Με την πατρίδα του Pedro μας συνδέουν πολλά. Με μια σχεδόν παράλληλη σύγχρονη Ιστορία, με πολλούς γιγάντιους καταστροφικούς σεισμούς και στρατιωτικά πραξικοπήματα, κέρδισε κι αυτή την ανεξαρτησία της το 1821.
Ο πολιτισμός του σημερινού Περού -που εκτείνεται από την Costa, στις δυτικές ακτές του Ειρηνικού, έως τη Selva, το τροπικό δάσος του Αμαζονίου, στα ανατολικά- είναι το αποτέλεσμα της σύγκρουσης του πολιτισμού των Άνδεων με αυτόν των Ισπανών conquistadores του Francisco Pizarro και της βίας κατά του βασιλιά των Ίνκας Atahualpa και του λαού του τον 16ο αιώνα.
Στα υψίπεδα των Άνδεων
Ο Pedro Fabian γεννήθηκε στο Huancayo, στα altiplanos, τα υψίπεδα των Άνδεων του κεντρικού Περού, μια πόλη σε υψόμετρο 3.200 μέτρων. Από την κοινότητα των Quechua η νοικοκυρά μάνα του, ο μιγάς γεωπόνος πατέρας του, έφερνε στο σπίτι καλή μουσική για τα παιδιά. Παραδοσιακή μουσική από όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, κλασική αλλά και Beatles.
O παππούς του ήταν ένας λαϊκός τροβαδούρος. Τραγουδούσε και έπαιζε στην κιθάρα τα παραδοσιακά Huaynos που μιλούσαν για την πατρίδα, τον έρωτα, τη λατρεία του για τις γυναίκες. Καταγόταν από το Cerro de Pasco με τα πιο μεγάλα ορυχεία ασημιού και χαλκού της Νότιας Αμερικής. Τα «αξιοποίησαν» οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι εκμεταλλευτές «απαλλάσσοντας» το νεογέννητο Περού από τα πλούσια κοιτάσματά του.
Οι γονείς του θέλανε τα παιδιά τους να φύγουν μακριά από το καθεστώς του δικτάτορα Alberto Fujimori, ενός ακόμα, σε μια χώρα που από τις αρχές του 20ού αιώνα βρέθηκε στη δίνη της διαπάλης του πολιτικού κατεστημένου με τον στρατό. Κι όταν η Αριστερά, με επικεφαλής τον Ραούλ Άγια ντε λα Τόρε, κέρδισε τις εκλογές το 1962, τα τανκς στους δρόμους της πρωτεύουσας Λίμα κατέλυσαν την δημοκρατία.
Ο Περουβιανός μετανάστης
Όταν ο Pedro αποφάσισε να φύγει, η μάνα του απλά τού ευχήθηκε «καλή τύχη, να προσέχεις». Προορισμός η Ελλάδα του 1995. Το συγκρότημα από παιδιά της γειτονιάς του, οι Canto Andino, διαλύθηκε. Κάποια βρέθηκαν στην Ιταλία και τον κάλεσαν να πάει εκεί. Όμως για την Ελλάδα δεν χρειαζόταν βίζα κι έτσι ο Pedro έφτασε στην Αθήνα με σκοπό να συναντήσει αργότερα τους παλιούς συντρόφους του.
Ο Pedro φοβόταν για το τι θα βρει εδώ. Στο αεροπλάνο μια συνταξιδιώτισσα Χιλιανή του είπε: «Οι Έλληνες είναι απότομοι τύποι!». Του φάνηκε περίεργο. Ένας άλλος -φορούσε μια μακριά καμπαρντίνα- επιβεβαίωσε με τους τρόπους του και την απότομη συμπεριφορά του ότι είχε δίκιο. Η Αθήνα όμως υπήρξε μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη για τον νεαρό Περουβιανό. Ήταν η πρώτη του επαφή με την «πολιτισμένη Δύση». Όλα έμοιαζαν οργανωμένα σε σχέση με το Περού. Τον εντυπωσίαζε ο τρόπος που οι άνθρωποι επικοινωνούσαν, οι χειρονομίες, ο εκδηλωτικός τους χαρακτήρας.
Στους δρόμους της Αθήνας
Αλλά και η αλληλεγγύη τους, ο τρόπος που διαμαρτύρονταν όταν η αστυνομία συνελάμβανε τα μέλη των Sipán («Ο ναός της Σελήνης») στη διάρκεια των υπαίθριων συναυλιών τους στην Ερμού και το Μοναστηράκι. Κάποιες φορές βρέθηκε στο κρατητήριο μη έχοντας ακόμα τα χαρτιά της παραμονής στην Ελλάδα. Όταν όμως ένα ξαφνικό πρόβλημα υγείας τον έστειλε στο νοσοκομείο, η περίθαλψή του ήταν ιδανική και η φροντίδα ανθρώπινη, φιλική.
Μέλη των Sipán ήταν οι Carlos και Eduardo Villasis, ο Luis Carera και ο Pedro Fabián. Έπαιζαν bongos, κιθάρα charango, φλογέρα siku, ινδιάνικη quena και κιθάρα. To ρεπερτόριό τους εντυπωσίαζε, η μουσική των Άνδεων από τη Βολιβία, το Εκουαδόρ και το Περού αντηχούσε στους δρόμους της πρωτεύουσας.
Το 1998 ο Pedro συνάντησε τον Alejandro Diaz από τη Χιλή -γνωστό ήδη στους μουσικούς χώρους της Αθήνας- που τον κάλεσε να παίξει στους Tierra Brava. Μαζί τους οι Κωστής Βαζούρας και Δημήτρης Καραγιάννης στα σαξόφωνα, Παντελής Μπενετάτος στο πιάνο, Παναγιώτης Ανδρέου στο μπάσο, ο Pedro στα bongos και ο Alejandro στα φωνητικά. Το συγκρότημα είχε μεγάλη αποδοχή κι έτσι οι Tierra Brava εμφανίστηκαν σε φεστιβάλ νεολαιών και σε κλαμπ σε όλη την Ελλάδα, με επίκεντρο το περίφημο «Palenque» στο Γουδή.
Πολύτιμες συνεργασίες «κάτω από τον ίδιο ήλιο»
Το 1999 οι Tierra Brava μαζί με τους Apurimac έπαιξαν ανοίγοντας τη συναυλία των περίφημων Κουβανών Los Van-Van στο Θέατρο του Λυκαβηττού. Με τον Alejandro Diaz και τη Martha Moreleón από το Μεξικό έπαιξαν το 2001 στο Ηρώδειο, δίπλα στον Γιώργο Νταλάρα, ερμηνεύοντας τα τραγούδια του Αργεντινού Ariel Ramirez για την κατανυκτική «Misa Criolla», με τη συνοδεία παραδοσιακών οργάνων των Άνδεων.
Με τη «Misa Criolla» ταξίδεψαν στο Ισραήλ: Τελ Αβίβ, Χάιφα, Ιερουσαλήμ. Είχε μόλις αρχίσει η δεύτερη Ιντιφάντα. Σε ένα κλαμπ τον εντυπωσίασε το ότι κάποιοι άνδρες και γυναίκες χόρευαν με ένα πιστόλι στη μέση. «Είμαστε έτοιμοι για όλα» του είπαν. Περπατώντας στους δρόμους της πόλης με τα εντυπωσιακά κτήρια ένιωσε θλίψη για το κλίμα της ένοπλης κατοχής.
Η συνεργασία του το 2001 με τον Βασίλη Λέκκα στον Λυκαβηττό και στον δίσκο που ηχογράφησαν πάνω σε μουσική του Γιώργου Τρανταλίδη ήταν μια ακόμη ενδιαφέρουσα μουσική συνύπαρξή του με την ελληνική έντεχνη μουσική.
Έπαιξε ακόμα το 2013 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για τους φλαμένκο χορευτές José Maya και Ελένη Γιαννοπούλου, σε μια θεματική βραδιά αφιερωμένη στον φλογερό ιβηρικό χορό, ενώ το 2016 έπαιξε με τον περίφημο flamenco χορευτή Antonio Canales και την Isabela Galeou. O Pedro Fabián ηχογράφησε ένα τραγούδι για τη Χάρις Αλεξίου κι ένα με τους Locomondo. Σήμερα συνεργάζεται με όσα συγκροτήματα από τη Νότια Αμερική ζουν και παίζουν στην Ελλάδα.
Με τους Santa Palabra ηχογράφησαν για την Αθήνα το «Son pa Atenas». Και όταν όλα τέλειωσαν με αυτούς, είχε πια φτάσει η στιγμή για τον πρώτο δίσκο με τ' όνομά του στον τίτλο. Το «Bajo el mismo sol» μιλάει για τον ίδιο ήλιο, κάτω από τον οποίο οι άνθρωποι είναι ίσοι, όσες διαφορές κι αν έχουν στη γλώσσα ή τις συνήθειες.
Στο ομότιτλο κομμάτι, το «Bajo el mismo sol», ακούγονται όχι μόνο τα παραδοσιακά όργανα της Λατινικής Αμερικής, αλλά και τα τύμπανα του Δημήτρη Κλωνή, το νέι του Νίκου Παραουλάκη, το μπάσο του Παναγιώτη Μπουραζάνη, ενώ ξεχωρίζει η φωνή μιας νέας ερμηνεύτριας, της Σεμέλης Παπαβασιλείου.
Στα Ανώγεια, το 2014, παίζοντας με το φλαμένκο συγκρότημα του Χρίστου Τζιφάκι στο φεστιβάλ «Υακίνθεια», ένας παράξενος Κρητικός του έδωσε να πιει τσικουδιά. Ο Pedro δεν έπινε πριν από παράσταση. Τον κάλεσε να παίξει μαζί του. «Οι άντρες με μακριά μαλλιά δεν μου αρέσουν, ειδικά όταν φοράνε σκουλαρίκι. Αλλά εσένα σου πάει, γιατί είσαι Ινδιάνος!» του είπε κι από τότε έγιναν φίλοι με τον Ανωγειανό ερμηνευτή παραδοσιακών κρητικών τραγουδιών Βασίλη Δραμουντάνη, ανιψιό του Λουδοβίκου των Ανωγείων.
Η εμπειρία του με τον Δραμουντάνη συνεχίστηκε το 2018, όταν ο Pedro τον κάλεσε να τραγουδήσει το «Σε ψηλό βουνό», που ηχογραφήθηκε κι αυτό στα Lizard Studios από τον Δημήτρη Καρπούζα. Το ριζίτικο αυτό το είχε ακούσει πριν από χρόνια στα Ανώγεια και ονειρεύτηκε να το ηχογραφήσει με φλογέρες των Άνδεων. Την αργή, «μουντή» τελετουργία του τη συναντάει κανείς και σε τραγούδια όπως το «El condor Pasa». Κι έτσι ο Pedro Fabián τα συνταίριαξε.
Το σύντομο «Gotitas» («Σταγονίτσες»), που ανοίγει τον δίσκο, γράφτηκε για μια μικρού μήκους ταινία με θέμα τη φύση, ενώ το μελωδικό «María Landó» (από το «The Soul of Black Peru», με την Περουβιανή Susana Baca) βασίστηκε σε έναν αργό αφρο-περουβιανικό ρυθμό και είναι αφιερωμένο σε μια γυναίκα, μια μαύρη μάνα που ζει χωρίς όνειρα. Μόνο δουλεύει άυπνη, σαν μια σκλάβα, στην πατριαρχική κοινωνία της Λατινικής Αμερικής. Μια κοινωνία συντηρητική που αλλάζει αργά, ενώ υφίσταται την καταπίεση της Καθολικής Εκκλησίας.
Το «Charangito Wiphala» είναι αφιερωμένο στην περιοχή μεταξύ Περού και Βολιβίας, όπου μια κοινότητα έχει για σύμβολό της μια πολύχρωμη σημαία με τα αρχαία χρώματα των Incas. Την εποχή των Incas ένα αγόρι μπορούσε να ζήσει, να δοκιμάσει τη σχέση του με ένα κορίτσι, αλλά αυτά τα κατάργησε με τη βία η συντηρητική Καθολική Εκκλησία.
Το «El templo de la Luna» («Ο ναός της Σελήνης») είναι εμπνευσμένο από ένα πολύ σημαντικό για την ινδιάνικη κουλτούρα στοιχείο, το φεγγάρι, ενώ το «Wawa» («Το μωράκι)» είναι αφιερωμένο στον εντεκάχρονο σήμερα Σπύρο που μεγαλώνει δίπλα στον Pedro Fabián και την αγαπημένη του, στο Κιάτο.
Ο Περουβιανός φοιτητής
Στο Περού, στη σχολή δημοσιογραφίας όπου φοιτούσε, του άρεσε πολύ η Ανθρωπολογία. Έτσι, όταν πια ο Pedro αισθάνθηκε καλά με τα ελληνικά του, γράφηκε στο Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστήμιου. Ώς το 2011 που τέλειωσε τις σπουδές του δεν έχανε μάθημα.
«Το ότι μπορώ να εκφέρω την άποψή μου σε μια γλώσσα που δεν είναι δική μου το οφείλω στο ότι κατάφερα να τελειώσω μία σχολή στην οποία οι καθηγητές ήταν άψογοι. Η δημόσια Υγεία και η δημόσια Παιδεία πρέπει να είναι ουσιώδες μέρος της κοινωνίας μας και κανένας άνθρωπος που ζει κάτω από τον ίδιο ήλιο να μην τα στερείται».
