Το Ροζικλαίρ υπήρξε λαϊκός κινηματογράφος, που λειτούργησε στην οδό Πατησίων 12, απέναντι από το Μινιόν, την περίοδο 1918-1968. Το όνομά του το οφείλει στις δύο κόρες του πρώτου Γερμανού ιδιοκτήτη Φλεγκενμάιερ, τις Ρόζα και Κλαίρη. Ως παλιό αθηναϊκό σινεμά, είχε κλασική διακόσμηση, εξώστη, είσοδο από την πλευρά της οθόνης και παραδοσιακά ξύλινα καθίσματα. Λειτουργούσε και τις πρωινές ώρες προβάλλοντας δύο ταινίες.
Ενα σινεμά για άλλους κακόφημο, ενώ για άλλους η απόλυτη έκφραση ελευθερίας. Συνυφασμένο με την ιστορία του κινηματογράφου και της διαδραστικής σχέσης του με το κοινό, αλλά και την ιστορία του αθηναϊκού κέντρου. Πόσοι γυμνασιόπαιδες δεν πέρασαν τις ώρες της κοπάνας από το μάθημα παρακολουθώντας τις προβολές των ταινιών του Ροζικλαίρ… Πόσοι φαντάροι δεν πέρασαν τις ώρες εξόδου τους τρώγοντας πασατέμπο και εκτονώνοντας την καταπίεσή τους μέσα στη σκοτεινή, θορυβώδη αίθουσά του…
Ηταν, αλήθεια, απλώς ένας κακόφημος κινηματογράφος, επικίνδυνος και πρόστυχος, όπου γίνονταν φασαρίες, έβγαιναν μαχαίρια, ψήνονταν… ρέγκες στον εξώστη και οι θεατές κάπνιζαν, έτρωγαν, φώναζαν και ψωνίζονταν κατά τη διάρκεια της προβολής; Όπως λέει ο Κώστας Δημολίτσας, νέος σκηνοθέτης που το 2020 δημιούργησε ένα μικρού μήκους ντοκιμαντέρ με τίτλο «Ο Χριστός γεννήθηκε στο Ροζικλαίρ», πιστεύει ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Ανάμεσα στους μύθους για ακρότητες από τη μία και μια ιδιότυπη ατμόσφαιρα ελευθερίας και έκφρασης μακριά από την επίβλεψη εξουσίας και αστυνομίας από την άλλη, που λογικά ξένιζε τους νοικοκυραίους της εποχής. Ο ίδιος έκανε μια μεγάλη έρευνα για το θέμα, συγκεντρώνοντας πληροφορίες με τη βοήθεια του Νικολαΐδη, του Βούλγαρη, του Κουτρουμπούση, ο οποίος αναφέρεται στο Ροζικλαίρ σε συλλογή διηγημάτων του. Μαθαίνουμε επίσης ότι ο Γιώργος Χρονάς στο ποίημα «Ο μονόλογος μιας ταξιθέτριας», ο Ταχτσής στο «Φοβερό βήμα» και ο Λαπαθιώτης σε ένα ποίημά του μιλούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο για το αμφιλεγόμενο σινεμά. Και θυμόμαστε ότι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης αφιέρωσε τον δίσκο του «Media luz» στη γενιά του Ροζικλαίρ.
Βλέπουμε λοιπόν λαϊκούς και διανοούμενους να συναντιούνται σε ένα λαϊκό, κακόφημο σινεμά του κέντρου της Αθήνας. Και όντως λέγεται ότι εκεί, εκτός από κοπανατζήδες μαθητές και εξοδούχους φαντάρους, έβρισκες επίσης λούστρους και θαμώνες της Ομόνοιας, περιθωριακούς, ομοφυλόφιλους αλλά και διανοούμενους. «Γενικά, έμπαινε κόσμος κι από περιέργεια. Δεν κοίταζαν τι ταινίες έπαιζε. Σημασία είχαν η εικόνα και το ταξίδι» λέει ο Κ. Δημολίτσας. Έπαιζε πάντως γουέστερν, νουάρ, πολεμικές, αισθησιακές, μυστηρίου κ.ά. Μόνο μέχρι το 1927 ήταν πρώτης προβολής, μετά έγινε δεύτερης.
Το κτήριο που στέγαζε το Ροζικλαίρ κατεδαφίστηκε. Φωτογραφίες του υπάρχουν ελάχιστες, κι αυτές μόνο ως φόντο σε εικόνες από την κατασκευή των γραμμών του τραμ και από μια ταινία του 1961.
