«Καπέλο», μια τακτική παλιάς κοπής για το αναπάντεχο. Το αιφνιδιαστικά ανατρεπτικό. Την άλλη φωνή. Μια άλλη φωνή που όταν δείχνει τα χαρακτηριστικά μαζικότητας και δη νεανικής μαχητικότητας, τότε γίνεται απειλητική. Τρομάζει το κατεστημένο. Πολιτικό και κοινωνικό. Την ήρεμη σειρά των πραγμάτων. Πάμε για εκλογές και οι αιφνιδιασμοί πρέπει να λείπουν.
Χωρίς διαφήμιση, πώς μπόρεσε να έχει τέτοια μαζικότητα μια ραπ συναυλία; αναρωτιούνται πολλοί. Το κλείσιμο της πανδημίας, η ασφυξία που βιώνει η νεολαία σε όλα τα επίπεδα, η αντισυστημικότητα που εκφράζει η συγκεκριμένη μουσική, αλλά και η περιοχή της Νέας Σμύρνης με τα έκτροπα της ΕΛ.ΑΣ. στην πανδημία είναι μόνο μερικοί από τους λόγους.
Η ζήλια των μπούμερς κυρίευσε το Διαδίκτυο. Χρήστες του Διαδικτύου ανέβαζαν φωτογραφίες με τα 25.000 άτομα επιχειρώντας να ερμηνεύσουν με τα δικά τους ιδεολογικά σχήματα το αυθόρμητο. Να τιθασεύσουν, και ας μην είχαν πολλοί από αυτούς την πρόθεση, αυτή την έκφραση αμφισβήτησης, που έκανε εντυπωσιακά ορατή την παρουσία της.
Ωστόσο, το γεγονός ότι ακούστηκε ρυθμικά το περιβόητο σύνθημα «Μ... γ...» δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ξέσπασμα. Και ένα μήνυμα. Είναι μια έκρηξη οργής των νέων ανθρώπων που δεν βλέπουν μέλλον, της απογοήτευσης από την πολιτική της κυβέρνησης για μια ζωή που δεν φαίνεται να τους περιλαμβάνει. Της αγανάκτησής τους για την ανελευθερία που βιώνουν, για την περιχαράκωση ακόμα και της σκέψης τους, με την αστυνομία στα δημόσια πανεπιστήμια να τους παρακολουθεί.
Η μαζική έκφραση των νέων με έντονα τα χαρακτηριστικά της αμφισβήτησης και της πολιτικοποίησης είναι μια ένδειξη ότι η κοινωνία δεν κοιμάται ναρκωμένη από τα σίριαλ, τις διαφημίσεις και τις ρετουσαρισμένες αυστηρά φιλοκυβερνητικές ειδήσεις. Δυστυχώς, πολλοί θέλησαν να την εντάξουν στο κλίμα της προεκλογικής περιόδου. Να της φορέσουν το περιβόητο καπέλο, γνωστό και ιδιαίτερα μισητό σε μας τους νυν boomers αλλά πολιτικοποιημένους και ιδιαίτερα οργισμένους έφηβους παλιά. Λάθος.
Το απροσχημάτιστο δεν σημαίνει ότι θα μετουσιωθεί σε σχήμα, φορέα, κίνημα, κόμμα. Οι 25.000 νέες και νέοι που έκαναν το στάδιο του Πανιωνίου να δονείται στη συναυλία του Λεξ δεν είναι τίποτε άλλο από ένα αισιόδοξο μήνυμα ότι η κοινωνία αυτή δεν έχει πεθάνει. Δεν καταπίνει αμάσητα ότι ψέμα της αραδιάζουν. Δεν τους έχει αφήσει ερήμην της να αποφασίζουν για την επικείμενη είσοδό της στο θυσιαστήριο της οικονομίας.
Όλο αυτό φυσικά απέχει πολύ από την ύπουλη διαστρέβλωση που επιχειρεί το πρωτοσέλιδο της Εστίας με τον τίτλο «Ταπεινωμένοι και πεινασμένοι αποδοκιμάζουν τη δημοκρατία». Το αυθαίρετο αυτό συμπέρασμα, με προφανή ιδεολογικό στόχο να παρουσιάσει μια νεολαία συντηρητική που αποδοκιμάζει όχι τον Μητσοτάκη και την κυβέρνηση αλλά τη δημοκρατία, κατάγεται από την πιο μαύρη προπαγάνδα και τον κιτρινισμό.
Γιατί ο Μητσοτάκης προφανώς δεν ταυτίζεται με τη δημοκρατία. Μάλλον με τη στρέβλωσή της ταυτίζεται, αν κρίνουμε από την κατάντια της ενημέρωσης στη χώρα, τις διεθνείς επικρίσεις και τους ακροδεξιούς υπουργούς του.
Επιπλέον, όταν ισχυρίζεσαι ότι η νεολαία θα ρίξει «μαύρη ψήφο» ή θα απέχει, εισάγεις στον δημόσιο διάλογο μια εικόνα της κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του νεοφιλελευθερισμού, όπου η αμφισβήτηση έχει απολιτίκ ή αντιδραστικά χαρακτηριστικά. Όπου αντί να αμφισβητεί τον καπιταλισμό, αμφισβητεί τη δημοκρατία. Θέλουν να δημιουργήσουν ένα κλίμα για μια δήθεν στροφή των νέων στη συντήρηση με αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά, ώστε να κατευθύνουν σε αντίστοιχες πολιτικές επιλογές την ώρα της κάλπης.
«Τι μας διαφεύγει;» αναρωτιέται το πρωτοσέλιδο. Αυτό που σας διαφεύγει είναι ότι οι νέες και οι νέοι είναι -όπως πάντα- ανατρεπτικοί, αμφισβητίες, αλλά ειδικά σήμερα απογοητευμένοι από ένα μέλλον χωρίς προοπτική. Το πώς θα το επεξεργαστούν αυτό το συναίσθημα πολιτικά, τι έκφραση θα πάρει έπεται και δεν προηγείται. Και συνήθως μας εκπλήσσουν θετικά γιατί η αμφισβήτηση αποτελεί γενεσιουργός κοινωνική ύλη διεκδίκησης και ανατροπής.
Την έκφραση αυτή της νεολαίας ας την προσεγγίσουμε με όρους κατανόησης, όχι καταγγελίας ή «καπελώματος», που είναι μια ενέργεια ακραίου συντηρητισμού με στοιχεία αιμοδιψίας. Τουλάχιστον ας σεβαστούμε τα δικά μας ανατρεπτικά νιάτα...
