Μετά από μια επιτυχημένη πορεία παραστάσεων στη Θεσσαλονίκη και στην Κλουζ της Ρουμανίας, στο πλαίσιο του 20ού Φεστιβάλ της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης, η παράσταση «ΑΛΓΟ-ΡΥΘΜΟΣ» ήρθε στην Αθήνα και στο Θέατρο Θησείον για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Αληθινές ιστορίες και μυθοπλασία περιπλέκονται σε αυτή τη χειροποίητη περφόρμανς. Η Αλεξάνδρα Καζάζου και η Ελεάνα Γεωργούλη συναντούν τις πρωτότυπες μουσικές του θρυλικού Γιάννη Αγγελάκα μέσα στον αναπάντεχο σκηνικό κόσμο του Χρίστου Λάσκαρη και του Βασίλη Χατζόπουλου και στο φωτιστικό σύμπαν που συνθέτει ο Karol Jarek. Μια τρυφερή και συνάμα χιουμοριστική μουσική αφήγηση για τα συγκοινωνούντα δοχεία της μνήμης και της λήθης στο προσκήνιο των μεγάλων ιστορικών μεταβάσεων που γνώρισε ο δυτικός κόσμος του τελευταίου αιώνα. Εμείς ζητήσαμε από τους συντελεστές της παράστασης να μας μιλήσουν για τον τρόπο που γεννήθηκε αυτή και συνομιλήσαμε μαζί τους λίγο πριν από την πρεμιέρα τους για το αθηναϊκό κοινό.
Αλεξάνδρα Καζάζου
Ενα λούνα παρκ μνήμης
Η παράσταση που γεννήσαμε με την Ελεάνα δεν είναι για μένα μόνο μία ακόμη παράσταση. Είναι ένα λούνα παρκ μνήμης, όπου τα υλικά πάλλονται προς μια διαφορετική κατεύθυνση κάθε φορά με το κοινό και με τη συνάντηση κάθε φορά με την ίδια μας τη σκηνική θερμοκρασία. Είναι μια εξομολόγηση, θα έλεγα, της καθαρής ερώτησής μας από παλιά. Είναι η ιστορία μου και ο χάρτης της ύπαρξής μου η μνήμη μου -σύμφωνα με τα πιστεύω μου σαν σταθερά-; Είτε είναι η ιστορία μου τα χιλιόμετρά μου (τίποτα γεωγραφικό δεν είναι μονάχα χωροταξικό), οι συναντήσεις και οι ρωγμές, οι πληγές και τα σοκ (δυνατό υλικό, το σοκ στη ζωή μοιάζει με τον έρωτα) που καθορίζουν και ανατρέπουν κάθε στιγμή την ιστορία μας; Ίσως η μεγαλύτερη ερώτηση που ξεπηδά μέσα μου τώρα να είναι πώς θα μπούμε στο θέατρο να μιλήσουμε για τη Σερχάτ και τη Μαρί (όσοι καταφέρουν να έρθουν να δουν την παράσταση θα καταλάβουν), ενώ μαίνεται η Γάζα και ενώ η παράσταση δεν γεννήθηκε τώρα, αλλά πριν από έναν χρόνο; Άρα, για μένα η παράσταση στο Θησείο έχει περισσότερα ερωτήματα απ’ ό,τι όταν γεννήθηκε στο Κρατικό Θέατρο, και όσο τα χιλιόμετρα αυξάνονται, τόσο και οι ερωτήσεις βαθαίνουν.
Ελεάνα Γεωργούλη
Ενα πρωτότυπο ποιητικό κείμενο 11 εικόνων
Ο «ΑΛΓΟ-ΡΥΘΜΟΣ» είναι προϊόν πειραματισμού. Ξεκινήσαμε τις συναντήσεις μας χωρίς να έχουμε ιδέα πού θα παρουσιαστεί το project ή αν θα χρηματοδοτηθεί. Μπήκαμε με την Αλεξάνδρα σε έναν άδειο χώρο και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε κάνοντας training και έρευνα σωματική. Φέρναμε υλικά έμπνευσης, ετερόκλητα κάθε φορά, και αφήναμε τη δραματουργία των υλικών να αλληλεπιδράσει με την έρευνα στον χώρο. Όσο ζεσταίνονταν τα εκφραστικά μας μέσα και βρίσκαμε τους δικούς μας δημιουργικούς κανόνες, τόσο πιο προσωπικά υλικά άνοιγαν. Ιστορίες δικές μας, ιδιωτικές πολύ, ιστορίες που μας έχουν ακουμπήσει τρίτοι, ιστορίες του παρελθόντος και μαρτυρίες δικές μας, μα και τρίτων για γεγονότα και στιγμές μεγάλες, ιστορικές. Χτίζαμε κάτι που δεν μπορούσαμε ούτε εμείς οι ίδιες να ορίσουμε και αυτό είχε μια περιπέτεια και έναν κίνδυνο γοητευτικό πολύ. Αποφασίσαμε να ρισκάρουμε και να μην επιβληθούμε πάνω στο υλικό, αλλά να αφήσουμε το υλικό να οδηγήσει.
Ο Γιάννης ήταν μαζί μας στο ταξίδι και καθώς δεν υπήρχε άνθρωπος από έξω να δίνει καθοδήγηση, έγινε εκείνος η βασική μας ανάδραση. Οι μουσικές του δώσανε έμπνευση και εκρηκτικότητα στον τρόπο που ζυμώθηκε το υλικό.
Οταν το ταξίδι των δοκιμών έφτασε στην ολοκλήρωσή του, είχαμε στα χέρια μας ένα πρωτότυπο ποιητικό κείμενο 11 εικόνων και μια σφιχτή, τολμηρή μουσική αφήγηση για τα συγκοινωνούντα δοχεία της μνήμης και της λήθης στο προσκήνιο των μεγάλων ιστορικών μεταβάσεων που γνώρισε ο δυτικός κόσμος του τελευταίου αιώνα.
Γιάννης Αγγελάκας (μουσικός)
Σαν περήφανη, οργισμένη γυναίκα
Επιτέλους συνεργάζομαι με δύο θαρραλέες γυναίκες που παλεύουν μ’ αυτό το έργο τους να κάνουν όλους εμάς τους «ατρόμητους» άντρες να νιώσουμε σαν κατουρημένα, ντροπιασμένα νήπια. Με τα κείμενά τους, τη χορευτική τους κίνηση, άλλοτε δυστοπική και άλλοτε ονειρική, με τον λόγο τους και τις άναρθρες κραυγές τους, και κυρίως μ’ αυτό το υπόγειο, θηλυκό, αναρχικό και απελευθερωτικό χιούμορ τους με οδήγησαν κι εμένα να φτιάξω τη μουσική της παράστασης, σκεπτόμενος και εμπνεόμενος σαν περήφανη, οργισμένη γυναίκα.
Karol Jarek (φωτιστής)
Δύο γυναίκες που στέκονται πάνω σε ερείπια που άφησαν κυρίως άνδρες
Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να είναι πιο ενδιαφέρον και πιο απαραίτητο σε ένα θέατρο από δύο δυνατές, γενναίες γυναίκες που στέκονται περήφανες στις στάχτες ενός μετα-αποκαλυπτικού κόσμου; Γυναίκες που αναζητούν τον κόσμο της μνήμης και της φαντασίας στο σάπιο παρόν που είναι μπλεγμένο στην ιστορία. Από δύο γυναίκες που στέκονται πάνω σε ερείπια που άφησαν κυρίως άνδρες. Τι πιο ενδιαφέρον για το φως στο θέατρο από μια τέτοια εικόνα, μια τέτοια κατάσταση; Για το φως, που το ίδιο αναδεικνύεται μέσα από τις στάχτες, είναι κι αυτό πεσμένο, κι αυτό παλεύει, προσπαθεί κι αυτό να ξεθάψει, προσπαθεί και αυτό να είναι δυνατό παρά το πολύ πυκνό πέπλο αορατότητας και τύφλωσης που απλώνεται παντού.
Σπύρος Δέτσικας (βοηθός σκηνοθέτη)
Οι μνήμες-καλώδια συνεχίζουν να καταναλώνουν
Λένε πως όταν φεύγεις απ’ το σπίτι, είναι καλό να βγάζεις τα καλώδια από τις πρίζες γιατί ακόμα κι αν η συσκευή δεν είναι σε λειτουργία, το καλώδιο συνεχίζει να καταναλώνει. Το ίδιο συμβαίνει και με τη μνήμη. Με τη διαφορά ότι ακόμη κι αν φύγεις απ’ το «σπίτι», οι μνήμες-καλώδια συνεχίζουν να καταναλώνουν, να τρέχουν, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε πάνε απ’ το ένα δωμάτιο στο άλλο, σε παιχνιδότοπο, σε σκουπιδότοπο, σε μια ουτοπία, με μαεστρία σε κάτι ονειρικό. Στη χωρο-χρονική δίνη, στην οδύνη, στη χαρά, σε μυστικά, στο βραχυκύκλωμα και έπειτα πάλι απ’ την αρχή.
Ελίζα Μοσχοπούλου (costume designer)
Η μνήμη καθορίζει το παρόν και το μέλλον
Πολύτιμη κι εύθραυστη. Μπορείς να τη φροντίσεις, να την αλλάξεις, να την εξιδανικεύσεις. Ακόμα κι αν επιχειρήσεις να την καταστρέψεις, το ίχνος της θα μένει. Η χρήση καθορίζει τη μνήμη και η μνήμη το παρόν και το μέλλον.
