Στις αρχές του 2022, ένας μόνο ελληνικός κινηματογράφος προέβαλε την ιστορία της Λούνα, μιας γαλακτοπαραγωγικής αγελάδας που ζει σε κάποια φάρμα της Αγγλίας και έγινε πρωταγωνίστρια στο ντοκιμαντέρ της Αντρέα Άρνολντ με τίτλο “The Cow”. Μια αγελάδα που γεννιέται για να παράγει γάλα. Μια αγελάδα που γεννά για να θρέψει όχι τα παιδιά της αλλά τους ανθρώπους. Η ταινία μάς περιγράφει σιωπηλά όλη τη βία που κρύβει η γαλακτοβιομηχανία, που καμία σχέση δεν έχει με όσα νομίζουμε πως ισχύουν. Μια βία που κρύβεται πίσω από αυτό που η πλειοψηφία των ανθρώπων θεωρεί θεσμικό της δικαίωμα.
Γιατί τα εκατομμύρια των γαλακτοκομικών αγελάδων που υπάρχουν σήμερα στον πλανήτη ζουν εγκλωβισμένες σε μια επώδυνη και εξαντλητική διαδικασία, με τεράστιες μηχανές και γερανούς και εργαλεία που θα χώσουν αυτοματοποιημένες αντλίες στις θηλές τους, θα μαρκάρουν τα καπούλια τους με πυρωμένα σίδερα, θα τρυπήσουν τα αυτιά τους για να κρεμάσουν αριθμημένες ετικέτες, θα σουβλίσουν και καυτηριάσουν τα κρανία τους για να μη βγάλουν κέρατα. Φαντάζει ειρωνικό, αλλά το μόνο ανθρώπινο άγγιγμα είναι το χέρι του κτηνιάτρου που χώνεται βαθιά μέσα στον κόλπο τους στη μηνιαία εξέταση που θα δώσει το πράσινο φως για μία ακόμα τεχνητή γονιμοποίηση, με σκοπό μια ακόμα εγκυμοσύνη.
Και εκεί φτάνουμε στο σημείο της ιστορίας που η μητρότητα γίνεται αβάσταχτο μαρτύριο. Στο σημείο που η μητρότητα γίνεται βασανιστήριο για ένα ακόμα ποτήρι γάλα για τα παιδιά των ανθρώπων. Γιατί μετά από κάθε εγκυμοσύνη ακολουθεί ένας βίαιος αποχωρισμός της αγελάδας από το παιδί της. Ένας αποχωρισμός με βαθιές συναισθηματικές επιπτώσεις για τη μητέρα. Η πρωταγωνίστρια της ταινίας όταν της παίρνουν το μοσχαράκι της για μέρες αρνείται να φάει. Το παιδί της για τις επόμενες ημέρες θα τραφεί με κάτι που μοιάζει με γάλα από μια πλαστική ρόγα. Αν είναι αρσενικό, θα σφαχτεί ως άχρηστο για τη βιομηχανία γάλακτος και θα φτάσει σε κάποιο πιάτο ως μοσχαράκι γάλακτος. Αν είναι θηλυκό, ίσως συναντήσει κάποια στιγμή τη μητέρα του στην ίδια φάρμα αλλά έτσι κι αλλιώς θα ακολουθήσει την ίδια πορεία στη σύντομη ζωή του.
Ζωή σύντομη και γεμάτη ταλαιπωρίες, καθώς η ακινησία, η έλλειψη επαφής με το φυσικό περιβάλλον, τα ψυχολογικά τραύματα, οι βίαιες γονιμοποιήσεις από ένα ανθρώπινο χέρι και κυρίως οι επώδυνες μαστίτιδες από την συνεχές μηχανικό άρμεγμα θα κάνουν το πέρασμά της από τον κόσμο αυτό βασανιστικό και μικρό. Υπολογίζεται πως ενώ μια αγελάδα υπό φυσιολογικές συνθήκες μπορεί να ζήσει 25 με 30 χρόνια, οι γαλακτοκομικές αγελάδες μετά βίας φτάνουν τα πέντε χρόνια ζωής και τότε, ανίκανες πια να γεννήσουν, οδηγούνται, τόσο εξαντλημένες που συχνά δεν μπορούν καν να περπατήσουν, ώς το σφαγείο.
Αυτή είναι η ζωή των ζώων που συνήθως τα βλέπουμε στις τηλεοπτικές διαφημίσεις να βόσκουν ήρεμα και ευτυχισμένα σε ηλιόλουστα και καταπράσινα λιβάδια ώστε η εικόνα τους να συντηρεί τον παιδικό μύθο της “καλής μας αγελάδας που βόσκει κάτω στη λιακάδα για να κατεβάσει γάλα...”, έναν μύθο που έχει εκλείψει προ πολλού αλλά κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί πως για κάποια πλάσματα η μητρότητα είναι ένα μαρτύριο. Αυτή είναι μια ιστορία που οι πρωταγωνιστές της δεν μπορούν να μας την πουν γιατί δεν έχουν φωνή να την πουν. Ας γίνουμε η φωνή τους και ας σκεφτούμε αυτές τις μητέρες αύριο που είναι η γιορτή της μητέρας.
Καλύτερα να μην ξέρεις τι τρως και τι πίνεις
Ένα σημαντικό ποσοστό γαλακτοπαραγωγικών αγελάδων υποφέρει από υπασβεστιαιμία, που, εκτός από το να επηρεάζει το επίπεδο του ασβεστίου στο παραγόμενο γάλα που φτάνει στα ανθρώπινα ποτήρια, αποτελεί και σημαντική απειλή για την υγεία των αγελάδων, καθώς σχετίζεται με προβλήματα στα ανοσοποιητικό και το πεπτικό σύστημα. Οι αγελάδες, όταν παύουν να είναι κερδοφόρες, σε πολλές χώρες συνηθίζεται να σφαγιάζονται σε παράνομα σφαγεία και χωρίς κτηνιατρικό έλεγχο, με το φτηνό τους κρέας να διοχετεύεται ανεξέλεγκτα σε διάφορες αγορές του κόσμου, με ό,τι αυτό σημαίνει για τους καταναλωτές κρέατος.
