PJ HARVEY
RELEASE ATHENS, ΠΛΑΤΕΙΑ ΝΕΡΟΥ, 7 ΙΟΥΝΙΟΥ
Με 10 άτομα επί σκηνής έκανε την εμφάνισή της η Poly Jean Harvey στη σκηνή την τρίτη μέρα του Realease Athens 2016, στη σχεδόν γεμάτη Πλατεία Νερού στο Δέλτα Φαλήρου, το βράδυ της Τετάρτης 7 Ιουνίου. Μπροστά ήταν οι δύο τυμπανιστές της κι ένας τρίτος κρουστός, που είχαν τον πρώτο ρόλο στον ήχο του πρώτου μισού της συναυλίας της, όπου παρουσίασε τον νέο δίσκο της “The Hope Six Demolition Project”, πέντε χρόνια μετά το “Let England Shake”. Διαφορετική κι αυτή τη φορά, όπως αρέσκεται να είναι από δίσκο σε δίσκο. Τη θυμάμαι σε κείνη τη συγκλονιστική εμφάνισή της το 2000, στον υπαίθριο χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου, στο μοναδικό Rockwave Festival που έγινε εκεί, πόσο διαφορετική ήταν με την κιθάρα και τα μαύρα δερμάτινά της όταν παρουσίαζε τον δίσκο της “Stories from the City, Stories from the Sea”, που την έκανε ευρύτερα αγαπητή. Δυστυχώς, τόσο καλό δίσκο δεν έχει επαναλάβει από τότε. Στα καινούργια τραγούδια ακουγόταν σχετικά υποτονική, μακριά από τον experimental rock ήχο που την καθιέρωσε.
Μαυροντημένη, ως συνήθως, με ένα κοντό φόρεμα και με τις μαύρες αρβύλες της, σεμνή επί σκηνής, αδύνατη και μελαγχολική στο κέντρο μιας φοβερής σκηνής που είχε στηθεί, θυμήθηκε την παλιά της τέχνη στο σαξόφωνο παίζοντας σε μερικά τραγούδια, ενώ άλλες φορές το στριφογύριζε απλώς με χάρη, κάνοντας πιο εντυπωσιακή την παρουσία της. Σύμμαχός της, όπως και όλων που βρεθήκαμε εκεί, ο καιρός: παρόλο που είχε βρέξει το μεσημέρι, τα πυκνά σύννεφα είχαν εξαφανιστεί κι ένα δροσερό αεράκι έκανε απολαυστική την καλοκαιρινή βραδιά.
Το σκηνικό άλλαξε και το κοινό ζεστάθηκε όταν άρχισε να παίζει τα παλιότερα τραγούδια, με τον κιθαρίστα και στενό συνεργάτη John Parish σε πιο ενεργό ρόλο. Η συναυλία της 47χρονης (στις 9 Οκτωβρίου τα κλείνει) PJ Harvey έκλεισε με το «Down By The Water» με τη συμμετοχή του κόσμου μετά την 80λεπτη παρουσία της στην σκηνή. Στο encore έπαιξε τρία κομμάτια ακόμη, κλείνοντας με το «A Perfect Day Elise» κι ευχαριστώντας θερμά το κοινό.
Γιάννης Αλεξίου
4Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ
ΘΕΑΤΡΟ ΕΜΠΡΟΣ, 12-22 ΜΑΪΟΥ
Το 4ο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών πραγματοποιήθηκε ξανά στον γνώριμό του χώρο από τις 12 έως τις 22 Μαΐου στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός (Ρήγα Παλαμήδου 2, Ψυρρή) με ελεύθερη συνεισφορά. Τα έσοδα του φεστιβάλ διατέθηκαν σε αυτοοργανωμένες αλληλέγγυες δομές υποδοχής προσφύγων και άλλα κοινωνικά εγχειρήματα. 11 μέρες γεμάτες με παραστάσεις και εργαστήρια για ενήλικες και παιδιά, προβολές, θεματικές συζητήσεις, συναυλίες, εθνικές κουζίνες, εγχειρήματα. Ένα πρωτόγνωρο και ανεπιτήδευτο κίνημα, χωρίς κινήσεις εντυπωσιασμού και δήθεν τρόπους έκφρασης και προβολής που δυστυχώς έχουν κατακλύσει και «πατήσει» πάνω στο προσφυγικό ή το αλληλέγγυο κομμάτι γενικότερα για πολιτικούς και άλλους λόγους από κάποια πρόσωπα και ομάδες. Μια κατάθεση ψυχής από ανθρώπους όλων των τεχνών και όλων των ηλικιών που πρόσφεραν για πάνω από δέκα μέρες ένα μοναδικό φαινόμενο καλλιτεχνικής έκφρασης, ανεξαρτήτως ύφους και ειδών μουσικής, θεάτρου κ.τ.λ. και μάλιστα με πολύ καλό ήχο. Μια συνάντηση μέσα και έξω από το θέατρο, όπου οι κουβέντες και τα χαμόγελα ήταν το σύνηθες σε όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ, ενώ στη σκηνή του ανέβηκαν τόσο καταξιωμένοι όσο και άγνωστοι μουσικοί: Κλειώ Καραμπελιά, Nadi Raj + Hindigo και Νίκος Τουλιάτος, EleKtroBalKana, Nalyssa Green, Bliondy’s Reggae Band, Vodka Rag, Kulluwahat, Mode Plagal, Afro Cargo, Night Shift, Αέρα Πατέρα μεταξύ άλλων.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ, ΒΥΡΩΝΑΣ, 6 ΙΟΥΝΙΟΥ
Ήταν πραγματικά μία από τις πιο καλές συναυλίες που έχει δώσει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησε με τον «Τειρεσία», μπήκε δυναμικά η Ματούλα Ζαμάνη με τον «Ζέφυρο» και… αυτό ήταν! Ακολούθησαν πολλές δυνατές στιγμές για τη βραδιά, όπως τα τραγούδια «Μιλώ για σένα», «Στην Αμερική». Κάπου εκεί ήταν και ο Χαρούλης που ανέβηκε, υπό τα χειροκροτήματα του κοινού (που άναβε συνεχώς καπνογόνα!) και ερμήνευσε το «Στις χαραυγές ξεχνιέμαι». Κατέβηκε ύστερα, τον ξαναφώναξε ο Παπακωνσταντίνου για να πει το «Σκουλαρίκι».
Aξίζει να αναφέρουμε τη σπουδαία ορχήστρα που συνόδευε τον Θανάση, αποτελούμενη από τη Ματούλα Ζαμάνη στο τραγούδι, τον Αλέξανδρο Κούστα επίσης στο τραγούδι, τον Δημήτρη Μυστακίδη στην κιθάρα, στο λαούτο και στη φωνή, τον Ανδρέα Πολυζωγόπουλο στην τρομπέτα και στο φλικόρνο, τον Σωτήρη Ντούβα στα τύμπανα, τον Κώστα Παντέλη στην ηλεκτρική κιθάρα, τον Κωστή Χριστοδούλου στα πλήκτρα, τον Αντώνη Μαράτο στο ηλεκτρικό μπάσο, τον Γιάννη Αντωνιάδη στο κλαρίνο και τον Αλέξανδρο Κτιστάκη στην κιθάρα και στο τραγούδι. Και μια σημείωση: Ο Παπακωνσταντίνου καταφέρνει όχι μόνο να διατηρεί το κοινό του αλλά και να το αυξάνει χωρίς να παρουσιάζει κάποια πρόσφατη δισκογραφική επιτυχία ή έστω κάποιο φρέσκο δυνατό κομμάτι που να ακούγεται συχνά. Κι αυτό είναι ένα φαινόμενο κι ένα ερώτημα μαζί.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
«SALA SALA», Κ. ΒΗΤΑ
ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΩΝΑΣΗ, 3 ΙΟΥΝΙΟΥ
Η πρώτη από τις δύο συναυλίες του Κ. Βήτα στη Στέγη είχε όλα τα χαρακτηριστικά στα οποία μας έχει συνηθίσει τόσο στους δίσκους όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις του. Εξαντλητικά μελετημένο και προσεκτικά προετοιμασμένο υλικό, τους κατάλληλους μουσικούς (σε αυτή την περίπτωση ένα κουαρτέτο πιάνου, κιθάρας, μπάσου και Theremin, ενός από τα πρώτα και πλέον ιδιοσυγκρασιακά synthesizers που κατασκευάστηκαν ποτέ) αλλά και καλά τοποθετημένα ηλεκτρονικά μέρη –ρυθμικά στην πλειονότητά τους, αλλά όχι μόνο– που χειριζόταν live ο ίδιος και φυσικά όμορφες, κάποτε ακόμα και υποβλητικές ατμόσφαιρες. Κι όπως σε οτιδήποτε έχει κάνει, υπήρχε καλαισθησία, μεράκι και ουκ ολίγη έμπνευση...
Όλα αυτά θα ήταν αρκετά αν επρόκειτο για μια συναυλία με δικές του συνθέσεις, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαμε να κάνουμε με τις προσεγγίσεις του στα ρεμπέτικα της Μαρίκας Παπαγκίκα και της Σωτηρίας Μπέλλου. Λυπάμαι λοιπόν, αλλά οι μουσικές προσαρμογές του, οι ενορχηστρώσεις του, η ερμηνεία του στα λίγα τραγούδια που είπε ο ίδιος, ακόμα και τα εικαστικά περιβάλλοντα των Ανδρέα Αγγελιδάκη και Άγγελου Πλέσσα κατάφεραν να επικοινωνήσουν ελάχιστες φορές με το πνεύμα και πολύ λιγότερο την ουσία των κομματιών. Μόνο οι ερμηνείες της υψιφώνου Θεοδώρας Μπάκα ανταποκρίθηκαν στην πρόκληση, μένοντας πιστές μεν στα αυθεντικά, αλλά δίχως να τα αντιγράφουν δουλικά. Με όλη την εκτίμηση λοιπόν που έχω στον Κωνσταντίνο και στη δουλειά του και αναγνωρίζοντας προφανώς την άποψή του για το ότι οι προθέσεις του πραγματοποιήθηκαν, οφείλω να πω ότι ήταν η πρώτη φορά που έφυγα από συναυλία του όχι ακριβώς δυσαρεστημένος μεν, αλλά σίγουρα όχι και ικανοποιημένος. Οι μουσικές ωσμώσεις βέβαια ανέκαθεν ήταν μια ριψοκίνδυνη υπόθεση...
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
