Περπατώντας στην πόλη, σε κάθε γωνιά της, συναντά κανείς μια ιστορική μνήμη πρόσφατη ή μακρινή. Μια χάλκινη πινακίδα στη γωνία Σταδίου και Εδουάρδου Λω μας θυμίζει τη δολοφονία Πέτρουλα.
Στις 21 Ιουλίου 1965 δολοφονήθηκε, κατά τη διάρκεια λαϊκής διαδήλωσης εναντίον του Ιουλιανού πραξικοπήματος, ο αγωνιστής φοιτητής Σωτήρης Πέτρουλας. Η δολοφονία του συγκλόνισε την Αθήνα, αλλά και ολόκληρη την Ελλάδα. Ο Πέτρουλας καταγόταν από το Οίτυλο της Μάνης, από όπου η αγροτική οικογένειά του μετακόμισε άρον-άρον στην Αθήνα το 1946, γιατί αντιμετώπιζε προβλήματα λόγω αριστερών φρονημάτων. Ήταν φοιτητής της ΑΣΟΕΕ και κατοικούσε με την οικογένειά του στον Κολωνό.
Μετά τη δολοφονία ο κόσμος θρηνούσε το παλληκάρι και χιλιάδες άνθρωποι από κάθε σημείο της Αθήνας συνέρρεαν στον Κολωνό. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, μα κυρίως νεολαίοι, κορίτσια και αγόρια, άπαντες συγκλονισμένοι από την άγρια βία, συγκεντρώνονταν στο σπίτι του Πέτρουλα για να τον τιμήσουν και να συμπαρασταθούν στην οικογένεια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη χαροκαμένη μάνα, που όρθια μπροστά στο φέρετρο του γιου της υποδεχόταν τα νέα παιδιά με την έκκληση «Μη δειλιάσετε! Μη δειλιάσετε!».
Στη διαδήλωση της 21ης Ιουλίου 1965 υπήρξαν πολλοί τραυματίες, πολλές συλλήψεις και ένας νεκρός, ο Σωτήρης Πέτρουλας στα 23 του χρόνια. Το σώμα του μετά βίας παραδόθηκε στην οικογένεια, αφού πρώτα προσπάθησαν να τον θάψουν κρυφά και ποτέ δεν αποκαλύφθηκε πειστικά από τις αρχές η αιτία θανάτου του. Όμως η κηδεία του εξελίχθηκε σε μια τεράστια διαδήλωση των Λαμπράκηδων και του λαού της Αθήνας για το 15% για την Παιδεία, την υπεράσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου, του ελεύθερου Πανεπιστημίου και του άρθρου 114 του συντάγματος.
Η δολοφονία του Πέτρουλα έφερε μεγάλες αλλαγές και φούντωσε το δημοκρατικό κίνημα στη χώρα. Ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε το τραγούδι - ύμνο προς τιμήν του, που τραγούδησε και τραγουδάει ακόμα όλη η Ελλάδα. Έτσι βρήκε έναν ακόμη τρόπο να εκφραστεί η θλίψη, η οργή και η αγωνιστική διάθεση του λαού: «…Μάρτυρες, ήρωες οδηγούνε, τα γαλάζια μάτια του μας καλούνε». Το 1975 ο σύλλογος φοιτητών της ΑΣΟΕΕ ονομάστηκε «Σωτήρης Πέτρουλας» προς τιμήν του. Στον Κολωνό η κεντρική πλατεία έχει το όνομά του.
Φαίνεται ότι πάντα κάτι σώζεται από τη Μνήμη και την Ιστορία. Ακόμα και στην αμνήμονα εποχή μας. Γιατί τα ίδια ζητήματα, που επανέρχονται στο σήμερα, μας θυμίζουν εκκωφαντικά το παρελθόν σε νέο πλαίσιο.
