Στο 14ο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στο νομοσχέδιο του υπ. Υγείας που αφορά την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και τον ΕΟΠΥΥ, με έμφαση στον «προσωπικό γιατρό». Ωστόσο, όπως εξηγεί στην ΑΥΓΗ της Κυριακής ο πρώην γ.γ. του υπ. Υγείας Γιώργος Γιαννόπουλος, η κυβέρνηση δεν θεσμοθέτησε μια αναβάθμιση της δημόσιας ΠΦΥ, αλλά έδωσε επιπλέον χώρο στον ιδιωτικό τομέα. Ειδικότερα για τον «προσωπικό γιατρό», το κέντρο βάρους μετατοπίζεται στους ιδιώτες γιατρούς. Παράλληλα, ο Γ. Γιαννόπουλος ασκεί κριτική στην κυβέρνηση τόσο για το συνολικότερο σχέδιο αντιμετώπισης της πανδημίας όσο και ειδικότερα για την υψηλή θνητότητα και τη λογική της «συνύπαρξης με τον ιό».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στην ομιλία του στο 14ο Συνέδριο της Ν.Δ., ανακοίνωσε τη θέσπιση του «προσωπικού γιατρού», δωρεάν για όλους τους πολίτες. Συμβαδίζει το νομοσχέδιο με τη δωρεάν ιατρική περίθαλψη;
Στην περσινή ΔΕΘ, ο Κ. Μητσοτάκης είχε εξαγγείλει «νέες δομές ΠΦΥ με ΣΔΙΤ». Mε το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στη Βουλή δεν δρομολογείται ρητά μια τέτοια επιθετική παρέμβαση και θα πρέπει να αναγνωστεί ως πολιτική ήττα της Ν.Δ., καθώς διαισθάνεται ότι το νεοφιλελεύθερο αφήγημά της αδυνατεί να ηγεμονεύσει. Αυτή η διστακτικότητα όμως δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπει την πολιτική επιλογή της και αυτό ακριβώς είναι που επιχειρείται να εμπεδωθεί μέσα από το νομοσχέδιο. Αντί να θεσμοθετηθεί μια στρατηγική αναβάθμισης της δημόσιας ΠΦΥ, γίνεται ακριβώς το αντίθετο: αξιοποιούνται τα υπαρκτά ελλείμματα για να δοθεί επιπλέον χώρος στον ιδιωτικό τομέα. Την ώρα που το ποσοστό κάλυψης αναγκών από τον ιδιωτικό τομέα στη χώρα μας ξεπερνά το 70%!
Σε μια χώρα όπου κατέχει τα πρωτεία σε ποσοστό ιδιωτικής δαπάνης Υγείας, στο 40%, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι κάτω από 20%. Επίσης, τα οικονομικά εμπόδια στην πρόσβαση σε υπηρεσίες Υγείας αφορούν στο 15% των συμπολιτών μας (είχε μειωθεί στο 10% επί ΣΥΡΙΖΑ). Εδώ εντοπίζεται ο πυρήνας της δικής μας στρατηγικής, καθώς η θεώρησή μας στηρίζεται στο ότι οι στρατηγικές ανταπόκρισης στις σύγχρονες υγειονομικές προκλήσεις και άρσης των ανισοτήτων, οι δημόσιες πολιτικές, δεν μπορεί παρά να σχεδιάζονται και να υλοποιούνται από ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος και όχι από επιχειρηματικά επενδυτικά σχέδια με κριτήριο το κέρδος.
Αναφορικά με τον «προσωπικό γιατρό», που έτσι κι αλλιώς είχε θεσμοθετηθεί από το 2017 ως «οικογενειακός γιατρός», με τον τωρινό νόμο αφενός αλλοιώνεται η φιλοσοφία του θεσμού και της συνολικής μεταρρυθμιστικής προσπάθειας που ξεκινήσαμε εμείς, αφετέρου το κέντρο βάρους μετατοπίζεται από τους γιατρούς των δημόσιων δομών στους ιδιώτες γιατρούς.
Επίσης, ο πρωθυπουργός παρουσίασε ένα αψεγάδιαστο κυβερνητικό έργο. Αλήθεια, έγιναν όλα τόσο καλά;
Εκείνο που διαπερνά εμμονικά σαν «κόκκινη γραμμή» την κυβερνητική πολιτική για το ΕΣΥ είναι ότι το δημόσιο σύστημα δεν θα ενισχυθεί ουσιαστικά και με μόνιμο τρόπο. Ό,τι μέτρο πήραν, ήταν ενταγμένο σε μια λογική προσωρινότητας, μέχρι να... περάσει η μπόρα! Επίσης, έκαναν σαφές με κάθε τρόπο ότι είναι δεσμευμένοι να μη γίνει ποτέ το ΕΣΥ ελκυστικό για νέους γιατρούς και επιστήμονες. Το όποιο προσωπικό προστέθηκε ήταν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και μάταια περιμένει να μονιμοποιηθεί. Όσες προκηρύξεις για μόνιμες θέσεις έγιναν, είχαν δρομολογηθεί επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και οι 4.000 μόνιμο νοσηλευτικό προσωπικό που εξήγγειλε ο κ. Μητσοτάκης, στην πρώτη του ομιλία στη ΔΕΘ, παραμένουν σε εκκρεμότητα. Επίσης, ο κ. Μητσοτάκης ουδέποτε έχει εκφωνήσει δέσμευση για μόνιμες νέες προσλήψεις στο ΕΣΥ ή για μισθολογική αναβάθμιση - κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Δέσμιοι των αντιλήψεών τους, ποτέ δεν θέλησαν ένα ισχυρό ΕΣΥ και έχουν κάνει τα πάντα για να... πετύχουν τον στόχο τους.
Παράλληλα, ακούστηκε ότι στο ΕΣΥ έγινε έργο που δεν έχει ξαναγίνει στο παρελθόν. Ποιο είναι το έργο που επικαλείται η κυβέρνηση;
Η προσπάθεια που καταβλήθηκε το 2015-2019 για να μην καταρρεύσει το ΕΣΥ σε συνθήκες σκληρής δημοσιονομικής επιτήρησης δεν μπορεί στα σοβαρά να αμφισβητηθεί. Αν αναλογιστούμε τις παρεμβάσεις που έγιναν σε επίπεδο άρσης εμποδίων στην πρόσβαση για 2,5 εκατ. ανασφάλιστους πολίτες, ενίσχυσης των δημόσιων δαπανών, στελέχωσης με 20.000 υγειονομικούς και αναμόρφωσης της ΠΦΥ (ΤοΜΥ) και της επείγουσας περίθαλψης, οι δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών πως «το έργο που έκαναν στο ΕΣΥ μέσα σε δύο χρόνια δεν είχε γίνει για δεκαετίες»(!), μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει. Η ελληνική κοινωνία αναγνωρίζει την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ και ξέρει ότι πιστεύει στο ΕΣΥ και στο κοινωνικό κράτος, καθώς τα δείγματα γραφής που δώσαμε στη διάρκεια της διακυβέρνησής μας αποτελούν την καλύτερη απόδειξη.
Τι έπρεπε να γίνει διαφορετικά στην αντιμετώπιση της πανδημίας;
Σε τρία πεδία έχουμε εντοπίσει τα σοβαρά ελλείμματα. Πρώτον, στην άρνηση της κυβέρνησης για δωρεάν συνταγογραφούμενα τεστ. Η έλλειψη επαρκώς μαζικού testing συνέβαλε στην ανεπαρκή επιδημιολογική επιτήρηση και στην αδυναμία εξαγωγής συμπερασμάτων για τις δραστηριότητες υψηλής μεταδοτικότητας. Η ενσωμάτωση των διαγνωστικών ελέγχων στο Σύστημα Ηλεκτρονικής Συνταγογράφησης θα μπορούσε να αποτελέσει σημαντικό εργαλείο της επιτροπής εμπειρογνωμόνων, προκειμένου οι εισηγήσεις της να είναι επιστημονικά τεκμηριωμένες και όχι επακόλουθα προειλημμένων πολιτικών αποφάσεων.
Το δεύτερο πεδίο αφορά στον ρόλο της ΠΦΥ στην προνοσοκομειακή φροντίδα, η οποία ανατέθηκε στα... τηλεφωνικά κέντρα του ΕΟΔΥ!
Σε συνδυασμό με το δεύτερο, που προκάλεσε σημαντική επιβάρυνση των νοσοκομείων, προέκυψε και το τρίτο προβληματικό στοιχείο, η «προστασία» του ιδιωτικού τομέα. Η κυβέρνηση, ακόμα και στην κορύφωση της πανδημίας, επέλεξε να παράσχει «Covid ασυλία» στους ιδιώτες και να διοχετεύσει το σύνολο σχεδόν της Covid νοσηρότητας στο ΕΣΥ. Αποτέλεσμα ήταν η ελλειμματική φροντίδα της μη Covid νοσηρότητας.
Όλα τα παραπάνω οδήγησαν σε μια συνολικά αποτυχημένη διαχείριση, που αποτυπώνεται ως πραγματικότητα μέσα από τους δείκτες υψηλής θνητότητας.
Η κυβέρνηση υποβαθμίζει τον δείκτη των θανάτων και προβάλλει ως ιδανικότερο την υπερβάλλουσα θνητότητα. Αρκεί αυτός ο δείκτης για να είμαστε ικανοποιημένοι;
Όσο κι αν προσπαθεί να αποκρύψει τη ζοφερή πραγματικότητα, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Η χώρα μας κατέχει μια θλιβερή «πρωτιά» στους θανάτους από Covid-19 ανά εκατομμύριο πληθυσμού. Επίσης, είναι απαράδεκτα μεγάλο το ποσοστό θανάτων (>70%) εκτός ΜΕΘ. Ακόμα και η εντός ΜΕΘ Covid θνητότητα προσεγγίζει το μη αποδεκτό ποσοστό του 75%.
Μια στοιχειωδώς σοβαρή κυβέρνηση θα αξιολογούσε:
α. Πόσοι ασθενείς καταλήγουν χωρίς να διασωληνωθούν και για ποιο λόγο δεν διασωληνώθηκαν.
β. Πόσοι ασθενείς καταλήγουν διασωληνωμένοι χωρίς να νοσηλεύονται σε ΜΕΘ.
γ. Ποιος είναι ο αποδεκτός μέγιστος χρόνος παραμονής διασωληνωμένου εκτός ΜΕΘ; Ποιος αριθμός διασωληνωμένων βρίσκεται εκτός ΜΕΘ πάνω από αυτό το χρονικό όριο; Πόσοι ασθενείς μεταφέρθηκαν σε ΜΕΘ με καθυστέρηση;
δ. Το υψηλό ποσοστό θνητότητας στις ΜΕΘ Covid. Σχετίζεται με το μεγάλο διάστημα εκτός ΜΕΘ; Σχετίζεται με άλλους παράγοντες και ποιους; Πού οφείλονται οι αποκλίσεις στη θνητότητα μεταξύ νοσοκομείων; Παίζει κάποιο ρόλο η υποδομή και η στελέχωση;
ε. Γιατί έχει αυξηθεί και η υπερβάλλουσα θνησιμότητα άλλων σοβαρών νοσημάτων; Πόσο ευθύνεται η «μονοθεματική» λειτουργία του ΕΣΥ;
Είδατε να διερευνηθεί και να εξηγηθεί κάτι απ’ όλα αυτά; Η «Μαύρη Βίβλος» της πολιτικής Υγείας της Ν.Δ. έχει ήδη γραφτεί.
Τι σημαίνει η νέα φάση συνύπαρξης με τον ιό;
Αυτή η «προαναγγελία» είναι απαράδεκτη και ακραία ανεύθυνη. Η φάση συνύπαρξης ισχύει μόνο όταν η πανδημία έχει μεταπέσει σε εποχική επιδημική φάση. Από πουθενά όμως δεν προκύπτει τέτοιο συμπέρασμα. Λόγω των νέων μεταλλάξεων και των χαμηλών ποσοστών εμβολιασμού σε παγκόσμια κλίμακα, συνεχίζουμε να βιώνουμε συνθήκες πανδημίας. Η κυβέρνηση επιλέγει συνειδητά την αγνόηση των κινδύνων στο όνομα του πολιτικού οφέλους από το άνοιγμα του τουρισμού και υπολογίζοντας ότι θα αντισταθμίσει το πολιτικό κόστος από την κακή διαχείριση της πανδημίας και από το κύμα ακρίβειας. Αν η διαχείριση μιας υγειονομικής κρίσης με κριτήριο το εκλογικό όφελος δεν είναι κυνισμός και ακραία ανευθυνότητα, τότε τι άλλο μπορεί να είναι;
