Του Σχολαστικού
Η πραγματικότητα είναι ότι έχουν διαμορφωθεί εξαιρετικές συνθήκες για να βγουν από τα ντουλάπια τους τα νεοφιλελεύθερα βαμπίρ.
Εχουν μερικά δισ. στα συρτάρια, έχουν μια κατασκευασμένη δημοτικότητα της τάξης του 50%, μια οικονομία που κρέμεται από μια κλωστή και μια κοινωνία βουλιαγμένη στην απάθεια και στα στερεότυπα.
Και, επομένως, θεωρούν πως μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν.
Στην πραγματικότητα ένα πράγμα ξέρουν να κάνουν. Απλώς τώρα θα το κάνουν όσο περισσότερο μπορούν.
Το πρώτο πράγμα είναι να δώσουν λεφτά στις επιχειρήσεις. Έχουν φροντίσει γι’ αυτό με το δημοσιονομικό "μαξιλάρι" που παρέδωσαν οι προηγούμενοι.
Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό στην παρούσα φάση. Είναι κακό όταν τα χρήματα μοιράζονται στις επιχειρήσεις ανάλογα με το πόσο ισχυρές είναι. Οπότε, μερικές δεκάδες επιχειρήσεις παίρνουν το συντριπτικό ποσοστό της ενίσχυσης και ό,τι μείνει θα το μοιραστούν οι υπόλοιπες.
Είναι κακό όταν δεν υπάρχουν μέτρα ειδικά για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, ώστε να αντέξουν τον ανταγωνισμό και να μην σαρωθούν.
Και είναι επίσης κακό όταν η παροχή ρευστότητας δεν συνδέεται από δεσμεύσεις των επιχειρήσεων. Όπως, π.χ., να διατηρήσουν τους μισθούς και να μην κάνουν απολύσεις.
Και εννοείται ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις, αν πάρουν μεγάλες ενισχύσεις, θα πρέπει να δώσουν στο Δημόσιο μετοχές. Αυτό, αν υπήρχε κάποιος να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του Δημοσίου.
Διότι δεν είναι το μανάβικο του Βαγγέλη και το φαρμακείο της Όλγας που θα χρειαστούν ενίσχυση. Είναι λιμάνια, αεροδρόμια, εταιρείες ενέργειας και τηλεπικοινωνιών, ξενοδοχειακές πολυεθνικές και πάει λέγοντας.
Θυμάστε τον Πέτσα που έλεγε ότι δεν μπορούμε να επιδοτήσουμε τους μισθούς μέσα στην πανδημία γιατί θα τιναχτούν στον αέρα τα δημόσια οικονομικά; Ε, όταν τα παίρνουν οι επιχειρηματίες, δεν πειράζει.
Κι αν ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ πήγε μια φορά να κερδοσκοπήσει σε βάρος των πελατών του και μια σε βάρος του Δημοσίου με μια εταιρεία κούριερ, φανταστείτε τι θα κάνουν όλοι αυτοί μαζί.
Πέρα από ενίσχυση, οι επιχειρήσεις θα αποκτήσουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να δεσμεύονται από περιβαλλοντικούς ή πολεοδομικούς περιορισμούς.
Τα malls είναι μια περίπτωση. Γιατί μόνιμη επιδίωξη είναι να χτιστούν σε μέρη που οι πολεοδομικοί κανονισμοί το απαγορεύουν και οι τοπικές αγορές αντιδρούν έντονα.
Οι μεγάλες τουριστικές εγκαταστάσεις, που δεσμεύουν ολόκληρες περιοχές, αλλοιώνουν το φυσικό περιβάλλον και δεν αφήνουν φράγκο στις τοπικές κοινωνίες είναι επίσης ένα τυπικό παράδειγμα.
Η καύση των απορριμμάτων επίσης.
Αυτό είναι το όραμα των νεοφιλελέδων όταν μιλάνε για «fast track» επενδύσεις. Μην φαντάζεστε ότι θα έρθει η NASA να φτιάχνει διαστημόπλοια.
Υπάρχουν επίσης και κάποιοι που διεκδικούν κομμάτια του Δημοσίου. Εφόσον προηγουμένως αυτά καθαριστούν από χρέη.
Η ΔΕΗ ήδη κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Σε άλλα δημόσια πράγματα όμως, όπως στο νερό και στις συγκοινωνίες, δεν κατάφεραν ακόμα να βάλουν χέρι. Τώρα είναι μια τεράστια ευκαιρία.
Το πρόβλημα είναι ότι όλο αυτό το σχέδιο, που συμπυκνώνεται στην αρχή «δώστε τους ό,τι θέλουν χωρίς κανόνες», βασίζεται επίσης στην άθλια και κακοπληρωμένη δουλειά.
Δηλαδή σε δουλειά από την οποία δεν μπορεί κάποιος να ζήσει αξιοπρεπώς. Δουλειά κακοπληρωμένη, εκ περιτροπής, ενοικιαζόμενη, δανειζόμενη, εργολαβική και ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί το διεστραμμένο μυαλό τους.
Αυτό είναι επίσης μια πολύ σημαντική μορφή επιδότησης προς τους επιχειρηματίες. Αλλά το μεγάλο τους όραμα είναι να καταφέρουν να εγκαταστήσουν αυτές τις σχέσεις εργασίας και στο Δημόσιο.
Αυτά συνήθως μας τα παρουσιάζουν και ως πολιτικές κατά της ανεργίας.
Α, είναι και η κατάρτιση πολιτική κατά της ανεργίας. Βγάζουν κι από κει, όπως είδαμε.
Αυτό ονομάζεται «μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο». Και ο πολύς κόσμος το λατρεύει γιατί έχει εκπαιδευτεί να μισεί το Δημόσιο και τους δημόσιους υπαλλήλους από τη δεκαετία του '80 και του '90.
Μην ξεχνάμε και τις μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό. Είναι τεράστια μπίζνα και τώρα είναι ευκαιρία.
Αυτό είναι πάνω - κάτω το όραμα των νεοφιλελέδων. Και είναι ένα όραμα πολύ παραγωγικό, γιατί τους αποφέρει ισχυρή πολιτική στήριξη και πάρα πολύ χρήμα κάτω από το τραπέζι. Μην είμαστε αθώοι.
Και όσο πιο επιθετικά καταφέρουν να το προωθήσουν, παραβιάζοντας κανόνες και ρυθμίσεις που προστατεύουν τους αδύναμους ανταγωνιστές, τους εργαζόμενους και το δημόσιο συμφέρον, τόσο περισσότερα συγχαρητήρια δίνουν στον εαυτό τους.
Γιατί οι μεταρρυθμίσεις χρειάζονται «τόλμη» και «σύγκρουση με κατεστημένες ιδεοληψίες». Θα το ακούσουμε κι αυτό.
Ο σχολαστικός
