Ηταν παρόντες οι μαθητές και οι δάσκαλοι του Καλλιτεχνικού Σχολείου Κερατσινίου στις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών για το απαξιωτικό «απόφοιτοι Λυκείου» και καμαρώνουν για αυτό. Ήταν ηχηρή και μετά μουσικής η παρουσία τους στις διαμαρτυρίες για την υποβάθμιση των Μουσικών Σχολείων, ζητώντας να υιοθετήσουν σταδιακά τα περισσότερα δημόσια σχολεία τη mentalite των Καλλιτεχνικών. Πίνακες ζωγραφικής που «σπάνε» την παγωνιά του «Τζάνειου» Νοσοκομείου είναι από τα χέρια και τα εμπνευσμένα μυαλά των μαθητών αυτού του σχολείου. Ζωγραφισμένα καφάο ρεύματος στο Κερατσίνι που καταγγέλλουν την ανισότητα των φύλων και διαμαρτύρονται για την έμφυλη βία είναι δικό τους έργο, σε συνεργασία με το Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας «Ενάντια στην κακοποίηση των γυναικών».
Ποιο είναι αυτό το σχολείο που εκπέμπει δημιουργία και ελευθερία; Ποιο είναι αυτό το σχολείο που έχει παντού χρώματα και χαρούμενους μαθητές, σε αντίθεση με το «γκρίζο» και την «αποστειρωμένη» συνθήκη των άλλων Γυμνασίων και Λυκείων; Γιατί αυτό το δημόσιο σχολείο δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από ένα ιδιωτικό ή ένα κολέγιο; Ποιο είναι αυτό το σχολείο όπου μαθητές, δάσκαλοι, γονείς και δημοτική Αρχή ξέρουν μόνο να συνεργάζονται και όχι να γκρινιάζουν;
Η ταμπέλα «Καλλιτεχνικό Σχολείο Κερατσινίου Δραπετσώνας, Λουτρά Παλαντζιάν» στην είσοδο του σχολικού συγκροτήματος σε προϊδεάζει για την αρχιτεκτονική του χώρου. Χαρακτηρισμένο ως μνημείο νεότερου πολιτισμού, το χαμάμ του Αρμένη Παλαντζιάν, το οποίο απαλλοτριώθηκε για να γίνει σχολείο, ανακαινίστηκε και στους χώρους του φιλοξενεί πλέον τα έργα και τα υλικά της δημιουργίας των μαθητών. Έξω από το σιντριβάνι και το μαρμάρινο χαμάμ, στημένα τελάρα όπου άλλοι μαθητές ζωγραφίζουν και άλλοι παρατηρούν. Μέσα στις μαρμάρινες βρύσες ακουμπισμένοι μουσαμάδες, χαρτιά, πινέλα, παλέτες, χρώματα, υφάσματα, ό,τι χρειάζονται για τη δημιουργία οι μαθητές που παρακολουθούν εικαστικές τέχνες, θέατρο/κινηματογράφο και χορό. Τα ανακαινισμένα ψηλοτάβανα ατομικά αλλακτήρια των λουόμενων, άδεια και ηλιόλουστα στον πάνω όροφο, θυμίζουν τη χρήση τους στις αρχές του περασμένου αιώνα.
Με επίκεντρο το ανακαινισμένο χαμάμ, χτίστηκαν το 2017 σχολικές αίθουσες διδασκαλίας, γραφεία καθηγητών, εργαστήρια ευάερα και ευήλια για μαθήματα χορού, μουσικής, εργαστήρια ζωγραφικής και εικαστικών τεχνών, χώροι για θεατρικές παραστάσεις και τραπεζαρία. Εδώ οι μαθητές έχουν και δωρεάν συσσίτιο καθημερινά. Τους είδαμε να τρώνε όλοι μαζί καθισμένοι σε τρεις μεγάλες σειρές από μοναστηριακά τραπέζια. Σαν οικογένεια. Φιλόξενοι, μας πρόσφεραν και γεύμα. Μια πολύβουη κυψέλη, με δημιουργικούς και χαμογελαστούς μαθητές και καθηγητές. Εδώ είναι ένας επίγειος παράδεισος που ζήλεψα. Φωνές, γέλια, μουσικές, νότες, στροβιλίσματα χορού, ζωγραφιές, χρώματα, κατασκευές, αγκαλιές, παιδιά που είναι πιασμένα από το χέρι, αγκαλιασμένα αγόρια και κορίτσια που πηγαινοέρχονται να προλάβουν, που χαίρονται και απολαμβάνουν την ελευθερία, τη νιότη τους, την συλλογικότητα των μαθητικών χρόνων, χωρίς κοινωνικά στερεότυπα.
Εδώ η γνώση δεν είναι αγγαρεία. Εδώ η εκπαίδευση δεν είναι διεκπεραίωση. Εδώ η Τέχνη είναι εργαλείο για έναν κόσμο πιο δίκαιο. Όσοι επιλέγουν το Καλλιτεχνικό Σχολείο δεν είναι για επαγγελματική σταδιοδρομία. Αγαπούν την Τέχνη, αγαπούν την καλλιτεχνική έκφραση. Επιλέγονται με εξετάσεις και ο αριθμός των αιτήσεων είναι πολλαπλάσιος των δυνατοτήτων απορρόφησης. Έρχονται από όλες τις γειτονιές του Νότιου Τομέα Αττικής με δωρεάν μεταφορά για τα διαδημοτικά σχολεία. Η ελευθερία που διατρέχει το σχολείο είναι το κίνητρο. «Ο χρόνος που ξοδεύω για τη μετακίνηση από το Φάληρο όπου μένω ισοφαρίζει με αυτά που κερδίζω σε αυτό το σχολείο. Μου άνοιξε νέες πόρτες στο μυαλό μου» μας λέει η Ναϊρί Μοβσεσιάν, μαθήτρια της Γ’ Λυκείου που ασχολείται με τον χορό, την Ιστορία της Τέχνης και την κινησιολογία. Μαζί με τη συμμαθήτριά της Βιβή Παπακωνσταντίνου συμμετείχαν σε ένα χορευτικό δρώμενο με τον τίτλο «Άτιτλο», όπου οι δικοί τους αυτοσχεδιασμοί και η χορογραφία, εμπνευσμένα από την ποίηση του Καβάφη, οδήγησαν τη σκέψη τους σε μηνύματα ενάντια στη βία και στις τοξικές ανθρώπινες σχέσεις. Περιμένουν με αγωνία τη συμμετοχή τους στο Φεστιβάλ των Καλλιτεχνικών και Μουσικών Σχολείων στο Ωδείο Αθηνών, που θα γίνει 28-30 Ιουνίου. Με εκπλήσσει η άριστη χρήση της ελληνικής γλώσσας.
«Τα καλύτερά μου χρόνια». Η μαρτυρία της Νικολέττας Μπάτσαρη, μαθήτριας Β’ Λυκείου
Και έτσι άλλη μία σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της, γεμάτη τέχνη, χρώματα, θέατρο, τραγούδι και χορό. Ήρθα στο Καλλιτεχνικό όταν πήγα στο Λύκειο. Δεν ήξερα την ύπαρξή του και με το που έμαθα ότι υπάρχουν τέτοια σχολεία αμέσως ήθελα να κάνω αίτηση. Κατάφερα να δώσω εξετάσεις στην Α’ Λυκείου αφού άνοιξε μία ελεύθερη θέση. Όταν πέρασα, δεν πίστευα ποτέ πόσο μεγάλη αλλαγή θα είναι, δεν ήξερα τι να περιμένω, δεν θυμάμαι καν πώς αποφάσισα να πάω. Ήταν σαν να ανήκω εκεί. Μπήκα πρώτη φορά στο σχολείο και εκτός από το υπέροχο κτίριο που με ξάφνιασε, το πόσο σύγχρονο ήταν, οι άνθρωποι και το περιβάλλον ήταν τόσο διαφορετικά. Όλα τα παιδιά είχαν τόσο έντονες και ξεχωριστές προσωπικότητες, χωρίς αυτό να γίνεται όμως στίγμα για αυτούς. Ερχόμενη από ένα Γενικό, είχα πάθει τεράστιο πολιτισμικό σοκ με όλα. Με τον τρόπο που μιλούσαν, με αυτά που έβλεπα, με τις απόψεις που επικρατούσαν. Έβλεπα στον πρώτο όροφο παιδιά να κυκλοφορούν με παπουτσάκια μπαλέτου, άλλα να κουβαλάνε γλυπτά από πηλό και πίνακες. Εκτός από τη δική μου κατεύθυνση (θέατρο-κινηματογράφος), πήρα τόσο πολλά ερεθίσματα και γνώσεις και από τις υπόλοιπες (χορός και εικαστικά). Παρακολούθησα χορευτικές παραστάσεις, παρουσιάσεις έργων τέχνης και γνώρισα πάρα πολλά ταλαντούχα άτομα. Κάθε νέα μέρα μοιάζει να είναι μια έκπληξη, δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Επιπλέον, το Καλλιτεχνικό είναι πολύ ευαισθητοποιημένο.
Κατεβαίνει σε πορείες και διαδηλώσεις σαν σχολείο, τα παιδιά συζητάνε θέματα της επικαιρότητας και δεν διστάζουν να μιλήσουν για κάτι που τα δυσαρεστεί. Εγώ στο Καλλιτεχνικό βρήκα τον εαυτό μου. Ένιωσα ότι κανείς δεν θα με κρίνει. Ένιωσα πραγματική ελευθερία. Ένιωσα πως βρήκα τη Νικολέττα. Γνώρισα υπέροχα άτομα, που και ως καθηγητές και ως φίλοι με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Στο Καλλιτεχνικό έχω ζήσει τα δύο καλύτερα χρόνια της ζωής μου.
Ενα σχολείο στο οποίο τα παιδιά βρίσκουν τον εαυτό τους
Η πόρτα της διευθύντριας ορθάνοιχτη. Η προσφώνησή στον πληθυντικό από τους μαθητές δεν ακυρώνει την οικειότητα και το αίτημα να βρεθούν στην αγκαλιά της. Και εκείνη, που σε λίγες μέρες συνταξιοδοτείται, ανοίγει την αγκαλιά της στους μαθητές της και λέει με συγκίνηση και περηφάνια: «Αγαπημένο μου σχολείο, ποτέ δεν θα σε ξεχάσω!».
Η Νικολέττα, νέα άφιξη από Γενικό Λύκειο της ευρύτερης περιοχής, αισθάνεται ότι έχει ζήσει τα καλύτερά της χρόνια στο Καλλιτεχνικό Σχολείο «γιατί εδώ κάθε νέα μέρα κρύβει μία έκπληξη. Εδώ βρήκα τον εαυτό μου» λέει με απόλυτη βεβαιότητα για την αλήθεια των λόγων της. Για αναλογιστείτε την αντίστιξη: Πόσοι μαθητές κάνουν κοπάνα γιατί σκυλοβαριούνται στο σχολείο. Εδώ οι καθηγητές δεν είναι εξουσιαστικοί. Όσοι καλλιτέχνες διδάσκουν πρόσθετα στο ωρολόγιο πρόγραμμα καλλιτεχνικά μαθήματα είναι μουσικοί, συνθέτες, κινηματογραφιστές, θεατρολόγοι, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, εικαστικοί, δηλαδή... «απόφοιτοι Λυκείου», όπως συστήνονται αυτοσαρκαζόμενοι.
Ταινίες και ζωγραφική
Ακολουθώντας τους ήχους από τις νότες μιας μουσικής, φτάνω στον δεύτερο όροφο, όπου αντικρίζω τη δασκάλα να παίζει στο πιάνο μια μελωδία, μια ομάδα παιδιών να κάθεται οκλαδόν στο πάτωμα και να παρατηρεί μια μαθήτρια να χορεύει. Η αίθουσα ηλιόλουστη, χωρούσε τις κινήσεις, τις μελωδίες και τα όνειρα των παιδιών. Κατεβαίνω στις σκάλες και μου απαγορεύουν να προχωρήσω γιατί γίνονται τα γυρίσματα μιας ταινίας μικρού μήκους. Σκηνοθέτης ο Νίκος Βαριανίτης, μαθητής της Β’ Λυκείου, που τρέχει για να προλάβει. Είναι η πρώτη του κινηματογραφική απόπειρα. «Τα γυρίσματα έγιναν σε έξι ημέρες εντός και εκτός σχολείου. Οι αναποδιές μού ανεβάζουν την αδρεναλίνη, με θέτουν σε εγρήγορση. Το μήνυμα που θέλω να περάσω με την ταινία είναι το “Μπορούμε, αρκεί να το θελήσουμε”» μας λέει ασθμαίνοντας σε ένα διάλειμμα των γυρισμάτων στους σχολικούς διαδρόμους. Θέλει να προλάβει τη 18η Ιουνίου, «Ημέρα Τέχνης από όλους για όλους». Όταν μεγαλώσει, θέλει να γίνει σκηνοθέτης.
Κατεβαίνω στον κάτω όροφο. Είναι το εργαστήρι ζωγραφικής. Ο δάσκαλος μαζί με τους μαθητές του φωτογραφίζουν τους πίνακες που έχουν ζωγραφίσει για να μαλακώσουν τον πόνο όσων νοσηλεύονται στο «Τζάνειο» Νοσοκομείο. Μου δείχνουν με σεμνότητα τα έργα τους, τα οποία θα μεταφερθούν για να τοποθετηθούν στους διαδρόμους του νοσοκομείου. Ενσυναίσθηση είναι η λέξη που ανεβαίνει στα χείλη μου. Περνώντας από τον διάδρομο που υποδέχεται τον επισκέπτη του σχολείου πριν τα βήματά μου χαθούν στις σκάλες για την ξενάγηση στις αίθουσες, το βλέμμα γαντζώνεται πάνω σε πολύχρωμες κατασκευές: κρεμασμένες, αιωρούμενες, ακουμπισμένες πάνω σε τραπέζια ή στο δάπεδο από κάθε είδους υλικό. Με πλησιάζει μια εικαστικός, η καθηγήτρια Κυριακή Χαραλαμπίδου, η οποία σε συνεργασία με άλλους εικαστικούς καθοδήγησαν τη δράση μαθητών να βάψουν τα καφάο της περιοχής. Οι μαθητές της είχαν αποχωρήσει γιατί συμμετείχαν σε ενδοσχολικές εξετάσεις, όμως συνεννοήθηκαν και έγραψαν για το μήνυμα αυτής της εικαστικής παρέμβασης σε δημόσιο χώρο. Εξάλλου η Στέλλα Μιχαλόγλου, αντιδήμαρχος στο Κερατσίνι, μου μίλησε με καμάρι για αυτήν τη συνέργεια του Σχολείου με το Κέντρο Συμβουλευτικής.
Αν ξεφυλλίσει κανείς τον ετήσιο απολογισμό των δράσεων του σχολείου, είναι πολυσέλιδος: παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων, επίσκεψη σε μουσεία και ακαδημίες παραστατικών τεχνών εντός και εκτός Ελλάδας, εκπαιδευτικές επισκέψεις σε πανεπιστήμια και εκτός Αθηνών, συμμετοχή σε φεστιβάλ χορού και θεάτρου, δημιουργία 6 ταινιών μικρού μήκους και videodance με συμμετοχή σε φεστιβάλ κινηματογράφου, συμμετοχή στο Φεστιβάλ όλων των Καλλιτεχνικών Σχολείων της Περιφέρειας Αττικής, συμμετοχή σε σχολικό διαγωνισμό ρητορικής και δημιουργικού λόγου, ζωγραφική σε καφάο, δωρεά έργων ζωγραφικής στο «Τζάνειο», συνέργεια με το Εβραϊκό Μουσείο, σεμινάρια για τις πρώτες βοήθειες και τον εκφοβισμό στο Διαδίκτυο, ενημέρωση και συζήτηση για παιδιά, γονείς και καθηγητές με ειδικούς για την εφηβική ψυχή, ημερίδα ευαισθητοποίησης για τις έμφυλες ταυτότητες, ανέβασμα θεατρικής παράστασης στην Κρήτη με θέμα «Ασκώντας την Ασκητική», επίσκεψη στην Εθνική Πινακοθήκη, στην Εθνική Γλυπτοθήκη, στο Μουσείο «Μάνδρας Κοκκινιάς για τη Μάχη της Ηλεκτρικής», επίσκεψη στον Σύλλογο Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων της 7ετίας, παρακολούθηση της θεατρικής παράστασης «Το προσφυγάκι», συμμετοχή σε εκδηλώσεις για την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Βίας των Γυναικών και τετραήμερη συνάντηση στην Πιερία της Διεθνούς Νεανικής Συνάντησης Αρχαίου Δράματος, Μουσικής και Αθλητισμού. Να γιατί όλα τα δημόσια σχολεία πρέπει να τους μιμηθούν.
Τέχνη παντού
Της
Πάνης Σταθοπούλου*
Το να βάλεις τα θεμέλια σε ένα νέο από κάθε άποψη σχολείο είναι ούτως ή άλλως μια μοναδική εμπειρία. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για Καλλιτεχνικό Σχολείο που αποτελεί και ιστορικό μνημείο της περιοχής. Είναι μια μοναδική ευκαιρία. Είναι απίστευτοι και αμέτρητοι οι δρόμοι που ανοίγονται για έναν διευθυντή προκειμένου να δώσει σε ένα τέτοιο σχολείο σάρκα και οστά και καλή φήμη.
Το προσωπικό μου σύνθημα ήταν πάντα «Τέχνη παντού». Να διδάσκονται όσες περισσότερες μορφές γίνεται, να γίνουν όλα τα σχολεία Καλλιτεχνικά. Όχι για τις παροχές τους, όπως πολύ πιστεύουν (καθηγητές καλλιτέχνες, σίτιση, μεταφορά μαθητών - όλα δωρεάν). Αλλά για την προσφορά της Τέχνης στην εκπαίδευση, στη μόρφωση, στην ψυχική υγεία των παιδιών, στην Παιδεία γενικότερα. Είναι γνωστό ότι οι τέχνες προάγουν τη δημιουργικότητα, την έκφραση, την επικοινωνία, το άνοιγμα της ψυχής και του μυαλού. Οι δυνατότητες της καλλιτεχνικής παιδείας είναι τεράστιες και επιδραστικές πρώτα στα παιδιά και μετά στην κοινωνία ολάκερη. Γιατί αυτά τα καλλιεργημένα παιδιά θα παλέψουν για μια καλύτερη κοινωνία με ευαισθησία, με φαντασία, αλλά και με πραγματισμό, με υλικά στοιχεία, γιατί τα έργα τέχνης είναι φτιαγμένα από πραγματικά υλικά, νότες, χρώματα, λόγια, εικόνες...
Προσωπικά, αλλά και σε σύμπνοια με όλους σχεδόν τους συναδέλφους, προσπαθήσαμε όλα αυτά τα χρόνια να δώσουμε ένα «αριστερό πρόσημο» στο Καλλιτεχνικό Σχολείο Κερατσινίου-Δραπετσώνας. Σε μια γειτονιά με βαριά προσφυγική κληρονομιά! Ακόμα και το κτήριο όπου λειτουργεί σήμερα το σχολείο, άλλοτε Λουτρά Παλαντζιάν, κατασκευάστηκε και λειτούργησε το 1933 από την αρμενική οικογένεια των Παλαντζιάν, προσφύγων της Πόλης. Είμαστε πρώτοι στους αγώνες για την προβολή των αιτημάτων πάνω απ’ όλα της καλλιτεχνικής παιδείας. Ο Δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας στηρίζει όλα τα σχολεία και μαζί και το δικό μας, το ξεχωριστό αυτό σχολείο. Υλικά, πνευματικά και ψυχικά ήταν δίπλα μας σε κάθε προσπάθεια. Στην πόλη που αγαπήσαμε. Στη Δραπετσώνα μια φορά... κράτα το χέρι μου και πάμε, αστέρι μου... Αγαπημένο μου σχολείο, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.
* Η Πάνη Σταθοπούλου ήταν η διευθύντρια του Καλλιτεχνικού Σχολείου Κερατσινίου-Δραπετσώνας (2017-2023), εικαστικός, εκπαιδευτικός, δρ Φιλοσοφίας
Μήνυμα κατά της έμφυλης βίας στα ΚΑΦΑΟ της πόλης
Η δράση διοργανώθηκε από το Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας σε συνεργασία με μαθητές/τριες της Β΄ τάξης Λυκείου, του Τμήματος Εικαστικών του Καλλιτεχνικού Σχολείου Κερατσινίου-Δραπετσώνας, με στόχο τα παιδιά να ευαισθητοποιηθούν σε θέματα ισότητας των φύλων, ώστε με τη σειρά τους να παρέμβουν εικαστικά και να ζωγραφίσουν ΚΑΦΑΟ (διακλαδωτές καλωδίων) της περιοχής με εικόνες και μηνύματα κατά της έμφυλης βίας και ανισότητας.
Η εικαστική παρέμβαση, ορατή σε κεντρικά σημεία της περιοχής, αναδεικνύει τον δημόσιο χώρο σε χώρο προβληματισμού και δίνει τη δυνατότητα διάδοσης μηνυμάτων με στόχο αφενός τη συνειδητοποίηση της έμφυλης καταπίεσης και αφετέρου τον στοχασμό σε σχετικά θέματα. Η συγκεκριμένη δράση, η οποία κινείται πάνω στους άξονες που πραγματεύεται το Συμβουλευτικό Κέντρο, ήταν η αφορμή ώστε οι μαθητές/τριες να εμπνευστούν και να συμμετάσχουν ως ενεργοί πολίτες, με τη δική τους καλλιτεχνική ματιά, καταθέτοντας τις απόψεις τους πάνω σε θέματα της ισότητας φύλων. Οι ίδιοι/ες οι μαθητές/τριες επισημαίνουν ότι «μέσω της δράσης αυτής επιδιώκουν να αφήσουν ένα αποτύπωμα που θα αναδείξει το πρόβλημα της έμφυλης κακοποίησης εις βάρος της γυναίκας, καθώς και να ενθαρρύνουν τις γυναίκες να μιλήσουν για τη δική τους εμπειρία, εξαλείφοντας έτσι το ταμπού της καταγγελίας της ενδοοικογενειακής, εργασιακής και γενικότερης κοινωνικής βίας».
Τα παιδιά επίσης διαπιστώνουν ότι «θίγοντας θέματα ισότητας των φύλων και κεντρίζοντας το ενδιαφέρον όλων των κοινωνικών ομάδων, μυούνται σε μια διαδικασία σκέψης για την εικαστική απόδοση του μηνύματος, ενώ παράλληλα ευαισθητοποιούνται, πυροδοτώντας έτσι την επιθυμία τους να παροτρύνουν την κινητοποίηση όσων υφίστανται ή διαπιστώνουν τέτοιες μορφές βίας». Ένα από τα στοιχεία που τους χαροποίησε στη δράση αυτή ήταν «οι ένθερμες και υποστηρικτικές αντιδράσεις των περαστικών, που εκτίμησαν την ενεργό συμμετοχή τους ως πολίτες και το αποτύπωμά τους στον δημόσιο χώρο».
Αναρωτιούνται εντέλει «πώς η Τέχνη μπορεί να ευαισθητοποιήσει και να γίνει φορέας μηνυμάτων στον ευρύτερο κοινωνικό ιστό; Ποια θα είναι η αντοχή των έργων τους στον χρόνο; Άραγε πόσο θα παραμείνουν ανέγγιχτα από κακοπροαίρετες ή ασυνείδητες αντιδράσεις παρέμβασης ή βανδαλισμού εξαιτίας των μηνυμάτων που μεταφέρουν;».
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε ιδιαιτέρως τα στελέχη του Συμβουλευτικού Κέντρου Γυναικών του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας για το κάλεσμα και την υποστήριξή τους σε όλη τη διάρκεια της δράσης και τον Δήμο Κερατσινίου-Δραπετσώνας για την ανταπόκρισή του στην πρόταση του Συμβουλευτικού Κέντρου του.
Υπεύθυνη καθηγήτρια Κ. Χαραλαμπίδου, εικαστικός στο Καλλιτεχνικό Σχολείο Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας. Συνεργάστηκαν οι καθηγητές Σ. Λιβανού και Θ. Συρογιαννόπουλος, εικαστικοί στο παραπάνω σχολείο, τα στελέχη του Συμβουλευτικού Κέντρου Γυναικών και η Α. Κανάκη, υπεύθυνη ομάδας διοίκησης του παραπάνω Κέντρου και του Τμήματος Ισότητας Φύλων του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας
Ενα σχολείο ξεχωριστό
Του
Αντώνη Μπενέτου*
Καλλιτεχνικό Σχολείο είναι το σχολείο που φεύγει ένας μαθητής από τη Γλυφάδα για να φτάσει στο σχολείο του στο Κερατσίνι, όταν αντίστοιχα ξεκινά από το Πόρτο Ράφτη για να φτάσει στον Γέρακα, όταν ξεκινά από την Πάτρα για να φτάσει… στο Μεσολόγγι. Ναι, τόσο τα αγαπούν τα σχολεία μας... Αλλά γιατί αυτός ο κόπος; Ο λόγος, απλός. Υπάρχουν μόνο 9 Καλλιτεχνικά Σχολεία σε όλη τη χώρα, σε αντίθεση με τα 52 Μουσικά Σχολεία.
Καλλιτεχνικό Σχολείο είναι το σχολείο που ένας μαθητής επί έξι χρόνια λαμβάνει Καλλιτεχνική Εκπαίδευση εξειδικευμένη (;) και στο τέλος αποφοιτά με μια απλή αναγραφή βαθμού σαν σε φροντιστήριο...
Και τίθενται τα παρακάτω ζητήματα. Τι Καλλιτεχνικό Σχολείο θέλουμε; Θέλουμε ένα σχολείο που ο μαθητής θα μάθει να αγαπά τις τέχνες ή θα αποκτήσει μια εξειδικευμένη γνώση; Θέλουμε σχολεία με ωρομίσθιους καθηγητές των 380 ευρώ ή μόνιμους και ισότιμα αμειβόμενους με το υπόλοιπο εκπαιδευτικό προσωπικό; Τα σχολεία μας έχουν τους κατάλληλους χώρους για την Καλλιτεχνική τους Εκπαίδευση;
Με βάση τα παραπάνω κρίνεται απαραίτητη όσο ποτέ άλλοτε η ανάγκη διεξαγωγής ενός συνεδρίου με θέμα το παρόν και το μέλλον των σχολείων μας, το τι Καλλιτεχνικά Σχολεία θέλουμε. Και αυτός είναι ένας από τους επόμενους στόχους μας, η διοργάνωση ενός τέτοιου συνεδρίου, που θα απαντά σε όλα τα παραπάνω.
Τώρα, όσον αφορά το Καλλιτεχνικό Σχολείο μας στο Κερατσίνι, ένα έχω να πω: είναι ένα ξεχωριστό σχολείο, ένα σχολείο πρωτοπόρο σε δράσεις μέσα και έξω από αυτό, δράσεις καλλιτεχνικές, σε σύνδεση με την τοπική κοινότητα, δράσεις διεκδίκησης των αιτημάτων μας, με συμμετοχή και διοργάνωση πλείστων και πολύμορφων κινητοποιήσεων.
Για την επίτευξη όμως των παραπάνω, φαίνεται πως έχει συνεργήσει το σύμπαν σ’ αυτό το σχολείο, έτσι ώστε οι μαθητές, οι γονείς, οι καθηγητές, η διεύθυνση του σχολείου, η τοπική κοινωνία, η δημοτική Αρχή, όλοι μαζί να συνεργάζονται και να συμπλέουν πετυχαίνοντας έργα μεγάλα, έργα που γράφουν Ιστορία τόσο στο σχολείο όσο και στην κοινότητα.
Καλλιτεχνικό Σχολείο Κερατσινίου, ένα σχολείο που χτίστηκε στον χώρο που λειτουργούσαν τα λουτρά Παλατζιάν, ένα σχολείο όπου η Τέχνη και ο Πολιτισμός συναντούν την Ιστορία του τόπου μας... Αυτό και μόνο το κάνει ξεχωριστό.
* Ο Αντώνης Μπενέτος είναι πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Καλλιτεχνικού Σχολείου Κερατσινίου
Μάθαμε να εκτιμάμε
Μαρτυρία της Νεφέλης και του Κωνσταντίνου, μαθητών του Καλλιτεχνικού Σχολείου Κερατσινίου
Πηγαίνοντας σ’ αυτό το ξεχωριστό σχολείο, μάθαμε, πέρα από τέχνες και άλλες αρετές, να εκτιμάμε! Μας έχει προσφέρει τόσες εμπειρίες με διάφορες ημερίδες και διαγωνισμούς, οι οποίες μας ανοίγουν πολλές πόρτες για ένα μέλλον ξεχωριστό. Μας έχει δώσει τόσες ευκαιρίες για να παρουσιάσουμε τη δική μας δουλειά - π.χ., το θεατρικό έργο «Ο Ευριπίδης αρρώστησε»! Τα μαθήματα, φυσικά, δεν είναι ξεχωριστά από μόνα τους, οι καθηγητές τα κάνουν! Ο κάθε καθηγητής είναι ξεχωριστός με τον τρόπο του! Το Καλλιτεχνικό μάς έχει προσφέρει πολλές αναμνήσεις για ένα αξέχαστο παρελθόν! Στο σχολείο αυτό ασχολούμαστε τόσο πολύ με την Τέχνη, χωρίς να παραλείψουμε τα μαθήματα Γενικής Παιδείας φυσικά!
