Με τον βιεννέζικο «Πάρσιφαλ» ο Σερεμπρένικωφ «θεολογεί» απελευθερωτικά και επίκαιρα, αξιοποιώντας τον οικείο του Ντοστογιέφσκι. Σαν σε παράλληλο «Σπίτι των πεθαμένων», το ανελεύθερο Μονσαλβάτ της ανδρικής φυλακής δαιμονοποιεί την επιθυμία της απρόσιτης γυναίκας. Η παράδοση σε αυτήν βαρύνει «προπατορικά» τον Αμφόρτας, ex officio εγγυητή της λυτρωτικής επαγγελίας, αλλά και θύμα διττού, σωματικού και ηθικού, τραυματισμού, που επίσης αναμένει την ίαση. Διαρκώς αντιφατική, διαφθορέας και ελεήμων, ανά τους αιώνες αλύτρωτη, όπως ο «Ιπτάμενος Ολλανδός» που εγκαινίασε τον index του Μπάυρώιτ, η Κούντρυ αποτελεί τον καταλύτη του δράματος, αφού είναι η μόνη που εισχωρεί στο ανδρικό άδυτο. Ως δημοσιογράφος περιοδικού που εκδίδει ο παραστρατισμένος ζηλωτής Κλίνγκσορ, η ίδια βαρύνεται με την υπονόμευση του Αμφόρτας, αλλά λειτουργεί και ως μεσάζων για τους κρατούμενους, αντικείμενο πόθου και επιβεβαίωσής τους. Διόλου τυχαία λοιπόν ο σκηνοθέτης αναθέτει σε εκείνην, και όχι σε μιαν «εκ των άνω φωνή» όπως ορίζει ο Βάγκνερ, την επιγραμματική επαγγελία σωτηρίας στο τέλος της α’ πράξης, όπως και την προκλητική φωτογράφιση τού καλλίγραμμου Σιντορένκο, που αποτελεί την πρώτη ένδειξη αποκατάστασης τής αυτοεκτίμησης τού Πάρσιφαλ, αναγκαία προϋπόθεση τού ερωτικού σκιρτήματος τού νεαρού κατά την μετέπειτα -όχι χωρίς πισωγυρίσματα στη βία- γνωστική και εμπειρική οδοιπορία του.
Ο Ρώσος δεν διστάζει μολαταύτα να εμφανίσει ομολογιακά και το Άγιο Δισκοπότηρο επί σκηνής. Ανασύρεται ονειρικά μέσα στο παραλήρημα τού Αμφόρτας, ορατό ίσως μόνον σ' εκείνον, αλλά πάντως μοχλός πυροδότησης «συμπόνοιας» τού Πάρσιφαλ προς τον δοκιμαζόμενο. Αξιοποιείται, με τον τρόπο αυτό, το Ιερό Σύμβολο ως Ιθάκη μιας αναζήτησης, που η κατάληξή της, μετά τη Μαγεία της Μεγάλης Παρασκευής, στην έρημη πλέον φυλακή, δεν είναι μεν η κυριολεκτική τέλεση της Θείας Ευχαριστίας, αλλά το οικουμενικά ευχαριστιακό άνοιγμα κάθε κελιού, η ιδεατή απελευθέρωση καθενός, μια λυτρωτική έξοδος προς το άγνωστο. Η απελευθέρωση αφορά και την Κούντρυ, αφού δεν απεικονίζεται να ξεψυχάει με την άφεση μιας Magna Peccatrix, αλλά παραδίδεται στον Αμφόρτας για έναν ταπεινό επίλογο κοινής ζωής, ελεύθερη από την προδοσία, χωρίς ταυτοτικά βάρη, «άνθρωπος όπως όλοι» και με τον έρωτα απενοχοποιημένο για τα όποια δεινά.
Παρά την διακριτικά εκπεφρασμένη δυσφορία τού Γιόνας Κάουφμαν σχετικά με τον επιμερισμό ρόλου τού Πάρσιφαλ, η σύνθεση της δικής του ώριμης και μουσικής παρουσίας με την γεμάτη αποχρώσεις σωματική υποκριτική τού εκφραστικού Σιντορένκο λειτούργησε πολλαπλασιαστικά της εξαίρετης απόδοσης αμφοτέρων, ενώ η debutante Κούντρυ τής Ελίνα Γκαράντσα σκιαγραφεί, μουσικά και υποκριτικά, μια μνημειώδη προσωπογραφία επικατάρατης femme fatale. Η ανάκληση τού σαρκασμού της προς τον Εσταυρωμένο, λίγο πριν το τέλος της β’ πράξης, αποτελεί επιτομή του show stopper! Κυρίαρχος παράφορων κορυφώσεων αναδεικνύεται και ο ολοκληρωμένος Αμφόρτας τού ευφυούς βαρυτόνου Ludovic Tézier. Ο Georg Zeppenfeld ενσαρκώνει ένα μελίρρυτης εσωτερικότητας, δονκιχωτικό Γκούρνεμαντς, ο Wolfgang Koch απολαμβάνει τον κυνισμό τού εκδότη Κλίνγκσορ. Η Φιλαρμονική της Βιέννης υπό τον Philippe Jordan αίρει καθοριστικά μια σπάνιας συνεκτικότητας εμπειρία σε καθαρτήρια διάσταση!
