Πέρασαν δύο χρόνια από τότε που έφυγε ο Κώστας Βουτσάς, στις 26 Φεβρουαρίου του 2020. Μου λείπει πολύ! Ως αγαπημένος φίλος και ως σπουδαίος συνεργάτης…
Ο Κώστας δεν ήταν μόνο ένα μεγάλο ταλέντο, αλλά και ένας Άνθρωπος - με κεφαλαίο Α. Έπαιζε εξαιρετικά τους ρόλους των μεγάλων συγγραφέων -του Αριστοφάνη, του Μολιέρου, του Γκολντόνι- αλλά και τους ρόλους μιας απλής φάρσας τους ερμήνευε με την ίδια αφοσίωση, σαν να ήταν γραμμένοι από μεγάλους συγγραφείς. Όταν ανέβαινε στη σκηνή ή έμπαινε στο κινηματογραφικό πλάνο, έφερνε μαζί του την ενέργεια και τη λάμψη που έχουν οι μεγάλοι σταρ. Αν ήταν Άγγλος ή Γάλλος ή Ιταλός ηθοποιός, θα ήταν γνωστός σε όλο τον κόσμο. Όμως δεν στερήθηκε τη χαρά της διασημότητας, αφού στον τόπο μας γνώρισε τεράστια αγάπη από το κοινό. Για τον κόσμο ήταν απλώς ο «Κώστας», ο δικός τους άνθρωπος.
Θυμάμαι, όταν γυρίζαμε τον «Έρωτα του Οδυσσέα» στην Ύδρα, τρώγαμε ένα βράδυ σε μια ήσυχη ταβέρνα που την είχαμε διαλέξει ακριβώς γιατί εκεί μπορούσαμε να απομονωθούμε λίγο και να μπορέσει να ξεκουραστεί μετά από ένα εξοντωτικό γύρισμα. Ξαφνικά ακούσαμε μια φωνή:
«Κώστα, εσύ είσαι;»
Ήταν ένας τυφλός που τον είχε αναγνωρίσει από τη φωνή του, τον πλησίασε, τον άγγιξε ψηλαφίζοντάς τον απαλά στον ώμο και συνέχισε:
«Δεν ξέρεις πόσο χαιρόμαστε τις ταινίες σου όσες φορές κι αν τις δούμε στην τηλεόραση!»
Ο Κώστας, παρά την κούρασή του, σηκώθηκε κι έπιασε μια ζεστή κουβέντα με τον άγνωστο θαυμαστή, που μέσα από τη φωνή του «έβλεπε» τις ταινίες του.
Όταν γυρίζαμε την «Κόκκινη Μαργαρίτα» σε ένα ξενοδοχείο στην Πλάκα, στο Hotel Adams, σε ένα διάλειμμα, περιμένοντας τον Κατσουρίδη να φωτίσει, ο Κώστας κι εγώ καθόμασταν σε δυο σκαμπουδάκια έξω από το ξενοδοχείο και τα λέγαμε. Περνάνε δυο αστυφύλακες, αναγνωρίζουν τον Βουτσά, φωτίζονται τα πρόσωπα τους και του φωνάζουν:
«Γεια σου, Κώστα!»
«Γεια σας, παιδιά!» ανταποδίδει με χαρούμενο ύφος ο Κώστας.
Όταν απομακρύνθηκαν, γυρίζει και μου λέει:
«Βασίλη, έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που ήμουν παιδί και η μάνα μου με έκρυβε μέσα σε μια ντουλάπα για να με κρύψει από το μένος των χωροφυλάκων που έδερναν αλύπητα τον πατέρα μου και τον μεγάλο μου αδελφό που ήταν κομμουνιστές. Εγώ μέσα από τις γρίλιες της ντουλάπας έβλεπα τον ξυλοδαρμό τους κι έτρεμα. Ακόμα με πιάνει ένα σφίξιμο, ένας τρόμος όταν βλέπω άνθρωπο με στολή. Μέχρι να πεθάνω θα τη θυμάμαι αυτή τη σκληρή σκηνή των παιδικών μου χρόνων…»
Κι εγώ σκέφτομαι τα λόγια του Ζορζ Φεντό, ότι κωμωδία είναι η τραγωδία μετά από απόσταση χρόνου. Δεν ξέρω για την κωμωδία, αλλά σίγουρα οι μεγάλοι κωμικοί έχουν μέσα τους πολύ πόνο. Καλή σου ώρα, Κώστα μου…
* Ο Βασίλης Βαφέας είναι σκηνοθέτης
