Συναντηθήκαμε με τον Αντίνοο Αλμπάνη στο κέντρο της πόλης, στο Μεταξουργείο. Ήρθε αμέσως μετά την πρόβα του για τα “Ματωμένα χώματα", που θα κάνουν πρεμιέρα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και θα πάνε μέχρι αρχές Ιουνίου. Παρέα με την πιστή του σύντροφο, το σκυλάκι του τη Μπλου, που μας έκανε παρέα σε όλη τη συνέντευξη υπομονετικά, ο Αντίνοος άνοιξε διάπλατα την καρδιά του με λέξεις που ακόμα και σήμερα κουβαλάμε στις δικές μας καρδιές σχεδόν αυτόματα. Σχεδόν αναπόφευκτα.
Ανοιχτός και με ζηλευτή ηρεμία, μας μίλησε για την παράσταση και τη σημασία της που ανεβαίνει 100 χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, για τις τηλεοπτικές του συνεργασίες με τον Σωτήρη Τσαφούλια αλλά και με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, μας άνοιξε όμως διάπλατα την καρδιά του και για το ζήτημα υγείας που αντιμετώπισε και την ανάγκη του να το επικοινωνήσει ανοιχτά και ελεύθερα με τον κόσμο δημιουργώντας τις απαραίτητες αγκαλιές με όσους αντιμετωπίζουν το ίδιο ζήτημα.
Παρούσα στην κουβέντα μας η γλυκιά κούραση της πρόβας, που τη νικούσε πανεύκολα το καθαρό του χαμόγελο, το ειλικρινές του βλέμμα και οι χωρίς φόβο και με πολύ πάθος λέξεις του. Αυτός είναι ο Αντίνοος Αλμπάνης.
Πρωταγωνιστείς στα "Ματωμένα χώματα", στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Πες μας γι' αυτή την παράσταση.
Μιλάμε για τα “Ματωμένα χώματα" της Διδώς Σωτηρίου, ένα διαχρονικά επίκαιρο κείμενο που πραγματεύεται την περίοδο πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή, όλο τον πόνο, τον σπαραγμό και τον ξεριζωμό των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Ένα έργο που, με έναν τρόπο, μας αφορά, γιατί κουβαλάμε στο DNA μας όλη αυτή την ιστορία, παρ' όλο που μπορεί να μην έχουμε δεσμούς με αυτές τις περιοχές. Ειδικά φέτος, που κλείνουμε 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, έχουμε κάθε λόγο να θέλουμε να θυμηθούμε αυτή την ιστορία. Για μένα, είναι πάντα γοητευτικό να μεταφέρεις ένα λογοτεχνικό κείμενο που έχει αξία στο θέατρο και ειδικά σε περιόδους που έχουμε ανάγκη από καινούργια έργα. Είναι μια παράσταση που έχει σκύψει με πολύ σεβασμό πάνω στο έργο, έχουμε κρατήσει πολύ τα γλωσσικά ιδιώματα της Διδώς Σωτηρίου, όλους τους βασικούς άξονες της ιστορίας και τους περισσότερους από τους ήρωες.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία σε έχει επηρεάσει πάνω στη σκηνή σε αυτό το έργο;
Είναι δύο τελείως διαφορετικοί πόλεμοι, αυτός που γίνεται τώρα με αυτόν που αφηγούμαστε εμείς. Παρ' όλα αυτά δεν μπορώ να μην επηρεαστώ όταν γύρω μας υπάρχει πολεμικό κλίμα, όταν οι ειδήσεις ασχολούνται από το πρωί μέχρι το βράδυ με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Δεν γίνεται να ανεβαίνεις σε μια σκηνή και να περιγράφεις τις φρικαλεότητες ενός πολέμου και να μη βρεις ένα πεδίο ταύτισης με αυτό που συμβαίνει τώρα.
Το θέατρο όταν καταπιάνεται με τέτοια κομμάτια της Ιστορίας θεωρείς πως έχει μεγαλύτερη επίδραση στον κόσμο;
Ενδεχομένως, γιατί αφορούν περιόδους που έχουν ζήσει άνθρωποι που έχουμε γνωρίσει. Η γιαγιά μου, που είναι εν ζωή, το 1922 ζούσε. Υπάρχουν άνθρωποι στις οικογένειές μας που έχουν περάσει αυτές τις εποχές και έχουν πολύ έντονες αναμνήσεις είτε έχοντας ζήσει στον τόπο της δράσης είτε ως αποδέκτες μιας αφήγησης του τι γινόταν. Γίνεται έτσι μια γέφυρα με τα γεγονότα.
Κουράστηκες να σε ρωτάνε για το Me Too εξαιτίας της συνεργασίας σου με τον Πέτρο Φιλιππίδη;
Καταλαβαίνω τους λόγους για τους οποίους γίνεται. Θεωρούν οι άνθρωποι της δουλειάς και ο κόσμος που διαβάζει τις συνεντεύξεις ότι επειδή είχα μια συνεργασία με τον Φιλιππίδη, είχα και πολλούς στενούς δεσμούς μαζί του. Ότι όφειλα να γνωρίζω πράγματα τα οποία ούτε όφειλα, ούτε γνώριζα.
Με στεναχωρεί καμιά φορά που βλέπω τον όχλο να ψάχνει αρειμανίως να βρει θύτες παντού και μπορεί μια δική μου συνεργασία ή γνωριμία με τον Πέτρο Φιλιππίδη να με καθιστά ένοχο για κάτι. Και εκεί να πρέπει να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Ούτε θεωρώ ότι οφείλω να μιλήσω γι' αυτά ούτε, φυσικά, ότι έχω υποχρέωση. Υπάρχουν στιγμές που έχω διάθεση να μιλήσω και άλλες που δεν έχω. Ή που δεν έχω να πω κάτι. Δεν τα ξέρω όλα, δεν έχω άποψη για όλα στη ζωή. Δυστυχώς, όταν δίνεις μια συνέντευξη, δεν μπορείς να περιοριστείς μόνο στα της δουλειάς, γιατί το προϊόν που θα παραχθεί δεν θα έχει ενδιαφέρον για τον κόσμο. Δεν υπάρχουν πια περιοδικά ή έντυπα που να ασχολούνται μόνο με τη δουλειά μας.
Μοιράστηκες πολύ ανοιχτά ένα ζήτημα υγείας σου. Θες να μας πεις γι' αυτό και για την επιλογή σου να ανοιχτείς τόσο πολύ;
Διαγνώστηκα με λέμφωμα Non-Hodgkin πριν από 4 χρόνια. Είναι ένας καρκίνος που προσβάλλει το λεμφικό σύστημα του οργανισμού. Ανήκει στους αιματολογικούς καρκίνους και έχει μια συγκεκριμένη διαδρομή. Είναι από τις κατηγορίες καρκίνου που όσο πιο σύντομα ανακαλύψεις ότι το έχεις μπορεί να είναι θεραπεύσιμο και να μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου υγιώς και φυσιολογικά.
Σε ό,τι έχει να κάνει με το μοίρασμα που λες, δεν πιστεύω ότι κάποιος άνθρωπος είναι τόσο αλτρουιστής και ειδικά σε τέτοιες περιόδους τόσο δύσκολες που το κάνει αυτό για τους άλλους. Πρωτίστως εγώ είχα την ανάγκη να μοιραστώ αυτό που μου συνέβαινε γιατί είχα φτάσει σε ένα σημείο που έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθώ να κρύβομαι. Να προσπαθώ να κρύβω την αδυναμία μου, να προσπαθώ να κρύβω τις παρενέργειες που είχαν οι θεραπείες στην εικόνα μου, και ήταν δύσκολο και με ζόριζε ακόμα πιο πολύ. Και είπα κάποια στιγμή πως δεν μπορώ να ζω έτσι. Θα πρέπει να μιλήσω ανοιχτά και ειλικρινά.
Στην πορεία, είδα πως αυτό βοηθούσε πολύ κόσμο, με την έννοια ότι παίρνουν κουράγιο βλέποντας εμένα να μιλάω ανοιχτά γι' αυτό. Παίρνουν κουράγιο βλέποντας εμένα να ξεπερνάω βήμα βήμα τις δυσκολίες και αυτό κατέληξε να είναι πολύ συγκινητικό για μένα, γιατί ένιωσα ότι γίναμε μια μεγάλη αγκαλιά οι άνθρωποι και θυμηθήκαμε το εξής απλό: ότι οι αρρώστιες δεν γνωρίζουν ούτε επαγγέλματα, ούτε ηλικίες, ούτε τάξεις, ούτε τίποτα. Αυτό είναι που πρέπει να μας απασχολήσει. Είμαστε όλοι τρωτοί, όλοι ευάλωτοι. Ό,τι ζούμε μέσα στη μέρα είναι απλά συναλλαγές. Δεν είναι τίποτα άλλο. Ο πυρήνας μας είναι φτιαγμένος από τα ίδια υλικά, όλων των ανθρώπων. Όσο πιο σύντομα το κατανοήσουμε αυτό τόσο πιο εύκολα θα ερχόμαστε κοντά.
Πριν από αυτό σε είχε απασχολήσει ποτέ το ζήτημα του χρόνου και της φθοράς και της εικόνας;
Όχι, γιατί στα 36 που ήμουν εγώ όταν αρρώστησα δεν σε απασχολούν τέτοια ζητήματα, δεν κάνεις καν το ετήσιο τσεκ απ. Οπότε δεν το είχα καθόλου στο μυαλό μου. Σε ό,τι έχει να κάνει με την εικόνα μου, δεν σου κρύβω πως από την αρρώστια μου και μετά άρχισα να αδιαφορώ ακόμα πιο «πρόστυχα» για το κομμάτι της εικόνας. Μου λέγαν πολλοί άνθρωποι της δουλειάς, πήγαινε βάλε λίγα μαλλιά τώρα και τους απαντώ δεν με νοιάζει. Δεν πρόκειται να πείσω κάποιον για ένα ρόλο με το να έχω 20 τρίχες παραπάνω. Υπάρχει ο Αντίνοος πριν και μετά.
Για όλους τους ανθρώπους είναι ένα κομβικό σημείο. Όταν φτάνεις εκεί που πια ο χρόνος στενεύει και στενεύει και δεν ξέρεις αν θα υπάρχεις μετά, εκ των πραγμάτων παίρνεις αποφάσεις οι οποίες σε αλλάζουν. Το θέμα είναι να μην ξεχάσεις τους λόγους για τους οποίους άλλαξες, να μη φύγεις από το κομμάτι εκείνο που σε ενδιαφέρει να αλλάξεις στη ζωή σου και που ενδεχομένως σε έφερε στην κατάσταση που ήσουν όταν αρρώστησες. Πρέπει να ιεραρχήσεις αλλιώς τις καταστάσεις, να βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά και να αξιολογήσεις τι είναι χρήσιμο και τι όχι. Τι έχει αξία και τι όχι.
Τι πέταξες μετά από αυτό;
Πέταξα μεγάλο φορτίο άγχους και μωροφιλοδοξίας.
Πρωταγωνιστείς στο “Έτερος εγώ” του Σωτήρη Τσαφούλια. Τι μπορείς να μας πεις γι' αυτή τη σειρά της COSMOTE TV;
Σε ό,τι έχει να κάνει με τον Σωτήρη νιώθω μεγάλη χαρά, γιατί είναι από τους ανθρώπους που εκτιμώ και έχει μια πολύ συγκροτημένη σκέψη. Επιχειρηματολογεί πάντα χωρίς να προσβάλλει και να μειώνει και χωρίς να δημιουργεί εντυπώσεις. Έχει μια ψυχραιμία και ηρεμία. Είναι εξαιρετικός συνεργάτης και έχει δημιουργήσει ένα προϊόν που είχε παρελθόν, έχει παρόν και θα έχει και μέλλον. Ξέρει να φτιάχνει ομάδες και ξέρει να τις κρατάει γερά κοντά του. Δεν του έχει χαριστεί κάτι και νιώθω ευτυχής που είμαι μέρος αυτής της δουλειάς και ξαναβρίσκομαι με ηθοποιούς που ήθελα πολύ να δουλέψω μαζί τους.
Μπορούν τελικά οι σκηνοθέτες να μην είναι εξουσιαστικοί και να είναι έτσι όπως περιγράφεις τον Σωτήρη;
Φυσικά και μπορούν. Είναι σαφές ότι η δουλειά μπορεί να γίνει με χιλιάδες τρόπους και ποιότητες. Το τι τελικά θα επιλέξουμε έχει να κάνει με το τι κουβαλάμε στην ψυχή μας.
Πώς ήταν η εμπειρία σου στον “Δάσκαλο” του Χριστόφορου Παπακαλιάτη για το ΜEGA;
Είναι μια πολύ φιλόδοξη παραγωγή. Ξανασυνεργάζομαι με τον Χριστόφορο, και έχω μεγάλη χαρά, μετά από πολλά χρόνια. Νομίζω είναι η πιο ώριμη και ουσιαστική δουλειά του. Το επίπεδο της παραγωγής είναι επιπέδου εξωτερικού. Έχουμε μια μεγάλη χαρά όταν μας επιλέγουν σε τέτοιες δουλειές αλλά και μια στεναχώρια, γιατί φοβόμαστε το μετά, αν θα ξαναϋπάρξουν τέτοιες δουλειές, αν θα μας ξαναφροντίσουν με αυτό τον τρόπο, αν θα έχουμε ξανά τη δυνατότητα να δουλέψουμε πριν σταθούμε μπροστά στην κάμερα με την έννοια της πρόβας. Είναι μια ιστορία που έχει να κάνει με το σήμερα, με πολλά στοιχεία από αυτά που συζητάμε και μας απασχολούν - και ορθώς, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε μυθοπλασία ερήμην της κατάστασης γύρω μας. Πρέπει να μιλάμε γι' αυτά. Πρέπει να τα σχολιάζουμε. Αυτός είναι ο ρόλος της τέχνης και ο Χριστόφορος είναι στην καλύτερη του φάση για να μιλήσει για όλα αυτά, με πολύ μεγάλη προσοχή, σεβασμό και ωριμότητα.
Έχεις απωθημένα από τη δουλειά;
Όχι. Και δεν έχω απωθημένα γιατί δεν έχω πολύ μεγάλες φιλοδοξίες. Δεν έχω ονειρευτεί ρόλους ούτε είπα ποτέ να παίξω στην Επίδαυρο. Δεν με απασχολεί να παίξω απλά για να παίξω. Αν είναι να παίξω σε μια καλή παράσταση στην Επίδαυρο, τότε ναι. Αλλιώς μπορούμε να την παίξουμε και εδώ στην πλατεία και θα έχει ακριβώς την ίδια αξία. Στις δουλειές με απασχολεί να έρχομαι κοντά σε ανθρώπους που έχω να μάθω πράγματα και να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Δεν έγινα ηθοποιός ούτε για να διασκεδάζω ούτε για να ψυχαγωγώ. Έγινα για να καταλάβω τη ζωή.
Ποια τα μελλοντικά σου σχέδια;
Θα κάνουμε μια παράσταση στο Θέατρο "Αυλαία" στη Θεσσαλονίκη από τον Νοέμβριο μέχρι τον Γενάρη την επόμενη σεζόν, σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου, και θα παίζω μαζί με τον Δημήτρη Μάριζα και τον Πίτερ Ραντλ. Δεν μπορώ να σου ανακοινώσω το έργο όμως.
Ζεις στο κέντρο. Ποιο είναι το αγαπημένο σου σημείο στην πόλη και τι σιχαίνεσαι;
Είμαι παιδί του κέντρου. Είχε πει η Βουγιουκλάκη παλιά πως δεν γίνεται να κάνεις θέατρο και να μη ζεις στο κέντρο. Είναι μια δύσκολη πόλη η Αθήνα. Για μένα όμως, αυτή η πολυχρωμία και πολυπολιτισμικότητα έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Απολαμβάνω πολύ τις βόλτες στην Αθήνα. Αυτό που με στεναχωρεί έχει να κάνει με τις κρατικές παρεμβάσεις στα κτήρια, στην αισθητική και στη φυσιογνωμία τους. Έχουμε ένα Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και μια Εθνική Πινακοθήκη φριχτά στην όψη. Όλα αυτά είναι χαμένες ευκαιρίες, γιατί θα μπορούσαμε να έχουμε εμβληματικά κτήρια που να αποτελούν πόλο έλξης για αρχιτεκτονικό τουρισμό, όπως γίνεται σε όλες τις μητροπόλεις του πλανήτη. Τα χρήματα δίνονται σε ανθρώπους κακής αισθητικής ή δεν σκέφτονται ότι αυτό που κάνουν δεν είναι ένα προσωπικό στοίχημα αλλά πρέπει να έχει μια σφραγίδα που θα τυπώνεται πάνω στο χαρτί που λέγεται Αθήνα.
