Ο μεσαίος χώρος της Κεντροαριστεράς, που κάποτε ηγεμόνευσε στο «Ναι» του δημοψηφίσματος, υπήρξε βασική συνιστώσα του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου μέχρι τη Συμφωνία των Πρεσπών και προσέφερε πολύτιμη στήριξη στον Κυριάκο Μητσοτάκη, βρίσκεται τις τελευταίες ημέρες σε κατάσταση έντονης εσωτερικής αναταραχής. Αιτία είναι η συμμετοχή του Ευάγγελου Βενιζέλου αλλά και του Νίκου Αλιβιζάτου σε μια εκδήλωση που διοργανώνουν η Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Παντείου Πανεπιστημίου, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και η Πρωτοβουλία «Ώρα Μηδέν» για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου με τίτλο «Μένουμε Ευρώπη; Υποκλοπές, Δικαιώματα και Κράτος Δικαίου». Στη συζήτηση, εκτός από τους δύο προαναφερόμενους, θα πάρουν μέρος οι, επίσης καθηγητές Συνταγματικού Δικαίου, Ιφιγένεια Καμτσίδου και Ξενοφών Κοντιάδης, ο πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου Ανδρέας Τάκης, που θα έχει τον ρόλο του συντονιστή, και ο κοσμήτορας της Σχολής Πολιτικών Επιστημών του Παντείου Δημήτρης Χριστόπουλος, που θα κάνει την εισαγωγική παρέμβαση.
Μια συζήτηση άβολη για την κυβέρνηση Μητσοτάκη
Είναι γεγονός ότι τον τελευταίο καιρό ο Ευ. Βενιζέλος, ειδικά στο θέμα των υποκλοπών, ασκεί στην κυβέρνηση Μητσοτάκη μια κριτική σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται οι πλέον διακεκριμένοι συνταγματολόγοι της χώρας, δεκαέξι από τους οποίους στράφηκαν πρόσφατα ευθέως κατά του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ισίδωρου Ντογιάκου για τη γνωμοδότηση με την οποία ο τελευταίος επιχείρησε να περιορίσει την ελεγκτική αρμοδιότητα της ΑΔΑΕ. Από όλους αυτούς, ειδικά ο Ευ. Βενιζέλος, του οποίου το πολιτικό αποτύπωμα είναι εξίσου βαρύ με το επιστημονικό, προκαλεί με τις παρεμβάσεις του υπέρ τής συνταγματικής νομιμότητας σοβαρή αμηχανία τόσο στην κυβέρνηση όσο και στον κεντροαριστερό χώρο, που συγκλίνει πολιτικά και ψυχολογικά με τον Μητσοτάκη. Και επειδή κανείς από την Κεντροαριστερά δεν διανοήθηκε να του πάει κόντρα επί της ουσίας των θέσεων που διατυπώνει, ο καβγάς έχει ξεσπάσει για τη συμμετοχή του στη συγκεκριμένη εκδήλωση και, ειδικότερα, για τον τίτλο της.
Η ένσταση της Άννας Διαμαντοπούλου
Είναι το ερωτηματικό στον τίτλο «Μένουμε Ευρώπη;» που προκάλεσε την αντίδραση -στα κοινωνικά δίκτυα- της Άννας Διαμαντοπούλου. Η πρώην υπουργός Παιδείας και ηγετική μορφή των «ακροκεντρώων» δήλωσε ανοιχτά τη διαφωνία της για τη συμμετοχή τού Ευ. Βενιζέλου σε μια εκδήλωση o τίτλος της οποίας θέτει σε αμφιβολία την παραμονή μας στην Ευρώπη. Άλλοι έσπευσαν να επισημάνουν ότι αυτό το ερωτηματικό παραποιεί το ιστορικό σύνθημα γύρω από το οποίο συσπειρώθηκε η αντίσταση στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που το πρώτο εξάμηνο του 2015 κόντεψε να οδηγήσει τη χώρα εκτός Ευρωζώνης. Και οι αντιδράσεις πήραν το φαινόμενο της χιονοστιβάδας.
Βενεζουέλα και όλα αυτά…
Για τους ανθρώπους που επιμένουν να αντιλαμβάνονται τον κόσμο μέσα από την απλή λογική είναι προφανές ότι η διατύπωση του τίτλου δεν θέτει το ερώτημα αν μένουμε στην Ευρώπη ή αν φεύγουμε από αυτήν. Το ερώτημα που θέτει είναι αν η κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει το Κράτος Δικαίου και οι συνταγματικές ελευθερίες στην Ελλάδα, ειδικά με τα όσα αποκαλύπτονται σχετικά με τις υποκλοπές, αντιστοιχεί σε ευρωπαϊκή χώρα. Στην ουσία του λοιπόν είναι ένα φιλευρωπαϊκό ερώτημα. Και πίσω από αυτόν τον ανυπόφορο δογματισμό και τον πόλεμο γύρω από ερωτηματικά και σημεία στίξης δεν κρύβεται τίποτα περισσότερο από τη δυσφορία για μια συζήτηση το θέμα της οποίας -οι υποκλοπές- είναι εξαιρετικά άβολο για τον Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του. Καμία ευαισθησία, λοιπόν, για το Κράτος Δικαίου δεν διακατέχει τους υποτίθεται ευρωπαϊστές και θεσμικά κατεργασμένους «ακροκεντρώους» που τα έβαλαν με τον Βενιζέλο. Όπως, ισοπεδωτικά, το έθεσε ο Γ. Φλωρίδης, κατεβάζοντας τη συζήτηση σε επίπεδο Τράγκα, το ερώτημα είναι αν «μένουμε Ευρώπη» ή «πάμε Βενεζουέλα». Αν καταπίνεις τις υποκλοπές, μένεις Ευρώπη. Αν μιλάς για τις υποκλοπές και τα συνταγματικά δικαιώματα, πας Βενεζουέλα και ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο απλά. Ας το εξηγήσει κάποιος και στην Επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου PEGA, που έχει χαλάσει τον κόσμο με τις παρακολουθήσεις στην Ελλάδα.
Δυσανεξία στον διάλογο και στη δημοκρατία
Το εντυπωσιακότερο σε όλα αυτά είναι η αλλεργία που πιάνει το ακραίο Κέντρο απέναντι στον διάλογο και στην ανταλλαγή απόψεων και επιχειρημάτων. Πώς ο Βενιζέλος θα κάτσει στο ίδιο τραπέζι με «μαδούρους», όπως η Ιφ. Καμτσίδου ή ο Δ. Χριστόπουλος, αναρωτιούται. Τι επιστημονικότητα μπορεί να έχει αυτός ο διάλογος, διερωτάται όλο… διαφωτισμό ο Αρίστος Δοξιάδης, που προφανώς θεωρεί αδιανόητη την παρουσία σε ένα πάνελ στο οποίο συμμετέχουν και καθηγητές που τοποθετούνται στον χώρο του δεύτερου σε δύναμη κοινοβουλευτικού κόμματος της χώρας. Ενώ η Βάσω Κιντή έσπευσε να επισημάνει ότι οι συγκεκριμένοι συνομιλητές του Βενιζέλου «ανέχθηκαν πολλά αντιευρωπαϊκά και αντισυνταγματικά» της προηγούμενης κυβέρνησης, όπως (sic) «δημοψήφισμα, τηλεοπτικές άδειες, Novartis».
Η βάση αυτής της συζήτησης δεν είναι τόσο πολιτική όσο ψυχαναλυτική. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους ισχύουν τα εξής: πρώτον, οποιαδήποτε συζήτηση εκθέτει την κυβέρνηση Μητσοτάκη ρίχνει εξ αντικειμένου νερό στον μύλο του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεύτερον, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα εκτός δημοκρατικού και συνταγματικού τόξου. Το συνταγματικό τόξο ξεκινά από τους ίδιους, αγκαλιάζει τον Μητσοτάκη και φτάνει μέχρι τον Άδωνι Γεωργιάδη και τον Μάκη Βορίδη. Ίσως η ιδέα του τελευταίου για συνταγματικά μέτρα σε βάρος της Αριστεράς να μην τους φαίνεται τόσο κακή. Απλώς ντρέπονται να το πουν.
