Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν διαβεβαίωσε την Ουκρανία για τη στήριξη της ΕΕ κατά την άφιξή της στο Κίεβο σήμερα, όπου αναμένεται να συναντηθεί με μέλη της ουκρανικής κυβέρνησης. Την φον ντερ Λάιεν συνοδεύουν ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Ζοζέπ Μπορέλ και 15 Ευρωπαίοι επίτροποι, όπως αναφέρει το Reuters την Πέμπτη. Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ αναμένεται αύριο, Παρασκευή, στην ουκρανική πρωτεύουσα για τη σύνοδο της ΕΕ με την Ουκρανία, στην οποία θα συμμετάσχει και ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι.
Η ουκρανική ηγεσία θα επιδιώξει να προωθήσει την ατζέντα για έναν οδικό χάρτη fast-track, ωστόσο όπως γράφουν διεθνή ΜΜΕ και αναλυτές κάτι τέτοιο μοιάζει αδύνατο να υλοποιηθεί, ειδικά υπό τις παρούσες συνθήκες.
Το Reuters αποκάλυψε τμήμα του προσχεδίου της κοινής ανακοίνωσης μετά την διήμερη επίσκεψη της ηγεσίας της ΕΕ στο Κίεβο. Σε αυτό αναφέρεται ότι «η ΕΕ θα αποφασίσει για τα επόμενα βήματα μόλις ικανοποιηθούν πλήρως όλοι οι όροι. Η Ουκρανία υπογράμμισε την αποφασιστικότητά της να εκπληρώσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις προκειμένου να ξεκινήσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις το συντομότερο δυνατό».
To πρακτορείο περιέγραψε σε αναλυτικό θέμα του το γιατί δεν αναμένεται να βρει πρόσφορο έδαφος η προσπάθεια του Κιέβου για ταχεία ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ:
- Η τελευταία χώρα που εντάχθηκε στην ΕΕ ήταν η Κροατία το 2013, μία δεκαετία μετά το αίτημα που κατέθεσε εκκινώντας την διαδικασία. Η Πολωνία χρειάστηκε επίσης 10 χρόνια, από το αίτημα που κατατέθηκε στην Αθήνα το 1994 μέχρι την επίσημη ένταξη το 2004. Η περίπτωση της Τουρκίας, που έχει αποκτήσει καθεστώς υποψήφιας προς ένταξη χώρας το 2005 και 18 χρόνια μετά δείχνει κάθε άλλο παρά να πλησιάζει την ΕΕ, επίσης είναι χαρακτηριστική.
- Η ένταξη νέας χώρας στην ΕΕ πρέπει να εγκριθεί από όλες τις χώρες μέλη και υπάρχουν αρκετές που δεν βλέπουν θετικά την επέκταση προς τα ανατολικά, μεταξύ τους η Γαλλία και η Ολλανδία. Η περίπτωση της Γαλλίας ως εμπόδιο στην διεύρυνση της ΕΕ είναι χαρακτηριστική και ως προς την προαναφερθείσα Τουρκία. Στην «ουρά» για ένταξη βρίσκονται επίσης Αλβανία, Βόρεια Μακεδονία, Μολδαβία, Μαυροβούνιο και Σερβία, με τα 27 κράτη μέλη να μην συμφωνούν μεταξύ τους για ολοκλήρωση της διαδικασίας.
- Η Ουκρανία θα απαιτηθεί να ικανοποιήσει πλειάδα λεπτομερών κριτηρίων για την πολιτική σταθερότητα, το κράτος Δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι παραμέτρους που διασφαλίζουν την οικονομική σταθερότητα, κάτι που εκτιμάται ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι εντελώς ανέφικτο την παρούσα περίοδο. Οι προσαρμογές στο εθνικό Δίκαιο που θα πρέπει να υλοποιήσει εν καιρώ πολέμου περιλαμβάνουν επίσης θέματα προστασίας του περιβάλλοντος, σεβασμού των εργασιακών δικαιωμάτων και στήριξης του συστήματος Υγείας. Και φυσικά, καταπολέμηση της εκτεταμένης διαφθοράς που μαστίζει την χώρα εδώ και δεκαετίες. Το πιο δύσκολο από όλα πιθανώς είναι να νομοθετηθεί επαρκές πλαίσιο για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και τα δικαιώματα των μειονοτήτων, όταν η σύγκρουση εμπλέκει de facto τις αυτονομημένες μειονότητες των ρωσόφωνων που υποστηρίζονται από την Ρωσία.
- Παρότι δεν αναφέρεται ρητά στα κριτήρια εισδοχής, η ΕΕ θέλει να αποφύγει να κάνει εισαγωγή των συγκρούσεων στη δική της επικράτεια. Ακόμη και η εισδοχή της Κύπρου, παρότι η Λευκωσία δεν ελέγχει πλήρως την επικράτειά της μετά την εισβολή του τουρκικού στρατού το 1974, έγινε χωρίς να υπάρχουν συγκρούσεις μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
- Σημαντική είναι επίσης η μεταβολή ισορροπιών που θα επιφέρει στην ΕΕ η εισδοχή μίας χώρας του μεγέθους της Ουκρανίας. Το τεράστιο προσφυγικό κύμα που προκάλεσε η ρωσική εισβολή σε συντριπτικό ποσοστό κινήθηκε προς τις χώρες μέλη της ΕΕ και τα 44 εκατομμύρια Ουκρανοί αποτελούν πάντα την πέμπτη μεγαλύτερη υπηκοότητα, μετά τις Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία. Ούτε οι μεγάλες χώρες της ΕΕ βλέπουν θετικά την μείωση της αναλογικής ισχύος τους εντός των οργάνων της ΕΕ, ούτε -πολύ περισσότερο- οι μικρότερες επιθυμούν την προσθήκη ενός ακόμη «μεγάλου» στις Βρυξέλλες, το Στρασβούργο και τα ευρωπαϊκά όργανα.
- Η τεράστια έκταση της Ουκρανίας σε μία πιθανή ένταξή της θα την καθιστούσε άμεσα την μεγαλύτερη χώρα της ΕΕ, με πάνω από 600.000 τ.χλμ. εδαφών. Αυτό θα προκαλούσε άμεσα μία τεράστια μετακίνηση επενδύσεων και χρηματοδοτήσεων ειδικά για την αγροτική παραγωγή και τον πρωτογενή τομέα, απειλώντας άμεσα να περιορίσει αντίστοιχους πόρους προς τις άλλες χώρες μέλη.
