίνει την αλληλεγγύη, να περιορίζει τον εγωισμό του, να έρχεται σε επαφή με το διαφορετικό, να προσπαθεί να κατανοήσει τον άλλον, που μόλις γνώρισε. Να μην νιώθει βασιλιάς στο χώρο του. Η παρακολούθηση διαδικτυακών μαθημάτων από το σπίτι, παγώνει τη ζεστασιά του διπλανού μαθητή. Χάνεται η αίσθηση της κοινής εμπειρίας. Μια εικόνα, που μιλάει σε μια οθόνη, μετατρέπει το παιδί, από μαθητή σε θεατή.
Τα παιδιά είναι σκληροί άνθρωποι. Σε λάθος στιγμές, είτε λόγω της φόρας της ηλικίας τους, είτε λόγω της διαπαιδαγώγησής τους, προσβάλλουν, φέρνουν σε δύσκολη θέση, ασχημονούν εις βάρος συμμαθητών τους. Κάνουν μπούλινγκ μέσα στην τάξη, την ώρα του μαθήματος. Η βιντεοσκόπηση, θα κρατήσει για πάντα τη στιγμή του μπούλινγκ. Γιατί αυτή θα καταγράφεται. Θα είναι στην κατοχή δεκάδων ανθρώπων. Η δύσκολη θέση ενός μαθητή, η προσβολή, σε πολλές περιπτώσεις η ταπείνωση, θα μένει εκεί, ενεργή, επ’ αόριστον, κτήμα του κάθε επιτήδειου.
Λέμε όχι στη βιντεοσκόπηση των μαθητών, όχι γιατί αρνούμαστε μια τεχνολογική εξέλιξη. Το αντίθετο. Επειδή τη δεχόμαστε πρώτοι με χαρά, γνωρίζουμε τα όριά της.
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
