Σε ποιον να στείλουν τα συγχαρητήριά τους στη Γερμανία οι πολιτικοί και τα κόμματα της υπόλοιπης Ευρώπης; Με ποιον καγκελάριο και ποιον κυβερνητικό σχηματισμό θα ένιωθαν καλύτερα οι βόρειοι Ευρωπαίοι και με ποιον οι νότιοι και οι Έλληνες; Ποιος θα μπορούσε, άραγε, να λιαστεί στην επιτυχία των ομοϊδεατών του, και να κάνει στοιχειωδώς σοβαρές αναγωγές από τη γερμανική κάλπη, σε μια μελλοντική εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα;
Όποιος έχει εύκολες τις απαντήσεις μάλλον ξέρει περισσότερα από τους πρωταγωνιστές στο Βερολίνο, οι οποίοι κινούνται σε ένα πρωτόγνωρο πολιτικό τοπίο. Η νίκη των Σοσιαλδημοκρατών του “πραγματιστή” Όλαφ Σολτς ήταν μεν εντυπωσιακή, μετά από τόσα χρόνια που σερνόταν το κόμμα στα πατώματα, αλλά όχι τόσο στιβαρή ώστε να εξασφαλίζει ότι αυτός θα είναι ο επόμενος καγκελάριος.
Αντιστοίχως, η ήττα των Χριστιανοδημοκρατών του Άρμιν Λάσετ ήταν μεν ισοπεδωτική, αλλά όχι ικανή να στείλει ανυπερθέτως στην αντιπολίτευση το κόμμα της Μέρκελ. Όπως κυνικά το διατύπωσε ο πρόεδρος των Φιλελευθέρων Κρίστιαν Λίντνερ, “όποιος από τους δύο κι αν γίνει καγκελάριος, δεν θα έχει ψηφιστεί από το 75% των πολιτών”.
Ο κορσές
Συνεπώς, ο υπόλοιπος κόσμος και ιδιαίτερα οι Ευρωπαίοι θα παρακολουθούν τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες τις διεργασίες στη Γερμανία προσπαθώντας να μαντέψουν εάν θα έχουν να κάνουν με έναν Σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο που θα προσπαθεί να κερδίσει με... ευελιξία δημοσιονομικό χώρο από τους -σκληρούς υπερασπιστές του Συμφώνου Σταθερότητας- Φιλελεύθερους ή με έναν Χριστιανοδημοκράτη που θα το προσπαθεί λιγότερο. Επί της ουσίας, πάντως, κανένα από τα τέσσερα κόμματα που παίζουν αυτή τη στιγμή ρόλο στον σχηματισμό κυβέρνησης δεν αμφισβητεί ευθέως τη δημοσιονομική πειθαρχία. Απλώς οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Πράσινοι θεωρούν πως πολλές δημόσιες επενδύσεις -στον δρόμο για την κλιματική ουδετερότητα και έως έναν βαθμό για την κοινωνική συνοχή- δεν θα πρέπει να εντάσσονται στον κορσέ του Συμφώνου, ενώ οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Φιλελεύθεροι ποντάρουν στις ιδιωτικές επενδύσεις και θέλουν να μειώσουν τη φορολογία για τους έχοντες και κατέχοντες.
Τα θέλω των φειδωλών
Ακόμη και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, λοιπόν, όσο κι αν γοητεύεται από τον γεμάτο αυτοπεποίθηση νεοφιλελευθερισμό του FDP, θα έπρεπε να προσεύχεται να γίνει τελικά καγκελάριος ο Σολτς, αφού το πιθανότερο είναι ότι με αυτόν στο τιμόνι της Γερμανίας ο δημοσιονομικός κορσές θα αργήσει να σφίξει και πάλι. Στην πρώτη συνέντευξη Τύπου που έδωσε χθες ο Σολτς, ερωτηθείς από Φινλανδό δημοσιογράφο για το αν μια κυβέρνηση υπό την ηγεσία του θα προωθήσει την αμοιβαιοποίηση του χρέους στην Ευρώπη, είπε ότι ήταν σωστή επιλογή το ταμείο ανάκαμψης και ότι το κοινό χρέος θα αποπληρωθεί μέχρι το 2058: “Νομίζω ότι οι σοσιαλδημοκράτες εταίροι μας στη Σκανδιναβία θα είναι πολύ ευχαριστημένοι” κατέληξε με μια μεγάλη δόση ασάφειας. Να σημειωθεί, πάντως, ότι τόσο η αυστριακή όσο και η ολλανδική κυβέρνηση δεν κρύβουν ότι προτιμούν μια κυβέρνηση “Τζαμάικα” (CDU / CSU, Πράσινοι, FPD) ως πιο ευεπίφορη στις απόψεις των φειδωλών του Βορρά.
Για την εξωτερική πολιτική
Εάν υποθέσουμε ότι ο επόμενος υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας θα είναι Πράσινος -που είναι και το πιθανότερο-, θα υπάρξουν κάποιες διαφορές στην εξωτερική πολιτική που θα ασκεί η επόμενη γερμανική κυβέρνηση. Οι Πράσινοι θεωρούν πως η Γερμανία -και η Ευρώπη- πρέπει να υψώσει το ανάστημά της απέναντι στα αυταρχικά καθεστώτα, είτε πρόκειται για την Κίνα και τη Ρωσία, είτε απέναντι στην Τουρκία. Εννοείται ότι δεν θα τους περάσει στις δύο πρώτες -τα υπόλοιπα γερμανικά κόμματα θέλουν να συνεχίσουν τις μπίζνες-, αλλά η στάση έναντι του Ερντογάν αναμένεται να σκληρύνει.
