Γεννημένος το 1875 στην Κωνσταντινούπολη, ο Αχιλλέας Μαδράς αναζήτησε την καριέρα του στο Παρίσι και όχι στο νέο ελληνικό κράτος, όπου το θέατρο ήταν φτωχό ακόμα και ο κινηματογράφος ανύπαρκτος.
Το δρομολόγιο Πόλη-Παρίσι ήταν, άλλωστε, γνώριμο στους Ρωμιούς που ήθελαν να σπουδάσουν και να ασχοληθούν με τις τέχνες. Η ίδια η ρωμιοσύνη στη Βασιλεύουσα διέθετε έναν πλούτο πνευματικών συλλόγων, με πρώτο τον Φιλολογικό Σύλλογο Κωνσταντινούπολης, και προετοίμαζε σημαντικούς επιστήμονες και καλλιτέχνες. Ο αγωνιστής του ’21 με τον Ιερό Λόχο και ηθοποιός Κωνσταντίνος Αριστίας είχε κάνει τότε σπουδές Θεάτρου στο Παρίσι. Από τους τελευταίους στο δρομολόγιο Κωνσταντινούπολη-Παρίσι-Αθήνα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τη σημαντική πρωταγωνίστρια Ελένη Χαλκούση (1901-1993).
Το 1900, λοιπόν, στην πρωτεύουσα της Γαλλίας ο Μαδράς συνεργάζεται με τη Σάρα Μπερνάρ, ερμηνεύοντας τον Αετιδέα του Εδμόνδου Ροστάν. Δεν ήταν και λίγο για έναν Έλληνα ηθοποιό να συμπράττει καλλιτεχνικά με μια παγκόσμιας φήμης θεατρίνα της εποχής όπως η Μπερνάρ. Στη συνέχεια κατεβαίνει στην Ελλάδα με περγαμηνές, για να εμπλακεί με την περιορισμένη θεατρική ζωή στην Αθήνα. Όπως ήταν αναμενόμενο, ερμηνεύει σημαντικούς ρόλους, όπως τον Μάκβεθ στο ομώνυμο έργο και τον Σάιλοκ στον «Έμπορο της Βενετίας» του Σαίξπηρ. Όμως περνά μεγάλα διαστήματα στις ΗΠΑ, στον Καναδά και στην Αίγυπτο, όπου υπήρχε έντονο το ελληνικό στοιχείο.
Η φευγαλέα υπόσταση του θεάτρου, όπου τίποτα δεν διασώζεται μιας και το έργο τέχνης γεννιέται και πεθαίνει πάνω στο σανίδι κάθε βράδυ, δεν μας δίνει υπαρκτά τεκμήρια για το έργο του. Η άλλη, όμως, ενασχόληση του Μαδρά, που είναι ο κινηματογράφος, μας άφησε πλούσιο για την εποχή υλικό και τεκμήρια. Από τότε που ζούσε στο Παρίσι είχε κάποιες μικρές συμμετοχές σε ταινίες του βωβού κινηματογράφου. Και με αυτή την πείρα ξεκινά την ενασχόλησή του με τον ελληνικό κινηματογράφο που μόλις γεννιέται. Υπάρχου, άλλωστε, η γνώση και η εμπειρία από το Χόλιγουντ και τον αμερικανικό κινηματογράφο κατά την παραμονή του στις ΗΠΑ. Έρχεται πίσω στην Ελλάδα λοιπόν με νέα ορμή για να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Γυρίζει το 1920 μια βωβή ταινία με τίτλο «Πρόσφυγες του πολέμου». Πρόκειται για ταινία επικαίρων, όπου ο Μαδράς χρησιμοποιεί υλικό άλλων κινηματογραφιστών που ακολούθησαν τον στρατό στη Μικρά Ασία και κλείνει με σκηνές από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Το 1922 γυρίζει την «Τσιγγάνα της Αθήνας» με συμπρωταγωνίστρια τη σύζυγό του Φρίντα Πουπελίνι. Μια ταινία αποτυχημένη εμπορικά, αφού έξι στους επτά αιθουσάρχες δεν δέχθηκαν να τη φιλοξενήσουν στους κινηματογράφους τους στην Αθήνα. Το 1928 γυρίζει ως βωβή τη «Μαρία την Πενταγιώτισα» και το 1939 τη μετατρέπει σε ομιλούσα! Εδώ συμμετέχουν πολλοί σημαντικοί ηθοποιοί, ανάμεσά τους και ο Αιμίλιος Βεάκης. Αργότερα σκηνοθετεί το μελόδραμα «Μάγος της Αθήνας» με πρωταγωνιστές τον ίδιο και τη σύζυγό του, που εμφανίζονται με ψευδώνυμα (!). Παίζουν ακόμα οι Ορέστης Μακρής, Λέλα Πατρικίου (η μητέρα του ποιητή Τίτου Πατρικίου) κ.ά.
Οσον αφορά τη δημόσια εικόνα του, ο Μαδράς, φαίνεται πως χειρίστηκε την παρουσία του στο θέατρο και στον κινηματογράφο με τρόπο προκλητικό και θορυβώδη. Οι επιθέσεις που δέχθηκε σε οτιδήποτε δημιουργούσε ήταν σκληρές. Οι σύγχρονοί του τον κατηγορούσαν για πολλά: για έλλειψη δημιουργικής φαντασίας, για τη μανία του να είναι πρωταγωνιστής στο θέατρο και την αποτυχία του σε αυτό, που τον οδήγησε στον κινηματογράφο, όπου και εκεί απέτυχε, σύμφωνα με τους κριτές του, παταγωδώς. Υπάρχει, όμως, ένα ντοκιμαντέρ του 1964, σε κείμενα και παρουσίαση του Αλέκου Σακελλάριου, στο οποίο επιχειρείται μια ψύχραιμη και με κατανόηση αντιμετώπιση του βίου και του έργου αυτού του σκαπανέα του θεάτρου και του κινηματογράφου στον τόπο μας. Σε αυτό ενσωματώνονται σκηνές από έργα του Μαδρά, ενώ εμφανίζεται και ο ίδιος, σε ηλικία 89 ετών, με κάπα και πλατύ θεατρινίστικο καπέλο. Αποκαλεί τον εαυτό του παλικαράκι, μιας και στα 55 του έπαιζε τον εραστή στις ταινίες του. Λέει χαρακτηριστικά: «Τα αληθινά νιάτα αρχίζουν στα 55». «Και τα γεράματα;» τον ρωτούν. «Ας μην μιλούμε από τώρα για τα γεράματα» απαντά.
Ο Αχ. Μαδράς πέθανε το 1972 σε ηλικία 97 ετών. Πρόσφερε και στο θέατρο και στον κινηματογράφο τη δική του ματιά, την προσωπική του άποψη και τον απόλυτα δικό του νεανικό ενθουσιασμό σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Τον ευχαριστούμε.
