Είναι δύσκολο να απαντήσουν τι τους ηχεί πιο ανατριχιαστικά. Θα μπορούσε να είναι ο τρόπος που γρατζουνά τις ράγες ο οποιοσδήποτε συρμός. Παλιότερα η μεταξύ τους τριβή τούς φαινόταν αδιάφορη, τώρα όμως οδηγεί σε μια ατελείωτη σήραγγα με εφιαλτικούς συνειρμούς. Θα μπορούσε, πάλι, να είναι ο ήχος μιας κάλπης που γεμίζει με το όνομα του υπουργού ο οποίος ωρυόταν από τα έδρανα της Βουλής ότι στην κυβέρνηση «δεν παίζουν με την ασφάλεια των επιβατών» μόλις μια εβδομάδα πριν το μεγαλύτερο δυστύχημα που συνέβη στα τρένα της χώρας. Ή μήπως όσα ακούν να απαντούν άλλοι υπουργοί, οι οποίοι με την έπαρση των εκλογικών αποτελεσμάτων και ξεγελασμένοι από τον χρόνο που πέρασε έφτασαν να ισχυρίζονται ότι τα Τέμπη δεν αφορούν πλέον κανέναν;
Είναι δεδομένο πως ο χρόνος δεν κυλάει για όλους με τον ίδιο τρόπο. Και κάποιες φορές οι δείκτες του ρολογιού επιστρέφουν πίσω στο ίδιο σημείο. «Έχουμε μεταφερθεί ξανά σε εκείνες τις πρώτες ημέρες του Μαρτίου» λέει στην ΑΥΓΗ η Μαρία Καρυστιανού, πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων στα Τέμπη και μητέρα της 20χρονης Μάρθης που σκοτώθηκε στο δυστύχημα.
Στην πραγματικότητα, βρίσκονται πάλι στη θέση να περιμένουν να μάθουν αν βρέθηκε κάτι για κάποιον δικό τους. Και αυτό γιατί μόλις πριν από λίγες ημέρες, έπειτα από καινούργια έρευνα που έγινε στα συντρίμμια του Ιntercity 62 (από ομάδες με ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά για τον εντοπισμό σορών και τις οποίες καθυστερούσαν οι αρμόδιες Αρχές να εμπλακούν), εντοπίστηκαν υπολείμματα από τα σώματα των ανθρώπων τους αλλά και προσωπικά τους αντικείμενα. Ενώ βρέθηκε επίσης και το «μαύρο» κουτί του επιβατικού τρένου που συγκρούστηκε με την εμπορική αμαξοστοιχία.
Το μέγεθος της φθοράς που υφίστανται οι συγγενείς αποτυπώνεται στα λόγια του Βαγγέλη Βλάχου που έχασε τον αδερφό του Βάιο, 34 χρόνων. «Στην περίπτωση που ταυτοποιηθεί ότι κάποιο από αυτά τα δείγματα ανήκει σε κάποιο από τα θύματα, όπως, για παράδειγμα, στον αδερφό μου, θα πρέπει να ανοίξουμε τον τάφο να το θάψουμε. Άμα μας πουν βρήκαμε ένα κομματάκι του αδερφού σου, θα πρέπει να μπούμε στη μακάβρια διαδικασία να κάνουμε άνοιγμα του τάφου. Ψυχολογικά αυτή η κατάσταση στην οποία μας βάζουν είναι διαλυτική».
Θεωρητικά πρόκειται για μια διαδικασία την οποία θα έπρεπε να είχαν αφήσει πίσω προ πολλού. Όμως ήδη από την πρώτη εβδομάδα του δυστυχήματος (Κυριακή 5 Μαρτίου) η απομάκρυνση των βαγονιών είχε ολοκληρωθεί, χωρίς όμως να έχει δοθεί ταυτόχρονα η αίσθηση ότι ολοκληρώθηκαν ταυτόχρονα και όλες οι απαιτούμενες ενέργειες για τη συλλογή των στοιχείων. «Ελπίζω όλοι να θυμούνται ότι για έναν άνθρωπο δεν βρέθηκε τίποτα (σ.σ.: πρόκειται για την 23χρονη φοιτήτρια Εριέττα Μόλχο). Και γι’ αυτό πιέζαμε να συνεχίσουν, πιστεύοντας ότι αν δεν έχουν καταφέρει να βρουν τίποτα από έναν ολόκληρο άνθρωπο, τότε δεν έχει γίνει σωστά η περισυλλογή. Πιέζαμε από τον Μάρτιο και τελικά μπήκε η ομάδα με τα σκυλιά πριν μια εβδομάδα. Και φυσικά βρήκαμε και το μαύρο κουτί έτσι» συνεχίζει η Μ. Καρυστιανού.
«Έβαλαν τα στοιχεία στον χώρο των κατηγορουμένων»
Στο μεταξύ, όλο αυτό το διάστημα το σμπαραλιασμένο τρένο βρισκόταν εκτεθειμένο στη φυσική φθορά και στα τερτίπια του καιρού. Μεταφέρθηκε στη θέση Κουλούρι Λάρισας, έναν χώρο κοντά στο αμαξοστάσιο του ΟΣΕ που όμως είναι ανοιχτός και έφτασε να πλημμυρίσει τις ημέρες της κακοκαιρίας «Daniel», όταν βούλιαξε η Θεσσαλία. «Μας έχουν πει ότι μπαίνουν μέσα ακόμη και σκυλιά και άγρια ζώα. Στην πραγματικότητα, συλλέγουμε ό,τι έχει απομείνει και από όλο αυτό. Και από τη φυσική καταστροφή, και από τυχόν επίθεση από τα ζώα της περιοχής» λέει η Μ. Καρυστιανού.
Η επιλογή του χώρου είναι προβληματική, τονίζει ο Β. Βλάχος, και από άποψη διαφάνειας των διαδικασιών. «Πέταξαν τα συντρίμμια σε έναν χώρο ο οποίος ανήκει στον ΟΣΕ, που είναι μία από τις βασικές εταιρείες η οποία εμπλέκεται. Δηλαδή έβαλαν τα στοιχεία στον χώρο των κατηγορουμένων. Ποιος μου λέει εμένα ότι οι κατηγορούμενοι δεν πήγανε να αλλοιώσουν τα στοιχεία όλους αυτούς τους μήνες;».
Η πίστη στην απονομή δικαιοσύνης για ακόμα μια φορά έχει κλονιστεί. Και δεν μπορεί να αρχίζει και να τελειώνει στην τιμωρία του σταθμάρχη και του επιθεωρητή του ΟΣΕ που είχε την ευθύνη των βαρδιών εκείνη τη νύχτα, οι οποίοι βρίσκονται προφυλακισμένοι από τον περασμένο Μάρτιο. Στη τιμωρία, δηλαδή, ενός υπάλληλου. «Ενός κακού υπάλληλου, που ήταν όμως υπάλληλος. Μπορούσε να αποφασίσει ο σταθμάρχης γιατί δεν υπάρχει τηλεδιοίκηση;».
