Λίγες μέρες πριν την απόφαση του δικαστηρίου για την υπόθεση της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, η «Εφημερίδα των Συντακτών» με πρωτοσέλιδό της όρισε ως το τείχος εναντίον του ναζισμού την ίδια την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αμέσως μετά την έκδοση της καταδικαστικής απόφασης, η «Αυγή» προχώρησε στο πολυσυζητημένο πρωτοσέλιδο με το οποίο χρεώνει την ευθύνη για πολιτικές που εξέθρεψαν το φίδι του φασισμού σε συγκεκριμένα πρόσωπα της Νέας Δημοκρατίας.
Επειδή λοιπόν άνοιξε με τεράστια συζήτηση, θεωρώ πολιτική μου υποχρέωση ως αυτοδιοικητικός, ως κομμάτι δηλαδή αυτού του βαθμού διοίκησης που εμπλέκεται άμεσα και χωρίς άλλη διαμεσολάβηση με την κοινωνία, να καταθέσω τέσσερις επισημάνσεις:
Η πρώτη. Τα δύο πρωτοσέλιδα δεν είναι ούτε αντιφατικά, ούτε ακυρώνει το ένα το άλλο. Την περασμένη Τετάρτη περιμέναμε την έκδοση μιας ιστορικής απόφασης, της πλέον ιστορικής στην Ευρώπη μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης. Αυτονόητο είναι λοιπόν μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον η ίδια η δημοκρατία, διδασκόμενη από τα λάθη και τις ολιγωρίες του παρελθόντος -ποτέ δεν είναι αργά-, να υψώσει ένα στιβαρό τείχος απέναντι στους εγκληματίες αρνητές της. Την ίδια όμως στιγμή, ακριβώς για να γίνει αυτό το τείχος, πέρα από στιβαρό, και οριστικό, θα πρέπει οπωσδήποτε να επισημανθούν όλες εκείνες οι πολιτικές ευθύνες, συμπεριφορές και ολιγωρίες που έριξαν νερό στον μύλο της πιο αντιανθρώπινης ιδεολογίας, του φασισμού. Με την έννοια αυτή θεωρώ τα δύο πρωτοσέλιδα συμπληρωματικά και για την περίσταση αναγκαία.
Η δεύτερη. Το πραγματικό τείχος στις δημοκρατίες το συγκροτούν οι ίδιες οι κοινωνίες, εκφραστές των οποίων οφείλουν να γίνονται τα πολιτικά κόμματα. Με την έννοια αυτή ισχυρίζομαι βάσιμα πως η ίδια η κοινωνία με τη συγκρότηση αυτού του ισχυρού και πολύμορφου αντιφασιστικού μετώπου «ανάγκασε» όλα τα κόμματα να πάρουν θέση, ακόμη κι αυτά που η αντιφασιστική τους ατζέντα είναι χαμηλή ή και «ξεχασμένη». Απευθύνω λοιπόν μια σοβαρή σύσταση στον κ. Χρυσοχοΐδη και στην κυβέρνηση συνολικά σχετικά με την απροκάλυπτα βίαιη αντιμετώπιση αυτού του αντιφασιστικού κινήματος επισημαίνοντας τους ότι εκεί μέσα δεν κρύβεται κανένας εχθρός της δημοκρατίας. Το αντίθετο. Αυτό που συνάντησα εγώ την Τετάρτη το πρωί έξω από το Εφετείο είναι ένα πολύμορφο και πολύχρωμο ποτάμι, αποτελούμενο κυρίως από νέους και νέες, που στέκονται αλληλέγγυοι στη Μάγδα Φύσσα και στα θύματα του νεοναζισμού, που στέκονται υπερασπιστές της δημοκρατίας και της ανθρωπιάς, που στέκονται απέναντι στον ρατσισμό και στη μισαλλοδοξία. Αυτό το ποτάμι είναι το πιο σημαντικό παλλόμενο συστατικό της σύγχρονης δημοκρατίας μας.
Η τρίτη. Η προβεβλημένη από το 2012 θεωρία των δύο άκρων, η οποία ξαναζεστάθηκε τις τελευταίες ημέρες με το επιχείρημα ότι εντός της Βουλής υπήρξαν φορές που ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφιζε όπως και η Χρυσή Αυγή, είναι επικίνδυνα αφελής.
Είναι αυτονόητο ότι η πολιτική θέση και η πολιτική ταύτιση δεν κρίνονται από την ίδια την ψήφο, αλλά από το πολιτικό περιεχόμενο της ψήφου. Η αρνητική ψήφος στα Μνημόνια έχει τελείως διαφορετικό πολιτικό περιεχόμενο από τις δυνάμεις που ψήφισαν «Όχι» ακόμη και μέσα στο πλαίσιο της Αριστεράς. Από άλλη σκοπιά αντιτασσόταν ο ΣΥΡΙΖΑ και από άλλη το ΚΚΕ. Και βέβαια, από την πλευρά ενός στυγνού εθνικιστικού απομονωτισμού η Χρυσή Αυγή. Στο σημείο αυτό θέλω να μεταφέρω την εμπειρία μου από το περιφερειακό συμβούλιο με επικεφαλής τη Ρένα Δούρου. Θα ήμουν επικίνδυνα αφελής εάν κάθε φορά -και ήταν αρκετές οι φορές- που η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας ψήφιζε για ένα θέμα με τον ίδιο τρόπο που ψήφιζε και η Χρυσή Αυγή, «τσουβάλιαζα» μια νεοφιλελεύθερη παράταξη με μια εγκληματική οργάνωση. Αυτό ως μεθοδολογία είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, γιατί αφενός προσφέρει άλλοθι νομιμοποίησης στη Χρυσή Αυγή, αφετέρου χρησιμοποιεί τα υλικά του ίδιου του φασισμού, που δεν είναι άλλα από την ισοπέδωση, τη γενίκευση, τη στρέβλωση και το ψέμα. Απευθύνω λοιπόν μια δεύτερη σοβαρή σύσταση στη Νέα Δημοκρατία να μην επιχειρεί αυτόν τον ανιστόρητο και επικίνδυνο συμψηφισμό, γιατί αυτός που βάλλεται δεν είναι η Αριστερά, η οποία έχει ιστορικά και πολιτικά μια εδραιωμένη αντιφασιστική ταυτότητα, αλλά η ίδια η δημοκρατία.
Η τέταρτη. Αν συμφωνήσει κανείς ότι πολιτική ταύτιση δεν σημαίνει ίδια ψήφος, αλλά ίδιο περιεχόμενο πολιτικής και θυμηθεί την πολιτική και κινηματική ταύτιση της Νέας Δημοκρατίας και της Χρυσής Αυγής στο «Μακεδονικό», θυμηθεί τη θέση βουλευτών της που μιλούσαν για «σοβαρότερη Χρυσή Αυγή» και ξέπλεναν τον Ρουπακιά αποκαλώντας τον «ράκος», θυμηθεί τα βιβλιαράκια του Παττακού με ιδιόχειρη αφιέρωση που με καμάρι επιδεικνύονταν στις τηλεοράσεις από πρωτοκλασάτο υπουργό της Νέας Δημοκρατίας, θυμηθεί από τον ίδιο υπουργό τη θέση ότι η χούντα παρέδωσε μια «οικονομία κούκλα», θυμηθεί το ρατσιστικό παραλήρημα καμπόσων σημαινόντων στελεχών την ώρα που πνίγονταν πρόσφυγες να ομιλούν περί αλλοίωσης του πολιτισμού, θυμηθεί ποια συστημικά μέσα μετασχημάτιζαν τη ζοφερή εικόνα των ναζιστών σε life style, θυμηθεί τον ρόλο του Τ. Μπαλτάκου και τον συνδέσει με τις σημερινές καταγγελίες της ΔΗΜ.ΑΡ. ότι την εκβίαζε με συνεργασία με την εγκληματική οργάνωση..., τότε εύλογα θα αναρωτηθεί: είναι τελικά αθώοι;
* Ο Πέτρος Φιλίππου είναι δήμαρχος Σαρωνικού
