Πολύ πρόσφατα, σε εκείνο το μπαρ της οδού Μασσαλίας που μαζευόμαστε οι θαμώνες της Τρίτης και ανάμεσα στο αλκοόλ και στην κούραση μοιραζόμαστε τις φιλοσοφικές μας ανησυχίες και τις μεγάλες αλήθειες της ζωής, εμφανίστηκε ένας φίλος από τη νυχτερινή παρέα με ερωτήσεις από αυτές που έχουν δύσκολες απαντήσεις.
Κατάκοπος και απελπισμένος από τον τρόπο που του έχει φερθεί η ζωή, αλλά με ένα μειδίαμα, άρχισε να μας περιγράφει τον απόλυτο εξευτελισμό -όπως τον χαρακτήρισε- που υπέστη από τη συμβία του, αφού τον συνέλαβε με τη γίδα στην πλάτη κατά το κοινώς λεγόμενο.
Ο ήρωάς μας -διότι μόνο ήρωας μπορεί να χαρακτηριστεί, αφού άντεξε αυτή τη δοκιμασία για τόσο πολύ καιρό και κατάφερε μάλιστα να την κρατήσει κρυφή- συνελήφθη επ’ αυτοφόρω κατά τη διάρκεια μιας εφόρμησής του στην πιατέλα με τα χριστουγεννιάτικα γλυκά που στόλιζαν το τραπεζάκι του σαλονιού από μέρες, δίπλα στο πορσελάνινο τασάκι, που επίσης απαγορευόταν να χρησιμοποιεί.
Σύμφωνα με την περιγραφή του, έτσι όπως στεκόταν με το γλύκισμα μπροστά στο ανοιχτό του στόμα, έτοιμος να το σπρώξει ολόκληρο με τα δυο του δάχτυλα και με το άλλο χέρι χούφτα από κάτω για τα ψίχουλα, εκείνη, χωρίς να δώσει κανένα σήμα ή προειδοποίηση, μπήκε στο σαλόνι και άρχισε να τον «στολίζει» όπως στόλιζε το δέντρο με τα πολύχρωμα λαμπάκια λίγες ώρες νωρίτερα. Μόνο που εκείνος δεν αναβόσβηνε χαρωπός, μολονότι κοκκίνισε από ντροπή.
Επειτα, σύμφωνα πάντα με την αφήγηση του ήρωά μας, ακολούθησαν τα σχετικά «κάλαντα» που του «έριξε» και μετά τον έστειλε και στο σούπερ μάρκετ για να αγοράσει ξανά αλεύρια και βανίλιες, ροδόνερο και ζάχαρες, διότι η πιατέλα έπρεπε να συμπληρωθεί, ώστε να είναι πλήρης και ανέγγιχτη μέχρι τις γιορτές.
Αφού πήγε και επέστρεψε από το σούπερ μάρκετ έχοντας αποθέσει όσα χρήματα είχαν απομείνει από τον μισθό του στην αλυσίδα του λιανεμπορίου, σύρθηκε με όση αξιοπρέπεια του είχε απομείνει μέχρι το μπαρ για να μοιραστεί τα καθέκαστα. Δεν μπορούσε, βλέπετε, να κατανοήσει ποιο το νόημα του να έχει ένα τασάκι που δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει, όπως και γιατί να τρώει μπαγιάτικα τα χριστουγεννιάτικα γλυκά αντί για φρεσκοψημένα. Απάντηση, όμως, δεν δόθηκε.
Στο τέλος, στην ερώτηση πώς θα διαχειριστεί τη νέα κατάσταση με τη συμβία του και αφού γέλασε με αυτοπεποίθηση, άνοιξε την τσάντα του και μας κέρασε τα εναπομείναντα γλυκίσματα που είχε κλέψει από την πιατέλα για να αποκριθεί «Ουδέν κακόν αμιγές καλού!».
Κάτι με το οποίο συμφωνήσαμε, ειδικά αφού γευτήκαμε και τα γλυκά, που ήταν ομολογουμένως νοστιμότερα από τα «κάλαντα».
