«Τώρα το ξέρεις πως έχεις ακόμα να κλάψεις πολύ, ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει» έγραφε πριν από πολλά χρόνια ο Γιάννης Ρίτσος στο «Καπνισμένο τσουκάλι» (ένα μεγάλο ποίημα που αφρόνως λοιδορήθηκε ως γραφικό). Βέβαια, ο Ρίτσος το έγραφε μες στο μαρτυρικό ιστορικό πλαίσιο της εποχής του και για τις διώξεις των κομμουνιστών. Δυστυχώς, όμως, η θηριωδία μεγάλωσε τόσο πολύ, που ξεπέρασε κάθε γεωγραφικό και ιδεολογικό όριο καλύπτοντας ολόκληρη τη Γη.
Οι χθεσινοί διώκτες των κομμουνιστών και οι απόγονοί τους, ιδεολογικοί, οικονομικοί και φυσικοί, δημιούργησαν έναν κόσμο φρίκης. Είναι οι άνθρωποι με «τη λαστιχένια συνείδηση και τους σιδερένιους αγκώνες», είναι «οι καρχαρίες που κολυμπούν στον ωκεανό των δακρύων» (Έριχ Μαρία Ρεμάρκ), έναν ωκεανό τόσο μεγάλο και τόσο ατέλειωτο, που μοιάζει να μην έχει όχθες. Από πού αρχίζει το δάκρυ στις μέρες μας και πού τελειώνει; Όπου και να γυρίσεις ένα μακελειό έχει συμβεί. Κι όσο δεν εισέρχονται στην κοινή συνείδηση οι δυνάμεις εκείνες που θα πείσουν, θα συνεγείρουν, θα κάνουν να ακουστούν όλες οι γλώσσες των δακρύων, ακόμα ένα μακελειό θα προετοιμάζεται.
Και μόνο να σταχυολογήσεις από τον κατάλογο της φρίκης των τελευταίων ημερών, αρκεί για να πνιγείς μέσα στην ίδια σου την οργή:
Τουλάχιστον 18 νεκροί από πυραυλική επίθεση σε εμπορικό κέντρο της ουκρανικής πόλης Κρεμεντσούκ, με τον κατάλογο να μεγαλώνει. Τουλάχιστον 31 νεκροί στον φράχτη της Μελίγια, στα σύνορα Μαρόκου - Ισπανίας. Το έγκλημά τους; Προσπάθησαν να ξεφύγουν από την αβίωτη ζωή τους και τιμωρήθηκαν με θάνατο από το ανώτατο δικαστήριο της απόλυτης ισχύος: το δικαστήριο του αχαλίνωτου πλούτου που διανέμει τον θάνατο σαν το ζεστό ψωμί και τη ζωή με το σταγονόμετρο.
Και ακόμα: τουλάχιστον 46 νεκροί (μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές) μέσα σε ρυμουλκό φορτηγού αυτοκινήτου στα σύνορα Μεξικού - ΗΠΑ. Νεκροί από θερμοπληξία. Με άλλα λόγια, έβρασε το αίμα τους και δολοφονήθηκαν (ναι, δολοφονήθηκαν, όπως όλοι οι αθώοι,) από το εκτελεστικό απόσπασμα των ιδιοκτητών της γης.
Είναι οι ίδιοι άγιοι ιδιοκτήτες που την ίδια στιγμή απαγορεύουν τις αμβλώσεις, υποβιβάζοντας τις γυναίκες στην καταισχύνη να μην ορίζουν το σώμα τους, γιατί, εκτός από ιδιοκτήτες της γης, είναι και ιδιοκτήτες της ζωής όλων. Την απονέμουν και τη στερούν επειδή μπορούν να το κάνουν. Και μπορούν να το κάνουν επειδή γονάτισαν τους ανθρώπους. Από φόβο, από απελπισία, από απάθεια, από μύριους τρόπους χειραγώγησης, πάντως γονάτισαν τους ανθρώπους και τώρα σπαταλούν ασυλλόγιστα και ξέφρενα τον πλανήτη.
Τίποτα δεν είναι μακρινό. Τα πάντα συμβαίνουν δίπλα μας.
Όταν πετούν στη θάλασσα τους απελπισμένους -για την ελληνική θάλασσα μιλάμε, αν οι θάλασσες έχουν ιδιοκτήτες κι αν η γη τεμαχίζεται- δεν είναι περιστατικό. Είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Όταν ένας άνθρωπος μπαίνει σ’ ένα σχολείο και σκοτώνει δεκάδες παιδιά γιατί ο νόμος τού επιτρέπει να έχει όπλο δεν είναι περιστατικό, είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Και το σχολείο είναι το σχολείο της γειτονιάς μας. Είναι το σχολείο που κλείνουμε για να μην πηγαίνουν τα παιδιά των μεταναστών και των προσφύγων. Εμείς χειροκροτούμε τον νόμο κατά των αμβλώσεων και την άλλη στιγμή πετροβολούμε τα κατατρομοκρατημένα παιδάκια. Δεν είναι περιστατικό, είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας γιατί μπορεί να συμβαίνει παντού. Τώρα, σήμερα, αύριο.
Όταν μέσα στις κυβερνήσεις και στην κοινωνία κυκλοφορούν φασίστες με πολιτικά που στερούν δουλειές, στερούν υγεία, στερούν μέλλον, στερούν ζωή επιτρέπουν στον κάθε Κορκονέα να σκοτώνει παιδιά και να κυκλοφορεί ελεύθερος λόγω εντιμότητας (οι ένορκοι τον απελευθέρωσαν), επιβάλλουν όρους και όρια, ανασκολοπίζουν την έννοια της συνύπαρξης, δεν είναι περιπτώσεις, είναι καθ’ όλα εγκλήματα, γιατί διευρύνουν τον ανθρώπινο πόνο στο σύνολό του. Μεγαλώνουν τον ωκεανό των δακρύων από τη μια ως την άλλη άκρη της Γης.
Ο άνθρωπος που ουρλιάζει σε μια έγκυο μετανάστρια «πουτάνα» είναι ο μισθοφόρος όλων των στρατών της φρίκης σε όλους τους ζοφερούς πολέμους, είτε στην Ουκρανία είτε στο Ιράκ ή στην Υεμένη, είτε στους πολέμους της ζοφερής οικογένειας με τις γυναικοκτονίες είτε στους ζοφερούς πολέμους των άδικων νόμων.
Ο πόλεμος είναι εδώ. Παγκοσμίως εδώ.
