Η πιλοποιία Πουλόπουλου, που βρίσκεται στο Θησείο και σήμερα λειτουργεί σαν πολιτιστικό κέντρο, ήταν ο μεγαλύτερος παραγωγός καπέλων στην Αθήνα από τις αρχές μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα.
Το καπέλο υπήρξε το απαραίτητο αξεσουάρ για εκατομμύρια ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, μέχρι και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το καπέλο ήταν επίσης ο δείκτης της ταξικής κατάταξης εκείνου που το φορούσε.
Έτσι οι εργάτες φορούσαν τραγιάσκες, οι μικροαστοί, οι μαγαζάτορες και οι δημόσιοι υπάλληλοι φορούσαν ρεπούμπλικα. Οι πλουσιότεροι αστοί φορούσαν ένα άλλο είδος ρεπούμπλικας με σκληρό γείσο, που το έλεγαν μπορ. Στις επίσημες εκδηλώσεις οι βουλευτές, τα κυβερνητικά στελέχη και οι πρέσβεις φορούσαν το ψηλό καπέλο που έκλεινε κάτω από τη μασχάλη τους και το έλεγαν κλακ. Ήταν και το καπέλο των ταχυδακτυλουργών μέσα από το οποίο έβγαζαν μέχρι και κουνέλια.
Υπήρχαν βέβαια και τα φέσια. Τα τσολιάδικα φέσια, που φορούσαν με τις φουστανέλες στις εθνικές γιορτές, αλλά και τα σκληρά ημίψηλα φέσια που κατασκεύαζαν στη βιομηχανία για εξαγωγή στην Αίγυπτο και την Τουρκία αλλά και σε άλλες μουσουλμανικές χώρες.
Το καλοκαίρι, με τη ζέστη, οι άνδρες φορούσαν τα ψαθάκια, ενώ το βάσανο ήταν για τις γυναίκες. Οι πολύ φτωχές από αυτές φορούσαν μια μαντίλα στο κεφάλι, ένα τσεμπέρι σαν κι αυτό που φορούσαν οι γιαγιάδες στα χωριά. Οι πιο εύπορες δεν μπορούσαν να κυκλοφορούν ασκεπείς σε μεγάλες αποστάσεις. Όλα αυτά όμως κόστιζαν οικονομικά.
Τέλος, η δικτατορία του Μεταξά επέβαλε στους μαθητές πηλήκιο, το οποίο καταργήθηκε μετά τον πόλεμο.
