Δευτέρα 13 Μαΐου 1783. Ο Μποντοπάγια, 6ος βασιλιάς της δυναστείας των Κονμπόνγκ, ιδρύει την Αμαραπούρα, την «Αθάνατη Πόλη», 15η κατά σειρά πρωτεύουσα της Βιρμανίας στον μακρύ κατάλογο που άνοιξε στις 23 Δεκεμβρίου 849, με πρώτη έδρα του βασιλείου το Μπαγκάν.
Σάββατο 23 Μαρτίου 1839. Πριν τις 5 τα ξημερώματα, μετά από ένα 24ωρο προσεισμών, ισχυρή δόνηση 8,2 Ρίχτερ ισοπεδώνει την Ίνγουα, η οποία είχε διαδεχθεί στις 22 Νοεμβρίου 1821 την Αμαραπούρα, γενόμενη έτσι για πέμπτη φορά από τις 26 Φεβρουαρίου 1365 πρωτεύουσα των Βιρμανών. Περισσότεροι από 500 είναι οι νεκροί, οι όχθες του Αγιεγιαργουάντι πλημμυρίζουν, κατοικίες και παγόδες ισοπεδώνονται.
Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 1842. Ύστερα από παρένθεση 20 ετών και 18 ημερών, όταν έδρα των Κονμπόνγκ υπήρξε η ισοπεδωμένη Ίνγουα ή Άβα όπως αλλιώς την προφέρουν, η Αμαραπούρα ανακηρύσσεται εκ νέου, επί βασιλείας του Ταραγουάντι, του 55χρονου 8ου μονάρχη της δυναστείας, πρωτεύουσα.
1849. Επί του διαδόχου του Ταραγουάντι, του Παγκάν Μιν, ξεκινά η κατασκευή μιας μεγάλης ξύλινης γέφυρας από τηκ στην λίμνη Ταουνγκαταμάν που σχηματίζουν τα νερά του Αγιεγιαργουάντι στην Αμαραπούρα. Μηχανικοί και οι τεχνίτες ακολουθούν παραδοσιακές μεθόδους κατασκευής και λέγεται πως ακόμη και τις μετρήσεις τις υπολογίζουν με τα πέλματα. Για υλικό χρησιμοποιούν ξύλα των εγκαταλελειμμένων ανακτόρων της ισοπεδωμένης Ίνγουα, και τούβλα για τα ακρόβαθρα. Η κατασκευή θα απαιτήσει 984 ξύλινους πασσάλους και χιλιάδες ξύλινες παλέτες.
1851. Εγκαινιάζεται στην Αμαραπούρα η μήκους 1.209 μέτρων γέφυρα, η οποία μετά την αντικατάσταση των τούβλων στα ακρόβαθρα από τηκ θα είναι εξ ολοκλήρου ξύλινη, με τους πασσάλους να ανέρχονται τελικά σε 1.089. Θα πάρει το όνομα του Ου Μπέιν, του δημάρχου της πόλης, ο οποίος είχε και την ιδέα της κατασκευής της.
Σάββατο 28 Ιουλίου 2001. Μετά από πολύωρη εκδρομή στο Μινγκούν, όπου για διαδρομή 40 χιλιομέτρων χρειάστηκα τρίκυκλο ταξί, ποταμόπλοιο και 4x4, επιστρέφω στο Μάνταλαιυ όπου έχω καταλύσει. Στη διαδρομή κάνω παράκαμψη και συνεχίζω για Αμαραπούρα, 15 χιλιόμετρα νοτιότερα από τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βιρμανίας. Και αυτή, το Μάνταλαιυ, υπήρξε κάποτε πρωτεύουσα, διαδεχόμενη μάλιστα την Αμαραπούρα ως έδρα του βασιλείου στις 3 Μαΐου 1859. Και, εννοείται, το πρώτο αξιοθέατο που σπεύδω να επισκεφθώ φτάνοντας είναι η Ου Μπέιν, η μεγαλύτερη και ταυτοχρόνως παλαιότερη χρησιμοποιούμενη ξύλινη γέφυρα στον κόσμο.
Το θέαμα είναι συναρπαστικό. Όπως κάθε Ιούλιο και Αύγουστο, έτσι και φέτος τα νερά του Αγιεγιαργουάντι ή Ιραγουάντι, όπως συχνά τον λένε, είναι φουσκωμένα και από αυτά ξεπηδούν κλαδιά δένδρων των οποίων οι κορμοί έχουν βυθιστεί στο νερό.
Τα χρόνια έχουν επιδράσει στη γέφυρα. Πολλοί φοβούνται ότι κινδυνεύουν οι πάσσαλοι. Κάποιοι έχουν κιόλας αποκολληθεί και παραμένουν όρθιοι μόνο και μόνο επειδή τους διατηρούν σε αυτή τη θέση οι συνενωμένες σανίδες τις οποίες υποτίθεται ότι συγκρατούν. Αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι έχουν αντικατασταθεί από τσιμεντένιους. Οι πλημμύρες και οι ιχθυοκαλλιέργειες στη λίμνη δεν είναι και ό,τι το καλύτερο για τη συντήρηση της γέφυρας.
Η Ου Μπέιν χτίστηκε σε κυρτό σχήμα στη μέση για να αντιστέκεται στον αέρα και το νερό. Οι κύριοι στύλοι από τηκ παλουκώθηκαν στην κοίτη της λίμνης βάθους δύο με δυόμισι μέτρων. Η άλλη άκρη τους είναι κωνική για να «αδειάζουν» αμέσως το νερό της βροχής. Οι κατασκευαστές μερίμνησαν να δημιουργήσουν εννέα διόδους στη γέφυρα, όπου τα δάπεδα μπορούν να ανυψωθούν για να περνούν μεγάλες βάρκες και μαούνες, ενώ υπάρχουν συνολικά 482 ανοίγματα.
Περιμένω, απολαμβάνοντας το θέαμα, τη δύση του ήλιου που είναι και η καταλληλότερη ώρα για φωτογράφηση. Για καλή μου τύχη δεν έχει κανέναν τουρίστα, κάτι που καθιστά το φωτογραφικό μου έργο πολύ ευκολότερο και πιο «ατμοσφαιρικό». Άλλωστε, πρόκειται για ένα από τα εμβληματικότερα αξιοθέατα μιας χώρας που, αν μη τι άλλο, δεν έχει και λίγα μνημεία που μπορεί να θαυμάσει ο επισκέπτης.
