Ενώ το ημερολόγιο λέει 2022, φαίνεται ότι είμαστε εκ νέου στη χρεοκοπία του 2010, σε ένα είδος συνδυασμού με το κλίμα του Πολέμου του Ιράκ. Η ιστορία συμπτύσσεται, ανασυγκολλάει χαμένα τμήματα. Η εκτίναξη του κόστους ζωής είναι ανάλογη με την κατάπτωση των οικογενειακών και εθνικών οικονομικών της περιόδου της χρεοκοπίας. Το μαρτύριο του Σίσυφου. ‘Η, για το αριστερό βίωμα, το μαρτύριο των εξόριστων που κουβάλαγαν πέτρες από το ένα σημείο στο άλλο και αντίστροφα. Δεν τελειώνει αλλά, αντίθετα, δυναμώνει και ανανεώνεται η κρίση, προσλαμβάνει νέα χαρακτηριστικά. Από την οικονομία στην υγεία, από την υγεία στη γεωπολιτική, από τη γεωπολιτική, σχεδόν αυτόματα, στην οικονομία. Η οικολογική δε κρίση ενυπάρχει, συνδυάζεται με τις προηγούμενες, έτσι κι αλλιώς φτιάχνει, διαμορφώνει οικονομία. Δεν τελειώνει λοιπόν. Μόλις τείνει να ολοκληρωθεί ο κύκλος, ανοίγει ο επόμενος. Έτσι σκέφτεται κανείς. Γιατί υπάρχει και η μικροϊστορία, η περιπέτεια του απλού και άοπλου ανθρώπου, η δίνη της καθημερινότητας.
Ο φτωχός άνθρωπος (και ο νεόπτωχος), αλλά εν γένει ο μικροαστός, κοιτάζει πώς θα σωθεί, πώς θα εξασφαλίσει τα στοιχειώδη. Δηλητηριάζεται από τις σκηνές πολέμου στην Ουκρανία (οι μεγαλύτεροι πιθανόν ανακαλούν το ΄74 και την Κύπρο), αλλά δηλητηριάζεται και από τη ανάλγητη λογιστική της μέρας. Όλα ακριβά. Όλα σπάνια. Όλα εκτινασσόμενα. Κίνδυνος και απειλή. Αυτό είναι το μέλλον. Όχι το απώτατο, αλλά κάθε είδους μέλλον. Αύριο, την Τρίτη, την Τετάρτη, αλλά και το καλοκαίρι, του χρόνου κ.λπ. Όλα τα είδη μέλλοντος είναι απειλητικά. Είναι λογικό ο κόσμος να στραφεί στο παρελθόν. Να θυμηθεί καλύτερες μέρες. Να σκεφτεί τον εαυτό του, όχι δέσμιο της παρούσας στεναχώριας, αλλά της παρελθούσας χαράς. Τότε που ήταν πιο νέος, πιο καλά στα οικονομικά του, πιο σίγουρος και πιο γκρινιάρης. Πήγαινε διακοπές, έβγαινε έξω και μεσοβδόμαδα, πλήρωνε υποχρεώσεις και αποταμίευε κιόλας. Χάζευε ηλεκτρικές συσκευές, αμάξια (να πάρω ένα για τον μικρό, να πηγαίνει στην σχολή του), ανακαίνιζε το σπίτι, έπαιρνε τα καλύτερα (μια φορά το φτιάχνεις, πάρε το ακριβό για να τό 'χεις μια ζωή).
Ήρθε απροειδοποίητα η χρεοκοπία, οργίστηκε, μίσησε, απέρριψε, επένδυσε, απογοητεύτηκε (μ΄ αυτή τη σειρά). Πίστεψε ότι εντέλει, το 2018-19, μπήκαμε σ' ένα δρόμο, τέλειωσε η σκληρή ζώνη των Μνημονίων, ανέβαινε κι ο τουρισμός (σ.σ. ας ψηφίσουμε και τη Δεξιά για να τιμωρήσουμε τους άλλους που έπαψαν να αρέσουν!). Και με την πανδημία ξανά στο μηδέν. Και με την Ουκρανία και την έκρηξη της ενεργειακής κρίσης, ξανά, σε ακόμα πιο μαύρο και αδιαίρετο μηδέν.Τι θα βγάλει αυτή η βύθιση; Τι πολιτικές θα δημιουργήσει; Ποια η πολιτική ταυτότητα του πολίτη που προσπαθώ να περιγράψω; Πώς δουλεύει το πολιτικό σύστημα και ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να κατανοήσει τους αφανισμένους;
Η πολιτική υστέρηση της χώρας μας είναι προφανής, αλλά αυτό δεν εκπλήττει. Είναι μακρά η παράδοση της παθητικής ή αργοπορημένης ή αμυντικής πολιτικής στο διεθνές πεδίο. Πολύ περισσότερο όταν συνδυάζεται με την κουλτούρα του συντηρητικού χώρου. Αν σκεφτεί κανείς, θρυμματίζονται πολλές και πολύ σοβαρές πολιτικές πρωτοβουλίες των (ακατονόμαστων) προηγούμενων. Η μη σθεναρή υποστήριξη του EastMed, ας πούμε, είναι πολύ χαρακτηριστική. Μην πούμε για τη σημερινή αδρανοποίηση της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ στα Βαλκάνια.
Στον περίπλοκο κόσμο, στον κόσμο του διεθνούς βρασμού και των αλλεπάλληλων (και σχετικά ελεγχόμενων) κρίσεων, διαμορφώνεται ένας μπερδεμένος πολίτης. Που δεν θητεύει σε καμιά πολιτική παράδοση, που έχει μικρή πολιτική μνήμη, που θέλει να πιστέψει, αλλά δεν έχει καμιά εμπιστοσύνη. Ένας πολίτης που δεν βλέπει μέλλον. Σ' αυτό το σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες, τα εύκολα, παραδοσιακά εργαλεία (και της Αριστεράς) δεν αρκούν.
