Η αγόρευση του εισαγγελέα στη δίκη των δολοφόνων του Ζακ Κωστόπουλου δεν ήταν μία από τις πιο κακές στιγμές της ελληνικής Δικαιοσύνης. Και σίγουρα δεν ήταν μία από τις πιο κακές στιγμές αυτής της συγκεκριμένης δίκης. Ο εισαγγελέας κατέρριψε σχεδόν όλους τους εξωφρενικούς ισχυρισμούς της υπεράσπισης και των κατηγορούμενων, που σε όλη τη διάρκεια της δίκης επιδόθηκαν σε μια προκλητική προσπάθεια να δολοφονήσουν τον ακτιβιστή της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας για δεύτερη φορά.
Ο εισαγγελέας απάντησε σχεδόν σε όλα: ο Ζακ Κωστόπουλος δεν πήγε στην οδό Γλάδστωνος για να ληστέψει. Δεν κρατούσε μαχαίρι. Δεν απειλούσε κανέναν. Δεν είχε κανένα παθολογικό πρόβλημα ικανό να του προκαλέσει το οποιοδήποτε πρόβλημα πριν το λιντσάρισμά του. Και οι δολοφόνοι του ήταν σε θέση να καταλάβουν ότι τον οδηγούσαν στον θάνατο με τα χτυπήματά τους και μάλιστα είχαν προειδοποιηθεί ρητά γι’ αυτό από τους περίοικους. Όσο για τους αστυνομικούς, είχαν τη δυνατότητα να εκτιμήσουν ότι η ειδοποίηση για ληστεία δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα και ότι ο Ζακ Κωστόπουλος βρισκόταν στο έδαφός ανυπεράσπιστος και ακίνδυνος, άρα η επέμβασή τους έπρεπε να στοχεύει στην προστασία του και όχι στον επιπλέον βασανισμό του.
Και αφού τα είπε όλα αυτά, πρότεινε κάτι διαφορετικό από αυτό στο οποίο οδηγούσαν τα συμπεράσματά του. Διατήρησε την κατηγορία της «θανατηφόρας σωματικής βλάβης» για τον μεσίτη Χορταριά και τον κοσμηματοπώλη Δημόπουλο και εισηγήθηκε την αθώωση για τους αστυνομικούς. Η λέξη-κλειδί για να αρκεστεί ο εισαγγελέας στο κατηγορητήριο-χάδι, ήταν «απερισκεψία». Ο Χορταριάς και ο Δημόπουλος γνώριζαν μεν ότι μπορούσαν να σκοτώσουν τον Ζακ Κωστόπουλο καθώς συνέχιζαν να τον χτυπούν στο κεφάλι, αλλά δεν σταμάτησαν όχι από δόλο -ο οποίος, αν αναγνωριστεί, επισείει ισόβια-, αλλά από απερισκεψία. Και οι αστυνομικοί, επίσης, έπρεπε να καταλάβουν, αλλά δεν κατάλαβαν.
Το κρίσιμο ερώτημα
Η εισαγγελική αγόρευση δημιουργεί ένα ερώτημα το οποίο παραμένει ο ελέφαντας στο δωμάτιο για την ελληνική Δικαιοσύνη - ένας από τους ελέφαντες, έστω. Έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία απέναντι στον νόμο; Έχει μια πράξη το ίδιο βάρος όποιος και αν τη διαπράττει; Ή, μιλώντας συγκεκριμένα: μια αγόρευση σαν αυτή του εισαγγελέα, θα κατέληγε στο να παραμείνει στην κατηγορία της θανατηφόρας σωματικής βλάβης και όχι σε αυτή της ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο αν το θύμα ήταν ένας καταστηματάρχης και οι θύτες ακτιβιστές της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας; Κι ακόμα, πόσο πολύ χρειάζεται να παρανομήσει ένας αστυνομικός για να αναγνωρίσει ένα δικαστήριο ότι παρανόμησε;
Ας προστεθεί σ’ αυτό ότι από τους ανθρώπους που συμμετείχαν στη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου στις 21 Σεπτεμβρίου 2018, δηλαδή πριν από 43 μήνες και μερικές ημέρες, ούτε ένας δεν έχει περάσει έστω μία μέρα στη φυλακή. Αν η πρόταση του εισαγγελέα γίνει δεκτή, δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο τουλάχιστον ο ένας από τους κατηγορούμενος να αποκτήσει το ιδιαίτερο προνόμιο να καταδικαστεί για έναν φόνο που έκανε, να αναγνωριστεί ότι ήξερε ότι διαπράττει φόνο και να μην περάσει την πόρτα της φυλακής. Της ίδιας ακριβώς αντιμετώπισης έτυχαν και οι αστυνομικοί που δολοφόνησαν τον ρομά Νίκο Σαμπάνη τον περασμένο Οκτώβριο. Κι αυτοί δεν έχουν μπει στη φυλακή ούτε για μία ώρα.
Η καταγωγή των... ποινών
Το ίδιο ερώτημα γεννάται στην πραγματικότητα και από την απόφαση της δίκης της Χρυσής Αυγής, ανεξάρτητα αν το γενικό της αποτέλεσμα δημιούργησε εύλογη ανακούφιση και κάποιον ενθουσιασμό. Οι ποινές για τους ναζί που επιτέθηκαν στους Αιγύπτιους ψαράδες την ώρα που αυτοί κοιμούνταν, χτυπώντας τους με λοστούς στο κεφάλι, ήταν αστείες. Και εδώ το ερώτημα ήταν το ίδιο: θα ήταν τόσο χαμηλές οι ποινές αν τα θύματα ήταν Έλληνες; Η προ δωδεκαετίας απόφαση για τη δολοφονική επίθεση κατά του Δημήτρη Κουσουρή, χωρίς να είναι η αυστηρότερη δυνατή, απαντά αρνητικά στο ερώτημα.
Η απόφαση του δικαστηρίου που εκδίκασε τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και στη συνέχεια αυτή του δικαστηρίου που θα εκδικάσει σε δεύτερο βαθμό την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής από τις 15 Ιουνίου και μετά θα δώσει απάντηση σε ένα ερώτημα που πλανιέται στον αέρα και σπανίως εκφράζεται ρητά: πρέπει ένα θύμα να είναι λευκό, ελληνικής καταγωγής και στρέιτ για να ελπίζει πως θα αποδοθεί δικαιοσύνη απέναντι στους θύτες του;
