Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα σε μια διαπολιτισμική εκπαιδευτική διαδικασία που σέβεται και τιμά τη διαφορετικότητα μέσα στις σχολικές τάξεις, υπογραμμίζουν σε κοινή ανακοίνωσή τους οι: Πελαργός - Σύλλογος Φίλων της Μεικτής Οικογένειας, ΑNASA Πολιτιστικό Κέντρο Αφρικανικής Τέχνης και Πολιτισμού, Όμιλος για την Ιστορική Εκπαίδευση στην Ελλάδα, Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων 1ου Δημοτικού Σχολείου Πεύκης, Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων 3ου Δημοτικού Σχολείου Παλλήνης, Σύλλογος Γονέων 14ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών «Δημήτρης Πικιώνης», Generation 2.0 for Rights, Equality & Diversity.
Αφορμή για την παρέμβασή τους είναι δυο ποιήματα στο βιβλίο θρησκευτικών της Γ’ Δημοτικού, που περιλαμβάνονται στη διδακτέα ύλη στο κεφάλαιο με θέμα τη φιλία: το «Μικρό ποίημα της φιλίας» του Νικηφόρου Βρεττάκου και το «Γλυκό τσαμπί σταφύλι» της Μαρίας Γουμενοπούλου. Στο πρώτο υπάρχει αναφορά σε «έγχρωμα» παιδιά και «νεγράκια», στο δεύτερο εμφανίζεται ανάμεσα σε άλλα «το αραπάκι».
«Προφανώς οι λέξεις “νεγράκι” και “αραπάκι” έρχονται από και αντικατοπτρίζουν την εποχή στην οποία τα ποιήματα δημιουργήθηκαν (περισσότερο από 3 ή 4 δεκαετίες πριν), και όπου κάπου μακριά από εμάς, σε άλλες χώρες και ηπείρους, ζούσε ένα διαφορετικό παιδί, σχεδόν εξωτικό. Στο χρόνο που δημιουργήθηκαν τα ποιήματα, γράφτηκαν με στόχο να προωθήσουν την ιδέα της φιλίας μεταξύ των λαών. Ωστόσο, την εποχή εκείνη δεν υπήρχε ακόμα η επίγνωση της βαρύτητας και της ρατσιστικής χροιάς των συγκεκριμένων λέξεων την οποία ανέδειξαν τα κινήματα των μαύρων (κινήματα για τα πολιτικά δικαιώματα) αργότερα. Από την σύγχρονη έρευνα γνωρίζουμε ότι, όχι μόνο δεν υπάρχει ιστορική και κοινωνική νομιμοποίηση των συγκεκριμένων λέξεων αλλά αντίθετα, είναι λέξεις που πληγώνουν» σημειώνουν στην ανακοίνωση που υπογράφουν.
«Σήμερα, στις τάξεις της Γ’ δημοτικού, το “νεγράκι” δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, αλλά το παιδί στο διπλανό θρανίο, το παιδί μας, το παιδί της γειτόνισσας μας» συνεχίζουν. Όπως αναφέρουν, «ακόμα και αν φωτισμένοι εκπαιδευτικοί θελήσουν να χρησιμοποιήσουν τα συγκεκριμένα ποιήματα για τη συζήτηση της διαφορετικότητας, είναι αμφίβολο ότι θα πετύχουν τον στόχο τους», παρατηρώντας ότι πρόκειται για λέξεις που διαιωνίζουν στερεότυπα και η χρήση τους, μεταξύ άλλων, «είναι επιζήμια για την αυτοεκτίμηση των παιδιών που στιγματίζονται από αυτές».
«Είναι βέβαιο, από την άλλη, πως μια διαπολιτισμική εκπαιδευτική διαδικασία που θα σέβεται όλα τα παιδιά και θα τιμά τη διαφορετικότητα μέσα στις σχολικές τάξεις στην Ελλάδα του 21ου αιώνα δεν μπορεί να βασιστεί μόνο στις καλές προθέσεις δημιουργών, εκπαιδευτικών και πολιτικών. Είναι απαραίτητες οι γνώσεις και οι δεξιότητες, είναι απαραίτητο επίσης ένα κατάλληλο εκπαιδευτικό υλικό» αναφέρουν και ζητούν την απόσυρση των ποιημάτων αυτών από τη διδακτέα ύλη. «Ενόψει της επικείμενης αλλαγής των σχολικών εγχειριδίων του δημοτικού προσβλέπουμε σε επιλογές που θα σέβονται τις αρχές της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης και θα ανταποκρίνονται στα δεδομένα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας» καταλήγουν.
