Ο χουντικός μαθητικός κανονισμός αποτελούνταν από πολλά άρθρα απαγορεύσεων και τρία μόνο άρθρα στην τελευταία σελίδα του, υπό τον τίτλο «Τι επιτρέπεται εις τους μαθητάς». Τα δύο από τα τρία επιτρεπτικά ήταν επίσης απαγορεύσεις. (Έχει κάνει συγκριτική δημοσίευση, με τον κανονισμό του 1963, ο Νίκος Σαραντάκος στο μπλογκ του). Σοβαρή αμφίεση, σεμνή συμπεριφορά, απαγόρευση συνομαδώσεων εκτός από συμμετοχή στον Οδηγισμό, στον Ερυθρό Σταυρό και δεν θυμάμαι πού αλλού. Κυκλοφορία μαθητών/τριών μέχρι τις 7.30 το απόγευμα τις καθημερινές και μέχρι τις 8.15 τις Κυριακές. Λογικό. Στις 8 τέλειωνε η Τουρκάλα σταρ Χούλια Κότσιγιτ στο σινεμά, άντε κι ένα τέταρτο να γυρίσεις σπίτι.
Ελεγχόταν απολύτως η προσωπική ζωή. Απαγορεύονταν πάρτι, συναθροίσεις, βερμούτ, φυσικά και διά ροπάλου ερωτικές σχέσεις. Εάν σε έπιαναν σε ραντεβού, κατευθείαν -το μετεμφυλιακά διαμορφωμένο δίκτυο- σε κάρφωνε. Όλοι οι ηθικοφρονούντες σύλλογοι συνδέονταν με σκληροπυρηνικούς χουντικούς, τοποθετημένους σε διάφορα διοικητικά, κρατικά πόστα, οι οποίοι ήλεγχαν (και τρομοκρατούσαν) τους υπολοίπους, σε αδιαπέραστο πουριτανικό ακροδεξιό, συνεχές.
Οι αποβολές ήταν επειδή «μάσαγε τσίχλα στην πρωινή προσευχή», επειδή «έκαναν πάρτι», ιδίως αυτός που έβαζε το σπίτι και ο προμηθευτής των soft ποτών, επειδή «έπινον στην ταβέρνα μέχρι καταστάσεως μέθης -οκτώ ημέρες λίαν επιεικώς», επειδή εκάπνιζεν στα αποδυτήρια του σχολείου κ.λπ.
Από την άλλη το χουντικό καθεστώς είχε μια απίστευτη ελευθερία πράξεων. «Οι αληθινοί αναρχικοί είμαστε εμείς. Φυσικά όταν βρισκόμαστε στην εξουσία» λέει ένας από τους ήρωες στο έργο του Παζολίνι «Salo» -το εικονικό κρατίδιο του μουσολινικού φασισμού.
Κάθε νησί, κάθε περιοχή στην χώρα μας έχει και ένα ημιτελές ξενοδοχείο - φάντασμα, υπόλειμμα των απίθανων πολεοδομικών παραβάσεων και αυθαιρεσιών που εισήγαγε η χούντα ως δικαίωμα δικών της. Κάθε σπίτι αριστερού - δημοκράτη έχει κάποιον συλληφθέντα αυθαιρέτως και με το έτσι θέλω. Μια απόλυτη άνεση του οποιουδήποτε να κατηγορήσει (και να μεθοδεύσει την τιμωρία) οποιονδήποτε, γείτονα, ανταγωνιστή ή απλώς κάποιον που του «έμπαινε στο μάτι».
Γνωστό ότι οποιοσδήποτε κατηγορούνταν μέχρι το 1974 ως κομμουνιστής ή συνοδοιπόρος μπορούσε να πεταχτεί έξω από κάθε δουλειά, να συλληφθεί, να δαρθεί. Τα παιδιά του συστήματος δεν τα έγραφε ο τροχονόμος, περνούσαν πάντα κάθε εξέταση (διπλώματα, άδειες για μηχανήματα, αυτοκίνητα, τρίκυκλα, οικήματα κ.λπ.), αντιμετώπιζαν μια γενική επιείκεια, τακτοποιούνταν σε μια φιλική πραγματικότητα.
Η διχοτομημένη μετεμφυλιακή πραγματικότητα, τα παιδιά «τα δικά μας» και τα παιδιά «του Καιάδα», παρήγαγε τέρατα που δεν νόθευσαν απλώς το πολιτικό σύστημα, αλλά παραμόρφωσαν τις οικογενειακές, κοινωνικές σχέσεις. Ο λόγος της ΓΔΕΑ, η μεθοδολογία της, η φαρμακερή διαγραφή κάποιου από τον χάρτη. Θυμίζω τη Γενική Διεύθυνση Εθνικής Ασφαλείας, που ιδρύθηκε μετά την επιτυχία της ΕΔΑ στις εκλογές το 1958 και μέχρι το 1974 στο ιδεολογικό κλίμα του ΙΔΕΑ και της πολιτικής λύσσας και ως συμπλήρωμα της τότε ΚΥΠ.
Λούμπεν πολιτισμός. Οι μαθητικοί κανονισμοί ήταν στο ίδιο κλίμα με τους γενικούς κανονισμούς κάθε δημόσιας δομής, εν τέλει του δημόσιου λόγου και των κυβερνητικών (ή παρακρατικών) πρακτικών.
Σιγά - σιγά μετά τη χούντα, τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, την ανάδυση του ΠΑΣΟΚ και την αναπόφευκτη ποιοτική αλλαγή στη Νέα Δημοκρατία (με ανάδειξη πολλών δημοκρατικών στελεχών) πολλά προβλήματα δημοκρατίας εκλειάνθηκαν, η πολιτική σύγκρουση, μέσα σε ένα πολύ πιο διαυγές και ισορροπημένο πολιτικό περιβάλλον, απέκτησε διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Δεν κερδήθηκαν όλα, αλλά μια μεγαλύτερη και πιο εκτονωτική ισορροπία διαμορφώθηκε. Πάλι έχεις κυκλώματα κολλητών, αλλά δεν συγκρίνεται η κατάσταση με το «μπουζούριασμα» ανά πάσα στιγμή της προδικτατορίας και της χούντας και την απαγόρευση κάθε αντίθετης άποψης.
Γιατί τα γράφω; Και ποιον νοιάζουν πλέον; Έλα ντε.
