Ας ξεκινήσουμε από τα τελευταία αυτονόητα…
Η αποφυλάκιση Λιγνάδη, η πρωτοφανής και σκανδαλώδης κυβερνητική προστασία γύρω από τον καταδικασμένο με 12 έτη φυλάκισης πρώην διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, η αναθεώρηση της Μεταπολίτευσης από τον υφυπουργό Παιδείας Άγγελο Συρίγο με τον ανιστόρητο ισχυρισμό ότι η συμβολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στην αντίσταση και στην πτώση της Χούντας συνιστά πολιτική μυθολογία πιστοποίησαν το ξεγύμνωμα του «βασιλιά» που είχε ενδυθεί προεκλογικά τον μανδύα του μετριοπαθούς κεντροδεξιού κυβερνήτη.
Επιβεβαιώνεται ότι μας κυβερνάει μια Ανώνυμη Εταιρεία που μεθοδικά έχει σαρώσει όλους τους δημοκρατικούς πυλώνες, με προεξάρχοντες της μετάλλαξης «τρεις χουντικούς» ή «φιλοχουντικούς» υπουργούς και ένα ασκέρι άμαθων, ατάλαντων και άσχετων κολεγιόπαιδων, που οδηγούν και εμβαθύνουν την κρίση στην κοινωνία και στην οικονομία. Αψευδής μάρτυς, η τεράστια απάτη με το power pass και τα 600αρια που έγιναν 30αρια ή 60αρια.
Η πολιτική αλλαγή είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε, η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη στις προσεχείς κάλπες θα είναι μια τεράστια ανακούφιση για την συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας.
Γιατί η επόμενη κυβέρνηση, μια προοδευτική κυβέρνηση, δεν θα έρθει μόνο για να διορθώσει καταστάσεις σε επιμέρους ζητήματα ή και να ανατρέψει τις καταδικαστικές για την πλειονότητα πολιτικές στην εργασία, στην Παιδεία και στην Υγεία.
Θα πρέπει να έρθει και όσο το δυνατόν πιο έτοιμη για αυτό που έρχεται, τη νέα πολλαπλή πολιτική και οικονομική κρίση που ίσως αποδειχθεί χειρότερη από το 2009.
Η έρπουσα πολιτική κρίση στην Ευρώπη είναι εδώ. Μετά τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του Τζόνσον, ήρθε η ώρα του Ντράγκι στην Ιταλία, ενώ είχε προηγηθεί το «στραπάτσο» του Μακρόν στη Γαλλία, που υποχρεώθηκε σε σχηματισμό κυβερνητικής μειοψηφίας.
Το ντόμινο της κρίσης που οδηγεί κυβερνήσεις σε κατάρρευση επιβεβαιώνει την αδιέξοδη νεοφιλελεύθερη διαχείριση. Αυτό το μοντέλο αποδοκιμάζουν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες που βλέπουν την Ευρώπη και τις ηγεσίες της πλήρως υποταγμένες πολιτικά και οικονομικά στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ.
Δεν μας αρκεί, λοιπόν, να ξεμπερδέψουμε με τους εγχώριους πολιτικούς κλόουν της ακροδεξιάς κυβέρνησης, χρειαζόμαστε απαντήσεις και σχεδιασμό για τον νέο οικονομικό πόλεμο που ξεκίνησε πριν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και σήμερα σαρώνει την Ευρώπη.
