Γίνονται φέτος καταλήψεις στα σχολεία; Ναι. Μόνο που δεν το μαθαίνουμε... Ας πούμε, στη Δ' Αθήνας 1 στα 4 σχολεία τελεί υπό κατάληψη, αλλά δεν θα το ακούσετε ούτε θα το διαβάσετε πουθενά. Όλα αθόρυβα, χωρίς κανάλια, χωρίς φασαρίες. Γιατί; Μα γιατί, πρώτον, πρέπει να φανεί ότι «τάξις επικρατεί επί Κεραμέως» και γιατί, δεύτερον, η τηλεκπαίδευση σκέπει τα πάντα.
Τα παιδιά θέτουν σοβαρά ζητήματα: το υγειονομικό κατά κύριο λόγο, στα Λύκεια επιπροσθέτως τη μείωση της ύλης, την Τράπεζα Θεμάτων και την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής. Έχουν δίκιο; Σε μεγάλο βαθμό, να.! Είναι γενιά που έχει στερηθεί την εφηβεία της. Κλεισμένα σχεδόν για δύο χρόνια στα σπίτια τους, προσπαθούν να επανασυνδεθούν με κάτι που μοιάζει με ζωή. Έχουν αποκοπεί από τη ζώσα μαθησιακή διαδικασία, έχουν στερηθεί τις χαρές τους, έχουν φοβηθεί την αρρώστια και τον θάνατο. Και αντί να έχουν σύμμαχο την Πολιτεία στον αγώνα επανένταξής τους, το υπουργείο τα βομβαρδίζει με καινούργια συστήματα εισαγωγής, τσιτάτα περί αριστείας, αυταρχισμό και ανεπαρκή υγειονομικά πρωτόκολλα.
Μπορούμε να μιλήσουμε για μαθητικό, πολιτικό κίνημα στα σπάργανα; Όχι. Τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει συγκροτημένη πρόταση, αποφάσεις συνέλευσης, δεκαπενταμελούς, συντονισμός μεταξύ σχολείων. Πρόκειται εν πολλοίς για κινήσεις πανικού, χωρίς -ας μου επιτραπεί ο όρος- συλλογική νομιμοποίηση.
Κι εδώ, όπως πάντα, τίθεται ένα τεράστιο πολιτικό, αλλά κυρίως ηθικό δίλημμα για τους/τις εκπαιδευτικούς: πώς τοποθετούνται απέναντι στη γνήσια αγωνία των παιδιών; Στηρίζουν τις καταλήψεις; Και με ποιον τρόπο; Ιδίως στα Λύκεια, η απώλεια διδακτικών ωρών προς όφελος ποιου αποβαίνει; Και οι εκπαιδευτικοί έχουμε το ηθικό δικαίωμα να καταγράφουμε τους καταληψίες; Το υπουργείο έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του: τηλεκπαίδευση παντού υποχρεωτικά. Εμείς; Ας μην κοροϊδευόμαστε: πρώτον, η τηλεκπαίδευση δεν είναι ακριβώς εκπαίδευση (πέρα από τα θέματα διαρροής προσωπικών δεδομένων κ.λπ.) και δεύτερον, δεν είναι υποχρεωμένοι ούτε οι εκπαιδευτικοί ούτε τα παιδιά να έχουν σπίτι τους τα ανάλογα μέσα.
Η ΟΛΜΕ βέβαια έχει καταστήσει σαφές ότι η τηλεκπαίδευση θα πρέπει να πραγματοποιείται μέσα από τις σχολικές μονάδες και με τα πενιχρά τους μέσα, έτσι ώστε να καταδειχθεί η ανεπάρκεια των εκπαιδευτικών δομών, επισημαίνοντας παράλληλα ότι είμαστε ο μόνος κλάδος δημόσιων υπαλλήλων που δεν δικαιούμαστε εξοπλισμό. Όλα αυτά, βέβαια, στέκουν λογικά, πλην όμως ουσιαστικά είμαστε ακάλυπτοι και διοικητικά, και υπηρεσιακά σε περίπτωση καταγγελίας.
Εν πάση περιπτώσει, τα προβλήματα παραμένουν είτε προβάλλονται οι καταλήψεις είτε όχι. Έχει τεράστια σημασία πώς απαντάμε σε αυτά, όχι με συνθηματολογία, ανώφελους συναισθηματισμούς ή ευκαιριακή πολιτικάντικη εκμετάλλευση, αλλά με συγκροτημένες προτάσεις: ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με την αλλαγή του 50%+1. Σ’ αυτό έχουμε μαζί και τους γονείς, και την κοινωνία.
* Η Βάσω Δραγάτση είναι εκπαιδευτικός Μέσης Εκπαίδευσης
