Η πρώτη είδηση στην Ελλάδα και σχεδόν σε όλη την Ευρώπη την εβδομάδα που πέρασε ήταν τα καμώματα και τα παθήματα του τενίστα Τζόκοβιτς. Είναι πιο... ευχάριστο να παρακολουθεί κανείς τα λάθη και τα βάσανα των διάσημων, παρά να καταθλίβεται από τις εξελίξεις στις ανοιχτές εστίες κρίσης στον κόσμο.
Φουρτουνιασμένο έχει μπει το 2022, σε πολλά μέτωπα, σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική - και σε όλα εκείνα που αφορούν έμμεσα ή άμεσα τη μικρή χώρα μας. Ίσως το λιγότερο “καυτό” μέτωπο είναι αυτό των ελληνοτουρκικών, όπου ναι μεν παρακολουθούμε έναν πετροπόλεμο δηλώσεων μεταξύ των υπουργείων Εξωτερικών, συχνά με αιχμή του δόρατος την κοινή μας Ιστορία -όπου η Καταστροφή της μιας πλευράς είναι ο λόγος πανηγυρισμού της άλλης-, αλλά επί της ουσίας η ένταση παραμένει στα ίδια μέτρια επίπεδα εδώ και πολλούς μήνες.
Πολύ πιο “καυτό” είναι το μέτωπο Δύσης - Ρωσίας, με αφορμή τα ρωσικά στρατεύματα που έχουν αναπτυχθεί στα σύνορα με την Ουκρανία - και τις ανησυχίες της Μόσχας για περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς. Προφανώς, η ελληνική πλευρά δεν παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την κρίση, ούτε καν οι Γαλλογερμανοί δεν παίζουν πια. Ωστόσο, εμπλέκεται και ως μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά και ως μια χώρα που υποφέρει από τις όποιες κυρώσεις επιβληθούν στη Ρωσία, χωρίς να φοβάται -όπως οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης- τη ρωσική αρκούδα. Εσχάτως εμπλέκεται ακόμη περισσότερο -στο κακό σενάριο και επιχειρησιακά-, καθώς η κυβέρνηση εκχώρησε ουσιαστικά στους Αμερικανούς το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, ελπίζοντας ότι έτσι θα αναβαθμίσει στα μάτια των ΗΠΑ τη σημασία της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας.
Ο Λαβρόφ και η σοφία των Ελλήνων φίλων
Βέβαια, όσο κι αν προλαβαίνουν σχεδόν κάθε αμερικανική επιθυμία στο υπουργείο Εξωτερικών, δεν είναι διατεθειμένοι να τα σπάσουν οριστικά με τη Μόσχα για τα μάτια της Ουκρανίας. Αυτό προκύπτει από τις δηλώσεις του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, που είχε προσφάτως τηλεφωνική συνομιλία με τον Νίκο Δένδια.
Ο Λαβρόφ περίπου... προσπέρασε το ενδεχόμενο να μεταφερθεί ΝΑΤΟϊκός εξοπλισμός στην Ουκρανία μέσω και του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης και εξέφρασε την κατανόησή του, αφού η Ελλάδα είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Αυτό που θεώρησε πιο σημαντικό ήταν άλλο: “Βλέπουμε ότι η Ελλάδα δεν θέλει να ακολουθήσει την οδό της επιδείνωσης των αντιρωσικών κυρώσεων, ότι η Ελλάδα καταρχήν δεν αισθάνεται ικανοποίηση από όσα τώρα συμβαίνουν μεταξύ Δύσης και Ρωσικής Ομοσπονδίας. Εμπιστευόμαστε τους Έλληνες φίλους μας ότι με τη σοφία τους θα κάνουν την επιλογή που ανταποκρίνεται στις πεποιθήσεις τους” δήλωσε, σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο. Σε κάποια δέσμευση της ελληνικής πλευράς εδράζεται αυτή η... έκρηξη ρωσικής εμπιστοσύνης, αν και επισήμως η Ελλάδα ταυτίζεται με την Ε.Ε. και την απειλή ότι θα επιβληθούν “επώδυνες κυρώσεις” στη Ρωσία εάν εισβάλει στο ουκρανικό έδαφος.
Το κινεζικό μπούλινγκ και η αλληλεγγύη στη Λιθουανία
Το δεύτερο “καυτό” μέτωπο είναι αυτό της Ε.Ε. με την Κίνα, εξαιτίας του εμπορικού αποκλεισμού και του διπλωματικού μπούλινγκ που κάνουν οι Κινέζοι στη μικρή Λιθουανία, η οποία είχε το θράσος να ενισχύσει τους δεσμούς της με την Ταϊβάν, αφού εγκατέλειψε πρώτα το σχήμα “17+1”, στο οποίο συμμετέχουν μέλη και μη μέλη της Ε.Ε. που ενδιαφέρουν την Κίνα και τα σχέδιά της για τον νέο δρόμο του μεταξιού. Οι Κινέζοι έχουν κλείσει τις πόρτες σε όλα τα προϊόντα της Λιθουανίας, αλλά και σε γαλλικά, γερμανικά ή αμερικανικά προϊόντα στην κατασκευή των οποίων υπάρχει οποιαδήποτε λιθουανική συμμετοχή. Την Παρασκευή στη Βρέστη οι υπουργοί Εξωτερικών της Ε.Ε. εξέφρασαν την “αμέριστη αλληλεγγύη” τους στη Λιθουανία - και φαίνονται διατεθειμένοι να τρίξουν τα δόντια στους Κινέζους. Μέσω κάποιου είδους κυρώσεων.
Για την ελληνική πλευρά, αυτή η διαδικασία θα είναι μια δύσκολη άσκηση ισορροπίας καθώς οι Κινέζοι είναι τα αφεντικά στο μεγάλο λιμάνι. Επιπλέον, ο Δένδιας, υποδεχόμενος τον Κινέζο ομόλογό του Ουάνγκ Γι στην Αθήνα στα τέλη Οκτωβρίου, είχε πει ότι “η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει πύλη εισόδου από την Ασία στην Ευρώπη". Κι αυτό είναι εφικτό μόνο με τους Κινέζους.
“Όχι με κάθε τίμημα”
Το τρίτο “καυτό” μέτωπο είναι το Μάλι και γενικότερα η υποσαχάρια Αφρική, ή, γαλλιστί, Σαχέλ. Εκεί επιχειρεί μια ευρωπαϊκή δύναμη υπό την αιγίδα της Γαλλίας, θεωρητικά για να σώσει τις χώρες της περιοχής από το Ισλαμικό Κράτος. Η ελληνική κυβέρνηση έχει προσφερθεί να στείλει στρατιώτες να βοηθήσουν τη Γαλλία σ’ αυτή την επιχείρηση, στο πλαίσιο της συμφωνίας στρατηγικής συνεργασίας που υπέγραψε με το Παρίσι. Όμως η επιχείρηση στο Σαχέλ πάει από το κακό στο χειρότερο, με τον υπουργό Εξωτερικών της Γαλλίας Ζαν Ιβ Λε Ντριάν να δηλώνει προχθές ότι “θέλουμε να μείνουμε στο Μάλι, αλλά όχι με κάθε τίμημα”. Μπορεί αυτό να σημαίνει ότι τελικά η Ελλάδα θα γλιτώσει την επικίνδυνη αποστολή; Απαντήσεις προσεχώς...
