Του Γιάννη Σχίζα
Η αποστροφή του Αλέξη Τσίπρα εναντίον των βλαχοδημάρχων προκάλεσε κάποιες αντεγκλήσεις γύρω από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά η μεγάλη συζήτηση εκκρεμεί. Το σημαίνον «βλάχος» ήταν δηλωτικό επαρχιωτισμού και παραβίασης των κανόνων της «ευπρέπειας», όμως τα τελευταία χρόνια αρκετοί Έλληνες βιώνουν αυτή την έννοια σε μεγαλύτερη κλίμακα διαπιστώνοντας τον συλλογικό ευρω-επαρχιωτισμό μας...
Η αποδυνάμωση της ελληνικής περιφέρειας μείωσε την υβριστική δραστικότητα κάποιων όρων με «χωρικό» χαρακτήρα. Παλιά ένας Βορειοελλαδίτης ΠΑΟΚτζής σκότωνε ευχαρίστως έναν Νοτιοελλαδίτη «χαμουτζή» που τον αποκαλούσε «Βούλγαρο», ο δε Μπαμπινιώτης που εισήγαγε στο λεξικό του τη σχετική σήμανση μπουγελωνόταν κανονικώς... Οι αθηναϊκοί τοίχοι φιλοξενούσαν συνθήματα του είδους «Βλάχοι στα χωριά σας», «Βλάχοι go home» και άλλα ανάλογα, προκαλώντας συχνά αστείες αποκρίσεις, όπως αυτή που είχα τη τύχη να απολαύσω σε έναν τοίχο - στοά Ακαδημίας και Ιπποκράτους : Ήταν ένα «ΖΗΤΩΣΑΝ ΟΙ ΒΛΑΧΟΙ», με υπογραφή Σ.Ε.Β.Α.Χ - Σύνδεσμος Ελλήνων Βλαχοφώνων Αθηνών και Χωριών....
Λέει ο Γούντυ Άλλεν σε ένα έργο του, «κωμωδία είναι τραγωδία συν χρόνος...». Η τραγική υβριστική ουσία ορισμένων όρων εξαερώθηκε, με αποτέλεσμα ο όρος «βλαχοδήμαρχος» να είναι μάλλον αστείος και λιγότερο σνομπ ή κολωνακιώτικος. Οπότε η υπόθεση μετατοπίζεται από τα φραστικά «τροχιοδεικτικά» στον πραγματικό βομβαρδισμό της αντίπαλης άποψης.
Αλλά ποια είναι αυτή η άποψη; Μήπως αυτή που διατείνεται ότι οι δημοτικές εκλογές δεν έχουν πολιτικό χαρακτήρα; Ότι η χώρα είναι διαιρεμένη σε δημοτικά φέουδα, το καθένα από τα οποία επιχειρεί να ιδιοποιηθεί τους περισσότερους κατά το δυνατόν δημόσιους πόρους και να εισπράξει τα μεγαλύτερα δυνατά πλεονεκτήματα για πάρτη του, καταστρατηγώντας χωροταξικούς, πολιτιστικούς και περιβαλλοντικούς περιορισμούς; Ενδίδοντας απολύτως στον τοπικισμό και τη λογική της συναλλαγής καθέτως και οριζοντίως -με την άνωθεν εξουσία και την τοπική κοινωνική ισχύ;
Βεβαίως , αυτή είναι η «αντίθετη άποψη». Όμως η υποτιθέμενη αντίθετη στην «αντίθετη άποψη» -αυτοκαλούμενη ενίοτε ως «προοδευτική»- που παραγκωνίζει απολύτως την τοπικότητα προσπαθώντας να μετατρέψει την αυτοδιοικητική διαδικασία σε γενική πολιτική συζήτηση, συνιστά ψευδή άρνηση. Οι αυτοδιοικητικοί παράγοντες της τελευταίας ώρας, με τα εγκεφαλικά προγράμματα του ποδαριού και τη σχετική ασχετοσύνη όσον αφορά την προσλαμβάνουσα ικανότητα των τοπικών κοινωνιών, εκφράζουν μάλλον την α-δέξια παρά αντι-δεξιά τους άποψη.
Όχι, στην εποχή του Μνημονίου και της υπαρξιακής κρίσης της χώρας δεν μας αξίζει να ξαναζήσουμε την πείρα των παλιών αυτοδιοικητικών αναμετρήσεων: Μακριά από την πολιτική ραθυμία και την ιδεολογική δυστοκία ορισμένων, έχουμε ανάγκη από νέες προσεγγίσεις, με σεβασμό της τοπικότητας, αλλά χωρίς παραχωρήσεις στον τοπικισμό, με ολιστικά οικολογικά κριτήρια, με πνεύμα αλληλεγγύης και ανάδειξης των μεγάλων αιτημάτων ποιότητας ζωής...
