Του Αδάμ Γιαννίκου
Ο 46χρονος Ταχσίν από την Άγκυρα υπήρξε επί σειρά ετών διευθυντής στο τουρκικό υπουργείο Οικογένειας και Κοινωνικής Πολιτικής με αρμοδιότητα τα ορφανά παιδιά. Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016 υπήρξε άλλος ένας από τους χιλιάδες Τούρκους δημόσιους λειτουργούς που κατηγορήθηκαν ως γκιουλενιστές. Για έναν χρόνο κρυβόταν για να αποφύγει τη σύλληψη, ενώ οι συγγενείς του έγιναν στόχος των τουρκικών αρχών και φυλακίστηκαν.
Ο Ταχσίν και η γυναίκα του Μεριέμ πήραν τη μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψουν την Τουρκία. Χωρίς διαβατήρια, χωρίς χαρτιά, δανείστηκαν 10.000 ευρώ για τους διακινητές από φίλους και συγγενείς. Το περασμένο καλοκαίρι η οικογένεια φυγαδεύτηκε στην Αδριανούπολη. Σύντομα θα διέσχιζαν τον Έβρο. Εκεί, ο απελπισμένος πατέρας είπε στα τρία παιδιά του, τον 15χρονο Αλπερέν, τον 13χρονο Ενές και την 5χρονη Ράνα, πως όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι. «Θα παίξουμε ένα παιχνίδι σε τρία επίπεδα. Αν τα ολοκληρώσουμε, θα μας δώσουν ένα έπαθλο» ήταν τα λόγια του προς τη μικρή του κόρη για να ξεπεράσει τον φόβο της, τη νύχτα της 25ης Αυγούστου, λίγο πριν επιβιβαστούν στην πλαστική λέμβο.
Στα πρωτοσέλιδα της επόμενης μέρας οι αναγνώστες θα διάβαζαν μεταξύ άλλων για τη δήλωση Σόιμπλε ότι θα του στήσουν άγαλμα στην Ελλάδα, τη μεταναστευτική πολιτική στη Βρετανία μετά το Brexit, τα πισωγυρίσματα του Τραμπ στο Αφγανιστάν, ενώ ο "Economist" θα έβγαινε με τίτλο «Το παζλ του πολιτικού Ισλάμ», λέγοντας για τον Τούρκο Πρόεδρο ότι κάποτε υπήρξε πρότυπο ισλαμιστή, «ανεκτικός στη θρησκεία και αξιόλογος στις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις».
Οι δύο γονείς και τα τρία παιδιά τους είχαν περπατήσει είκοσι χιλιόμετρα μέχρι το πρώτο ελληνικό χωριό που βρήκαν στον δρόμο τους. Ο Ταχσίν περιέγραψε το «παιχνίδι» στον ρεπόρτερ του Euronews που έβγαλε την ιστορία. Πρώτο επίπεδο: «Της είπα πως έπρεπε να περπατήσουμε πολύ, να περάσουμε από βάλτους, αλλά δεν πρέπει να μιλάμε καθόλου». Δεύτερο επίπεδο: «Όταν φτάσουμε στην Ελλάδα, θα μας πάρουν οι αστυνομικοί και, ίσως, μας βάλουν σε ένα κλειστό δωμάτιο για 2-3 ημέρες. Δεν πρέπει να ρωτάς τίποτα και να υπακούς στους κανόνες. Εάν δεν κλάψεις εκεί, θα πάρεις ένα δώρο». Τρίτο επίπεδο: «Όταν μας αφήσουν ελεύθερους, θα πάμε στην Αθήνα. Εκεί θα ζούμε με ανθρώπους που δεν μιλούν τουρκικά. Εάν μάθεις τη γλώσσα και ξεκινήσεις να πηγαίνεις στο σχολείο, τότε θα πάμε πίσω στο σπίτι μας στην Άγκυρα». Περπατώντας στο σκοτάδι, η μητέρα της Ράνα προσπάθησε να την πάρει αγκαλιά. «Μαμά, άσε με κάτω, θέλω να κερδίσω το παιχνίδι».
Ο πολιτισμός γεννήθηκε από την έμφυτη τάση του ανθρώπου να παίζει, έγραφε στο «Homo Ludens» ο Ολλανδός ιστορικός Γιόχαν Χουιζίνγκα, παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ακριβώς είκοσι χρόνια μετά την οσκαρική ταινία του Ρομπέρτο Μπενίνι για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το παιχνίδι μοιάζει να έχει χαθεί.
