Το σπίτι μου, στην αρχή του οικισμού της Λίμνης, κάηκε στη φωτιά του φετινού Αυγούστου, γιατί ο υπεύθυνος στην ιεραρχία του πυροσβεστικού σώματος δεν έδωσε εντολή στους άνδρες των δύο πυροσβεστικών οχημάτων που βρίσκονταν εκεί μπροστά να ρίξουν νερό για να την σβήσουν!
Και οι γείτονες, που τους παρακαλούσαν να σώσουν το σπίτι, έπαιρναν εντολή να απομακρυνθούν, ίσως για να μη βλέπουν και ακούν να γκρεμίζονται οι κόποι μιας ζωής και η προσπάθεια για να διατηρηθεί κάτι που φτιάχτηκε με πέτρα και ξύλο, χωρίς αλουμίνια και πλαστικά παράθυρα.
Έτσι, σε εκτέλεση της εντολής του ανωτέρου, έγινε στάχτη ό,τι ξύλινο στοιχείο υπήρχε, δοκάρια από τη στέγη που κατέρρευσε, ξύλινα πατώματα, παράθυρα, χαγιάτια, μπαλκόνια και έμεινε ένα καμένο ερείπιο να στοιχειώνει την αυλή.
Καταστροφή σπάνιων αντικειμένων
Χειρότερη κατάσταση στο εσωτερικό, όπου κάηκαν η οικοσκευή, ξυλόγλυπτα, αντίκες σκαλιστές που είχα φέρει από το πατρικό μου σπίτι στη Μυτιλήνη, με κρύσταλλο και μάρμαρο, ηλικίας πάνω από 120 χρόνων, και ό,τι παραδοσιακό και αυθεντικά ελληνικό αγόραζα και κουβάλαγα από τα υπηρεσιακά ταξίδια μου σε όλη την Ελλάδα, αφού είχα την ευλογία να εργάζομαι στον ελληνικό οργανισμό χειροτεχνίας και ταξίδευα σε όλη την Ελλάδα προσφέροντας βοήθεια στους ανθρώπους που εξακολουθούσαν να δουλεύουν με τον πηλό, το ξύλο και τον αργαλειό, για να μην σβήσουν οι παραδοσιακές ελληνικές τέχνες.
Έτσι είχα συγκεντρώσει σε αυτό το σπίτι σπάνια αντικείμενα ελληνικής τέχνης: ξυλόγλυπτες κασέλες με ζωγραφική από το Πήλιο, σαλόνι σκαλιστό σκυριανό, καθιστικό από ξύλο ελιάς, πίνακες από ζωγράφους, ασημένιες πόρπες από τα Γιάννενα, ποδιές βελούδινες με χρυσοκέντημα και τμήματα στολών, υφαντά, μεταξωτά από τη Μυτιλήνη και ένα σωρό σπάνιες εκδόσεις από σπουδαίους λαογράφους -Κίτσο Μακρή, Αγγελική Χατζημιχάλη- και εικόνες οικογενειακές από μοναχούς τους Αγίου Όρους.
Επίσης, μια εξαιρετικά πλούσια δισκοθήκη με βινύλιο και CD από το 1968 μέχρι σήμερα, με συλλογές από αγαπημένους συνθέτες.
Τέλος, καταστράφηκαν και έσπασαν κεραμικά αντικείμενα, πιάτα, σερβίτσια, φλυτζάνια, διακοσμητικά από αγγειοπλάστες παλιούς από όλη την Ελλάδα -Σίφνο, Σάμο, Κρήτη, Λέσβο- που στόλιζαν τα ράφια της κουζίνας μου και την αυλή.
Χάθηκε ένα λαογραφικό μουσείο
Σε εκτέλεση αυτής της εντολής, χάθηκε όλη αυτή η ομορφιά, μαζί με την επιθυμία τη δική μου και του συζύγου μου, αφού δεν είχαμε παιδιά, να μείνει το σπίτι δωρεά στον Δήμο Λίμνης ως λαογραφικό μουσείο από όλη την Ελλάδα.
Σε ένα υπηρεσιακό ταξίδι γνώρισα τη Λίμνη ύστερα από αίτημα του παλιού δημάρχου Ι. Μπλουκίδη, που ζητούσε την αναβίωση της τέχνης της υφαντικής που ανθούσε παλιά στην περιοχή, με εξαιρετικά δείγματα που υπήρχαν στα μπαούλα των σπιτιών.
Εισηγήθηκα και χρεώθηκα πρόγραμμα αξίας 1.000.000 δρχ. το 1982 και με τα χρήματα αυτά επισκευάστηκε το κατεστραμμένο και ερειπωμένο κτήριο της παλιάς ΔΕΗ, αγοράστηκαν αργαλειοί και πρώτες ύλες και δημιουργήθηκε ο χειροτεχνικός συνεταιρισμός γυναικών Λίμνης το 1982, που έδωσε δουλειά στις γυναίκες της περιοχής και τη δυνατότητα να αποκτήσουν ένα δικό τους εισόδημα, αφού τα υφαντά τους έφτασαν να πουλιούνται σε εκθέσεις του ΕΟΜΕΧ σε Γαλλία, Γερμανία, Δανία, Ιταλία και γίνονταν ανάρπαστα.
Για να γίνουν όλα αυτά, άφησα διευθυντική θέση στον ΕΟΜΕΧ και έμεινα στη Λίμνη.
Κι αν σήμερα, έπειτα από 18 χρόνια λειτουργίας, έχει διαλυθεί ο σύλλογος λόγω ηλικίας των γυναικών, το επισκευασμένο κτήριο της παλιάς ΔΕΗ ακόμα καλύπτει ανάγκες του Δήμου Λίμνης.
Νομίζω πως όλη αυτή η προσφορά άξιζε ένα βυτίο νερό και όχι την ψυχρολουσία της απραξίας και της αδιαφορίας.
Αλήθεια, αν καιγόταν -ω μη γένοιτο- το σπίτι του δημάρχου ή του δασάρχη ή όποιου άλλου -παρατρεχάμενου-, θα ίσχυε η ίδια εντολή ή θα πνιγόταν όλη η περιοχή με νερά και αφρούς;
Θυμάμαι, πριν από χρόνια, σε ένα ταξίδι στην Αστυπάλαια, πήρε φωτιά ένα σπίτι ψηλά, στο κάστρο. Όσοι ήταν εκεί σχημάτισαν μια αλυσίδα που ξεκίναγε από τη θάλασσα έως το σπίτι που καιγόταν και με κουβάδες που περνούσαν από χέρι σε χέρι κατάφεραν να σβήσουν τη φωτιά.
Ευτυχώς, εκεί δεν βρισκόταν συντονιστής υπεύθυνος, αλλά μόνο συμπόνοια για τον συνάνθρωπο που έχανε το βιός του.
Ακούστηκε ότι αυτό που ενδιέφερε τους υπεύθυνους ήταν να μην υπάρξει θύμα ανθρώπινο. Ασφαλώς και έτσι είναι, ποιος θα είχε αντίρρηση γι' αυτό...
Από τη στιγμή, όμως, που, ευτυχώς, δεν έγινε κάτι τόσο τραγικό, είχε δοθεί εντολή τέλειας απραξίας;
Εκτός αν τα πυροσβεστικά και οι άνδρες που ήταν εκεί ήταν κλιμάκιο αποκλειστικά για ανθρώπινα θύματα και δεν είχαν τη γνώση να επέμβουν και να σώσουν το σπίτι που καιγόταν μπροστά τους...
Είμαι ένα θύμα 78 χρόνων
Κι όμως, υπάρχει θύμα! Ένα θύμα 78 χρόνων, μόνη, ανάπηρη, ντυμένη με τα ρούχα που βρήκα στις κούτες του δήμου από τις προσφορές των φιλάνθρωπων, έχοντας σε μια σακούλα από σούπερ μάρκετ ό,τι μάζεψα από τα ερείπια του καμένου σπιτιού μου... Η ΜΟΝΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΜΟΥ...
Πόσο ζωντανή μπορώ να νιώσω μετά από αυτή την καταστροφή, υποχρεωμένη από τις συνθήκες να ζω στα στενά της Λίμνης και να αντικρίζω γύρω - γύρω τοίχους σπιτιών;
Όταν δεν θα ξαναδώ ποτέ από την αυλή μου τη θέα του Ευβοϊκού να αλλάζει χρώματα, ούτε του ήλιου το βασίλεμα προς την Αιδηψό, κι ούτε στο απέναντι βουνό τα φώτα να τρεμοσβήνουν το βράδυ...
Πήρα εντολή να μην ξαναδώ τα λουλούδια και τα ροζ κυκλάμινα ανάμεσα στις πλάκες της αυλής μου, αλλά μόνο στάχτες και ερείπια, μαύρα σαν την ψυχή μου... Σε αυτό το σπίτι, που έδωσαν εντολή να καεί, μπήκα νύφη και από αυτό το σπίτι αποχαιρέτησα τη μάνα και τον άντρα μου... Τη ζωή μου όλη!
Τώρα ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω και τις αναμνήσεις των 40 χρόνων ζωής που έζησα εκεί, αλλά κυρίως όσων πίστευα μέχρι τώρα για το κράτος, την ασφάλεια των πολιτών, την οργάνωση, τα Σώματα Ασφαλείας και την αλληλεγγύη... Τι κρίμα να σε κάνουν να νιώθεις τόσο μόνος και απροστάτευτος στην ίδια σου την πατρίδα!
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας
Λίτσα Μουτζούρη
