Γυρίζοντας στο σπίτι του, ο Θοδωρής Κωνσταντίνου έχει πίσω του ένα οκτάωρο γεμάτο γεγονότα. Το δικό του γραφείο είναι ο δρόμος. Είναι τα κτήρια και τα αυτοκίνητα που μένουν πίσω σαν θολές εικόνες καθώς τρέχουν να προλάβουν με τον συνάδελφο το επόμενο περιστατικό. Να τηρήσουν το «χρυσό δεκάλεπτο», όπως λένε στη δική τους εργασιακή αργκό, μέσα στο οποίο η ενέργεια που πρέπει να γίνει θα έχει αξία.
Στην αρχή η δουλειά τού φαινόταν βουνό. «Έβαζα τα χέρια μου εκεί που δεν περίμενα ποτέ. Σε ανοιχτές πληγές». Τις πιο δύσκολες καταστάσεις τις αντιμετώπιζε στα τροχαία. Συναντώντας διαλυμένα κορμιά και ζωές που χάθηκαν. Ή ζωές που θα κρατιόντουσαν χάρη σε ακόμα μία υπέρβαση με πατημένο το γκάζι.
Από την άλλη, υπήρξαν αρκετές φορές που ένιωσε τη ζωή να του χαμογελά. Που αισθάνθηκε ένα κινηματογραφικό ρίγος. «Πολύ επείγοντα είναι τα περιστατικά του πνιγμού από ξένο αντικείμενο. Την πρώτη φορά που εφάρμοσα την τεχνική, είδα έναν άνθρωπο να παίρνει ξαφνικά την ανάσα του πίσω. Ήταν μια κυρία και είχε μαζευτεί ξαφνικά όλη η πολυκατοικία μέσα στο σπίτι. Κανείς δεν μπορούσε να βοηθήσει γιατί δεν ήξερε τον τρόπο. Μόλις πετάχτηκε το αντικείμενο από το στόμα της γυναίκας, άρχισε να χειροκροτεί όλη η πολυκατοικία».
Σήμερα, ο ίδιος άνθρωπος που μας έσωζε όλα αυτά τα χρόνια από τα τροχαία, τους πνιγμούς και τα καρδιακά φοράει μια στολή που επιτρέπει να φαίνονται μόνο τα μάτια του. Είναι ο τρόπος για να προστατευτεί από τον κορωνοϊό μεταφέροντας δύο και τρεις ασθενείς τη φορά.
Μαζί με τους γιατρούς και τους νοσοκόμους, οι διασώστες του ΕΚΑΒ είναι εκείνοι που συμπληρώνουν την πρώτη γραμμή τής μάχης απέναντι στην πανδημία. «Βλέπουμε έναν κόσμο κουρασμένο. Ολόκληρες οικογένειες μέσα σ’ ένα σπίτι να έχουν προσβληθεί από τον κορωνοϊό. Βλέπουμε το άγχος στα μάτια των ανθρώπων. Τη θλίψη. ‘Πού με πάνε; Πώς θα το αντιμετωπίσω;’. Στους συγγενείς δεν επιτρέπεται να μπουν. Μας ρωτάνε ‘πού τον πήγατε; Τι θα του κάνουν; Θα τον ξαναδούμε;’. Η κουβέντα αυτή με στεναχωρεί πάρα πολύ. Δεν μπορείς να τους απαντήσεις... Και είναι και οι άνθρωποι που βγαίνουν. Και αυτούς τους μεταφέρουμε. Βλέπεις την αντιμετώπιση της κοινωνίας μετά. Ενώ αυτός είναι ευχαριστημένος, στην πολυκατοικία είναι μαγκωμένοι. Ρωτάνε αν θα κολλήσουν κι αν πρέπει να κάνουν απολύμανση».
Η επαφή που χάνεται μεταξύ του διασώστη και του ασθενή λόγω των μέτρων προστασίας αναπληρώνεται με τρυφερότητα. «Μας χαϊδεύουν τα χέρια. Μας ρωτάνε τα ονόματά μας, πόσων χρόνων είμαστε». Οπότε η ώρα του αποχωρισμού γίνεται δυσκολότερη, πόσο μάλλον στη θέα των ελλείψεων που έχει αφήσει η κυβέρνηση το ΕΣΥ. «Αισθανόμουν ότι το χειρότερο πρότυπο νοσηλείας το έχω δει στις φυλακές Κορυδαλλού. Τελικά είδα χειρότερο σε πτέρυγες Covid. Σε κρεβάτια χωρίς σεντόνια κι ανθρώπους πάνω στα στρώματα χύμα».
Τα προβλήματα δεν τελειώνουν εκεί. Το προσωπικό του ΕΚΑΒ είναι αποδυναμωμένο και γερασμένο. «Από τα 67 αυτοκίνητα πριν την πανδημία, πέσαμε στα 51 λόγω των μετακινήσεων προσωπικού στην περιφέρεια. Επανήλθαμε περίπου στον προηγούμενο αριθμό μετά από μήνες και επίμονες διαμαρτυρίες. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν ενισχυθήκαμε».
Και μετά είναι τα χρόνια που κουβαλούν στην πλάτη, όπως ο ίδιος, στα 53 του. «Ο υπουργός Υγείας είναι μικρότερος από μένα. Αλήθεια, θα μπορούσε να ανεβάσει στον 4ο όροφο άρρωστο με την καρέκλα στην πλάτη;» διερωτάται ο άνθρωπος που κοιτάμε στα μάτια στα δύσκολα, ξεχνώντας πολλές φορές ότι ζει κι ο ίδιος ένα μαρτύριο.
